Δε νιώθεις έτοιμος για γονιός μέχρι να γίνεις…
Οι ρόλοι στη ζωή μας ποικίλουν. Στην πιο τρυφερή ηλικία ξεκινάμε παθητικά, ένα παιδί που προσπαθεί να αντιληφθεί το περιβάλλον και τους ανθρώπους που το περιτριγυρίζουν. Μεγαλώνοντας, αποφασίζουμε τις ιδιότητες που θα μας ορίζουν. Μας εκπροσωπεί μια επαγγελματική δεξιότητα, γινόμαστε φίλοι, σύντροφοι κι ύστερα το πιο σημαντικό, γονείς.
Είναι επιλογές μας, τις ορίζει η επιθυμία μας -και κάποτε η κοινωνία. Κι όταν καλούμαστε να τις αντιμετωπίσουμε εκεί τελικά θα φανεί πόσο έτοιμοι ήμασταν για εκείνο το βήμα που θελήσαμε ή «αναγκαστήκαμε» να κάνουμε. Ακόμη και μια εγκυμοσύνη κάποιες φορές δεν είναι συνειδητή επιλογή, απλώς συνέβη. Κι όταν συμβαίνει, ακόμη κι αν εμείς το επιδιώκαμε, μας τρομάζει.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση να γίνεσαι γονιός. Κανείς δεν ξέρει αν είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη ενός παιδιού. Δεν είναι η φροντίδα, η σίτιση κι η ένδυση. Είναι πως φέρεις αιώνια ευθύνη για αυτό το μικρό πλάσμα, που μεγαλώνει κι αλλάζει μέρα με τη μέρα. Δεν είναι μια περίοδος που απλά θα περάσει κι όλα θα επανέλθουν στα μέχρι τότε δεδομένα, δεν υπάρχει επιστροφή στην παλιά ανέμελη ζωή.
Ένα παιδί έρχεται με ένα μεγάλο «για πάντα». Είσαι γονιός κι εκτός από συνέχειά σου, είναι ευθύνη σου αυτός ο ανθρωπάκος. Δεν είναι μόνο οι βάσεις αλλά η ουσιαστική παρουσία σου στην καθημερινότητά του. Μια καθημερινότητα που θα την ακολουθήσεις τουλάχιστον μέχρι την ενηλικίωσή του, ίσως μέχρι τη στιγμή που θα γίνει κι εκείνο γονιός. Ή αλλιώς, μέχρι τα δικά σου γεράματα.
Δε θα υπάρξει ποτέ η κατάλληλη στιγμή, εκείνη που κάποιος θα νιώσει πανέτοιμος για κάτι τόσο μεγάλο και σπουδαίο. Πάντα θα ανησυχείς, θα αμφιβάλλεις, θα φοβάσαι, θα αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρεις. Και κάποια στιγμή θα συμβεί, με εκείνον τον άνθρωπο που σε κάνει να θέλεις να δημιουργήσεις μαζί του μια οικογένεια, που σου εμπνέει το μητρικό ή αντίστοιχα το πατρικό σου ένστικτο.
Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως όλα θα κυλήσουν ομαλά, γιατί το αύριο είναι εξ ορισμού απρόβλεπτο. Εφοδιάζεις τον εαυτό σου με ψυχραιμία κι υπευθυνότητα για να διαχειριστείς αυτή τη νέα κατάσταση. Δεν πρέπει να αφήσεις εξωτερικούς αλλά κι εσωτερικούς παράγοντες να σε επηρεάσουν στη συμπεριφορά σου και στη διαχείριση της νέας σου καθημερινότητας. Αρκετή αμφιβολία κερνάς τον εαυτός σου, δε θες κι άλλο επιπλέον άγχος κι αμφισβήτηση.
Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις πως έγινες γονιός. Η ρουτίνα σου αλλάζει, οι συνθήκες σιγά-σιγά αλλάζουν επίσης. Το πρόγραμμά σου κι οι προτεραιότητές σου επαναπροσδιορίζονται. Πρώτα εκείνο το πλάσμα κι έπειτα όλα τα υπόλοιπα. Άλλοι το αποδέχονται, άλλοι δυσκολεύονται κι άλλοι ψάχνουν εναλλακτικές για να το εξισορροπήσουν.
Είναι μια επιλογή που θα ταράξει βασικές ισορροπίες. Θα πάρει λίγο καιρό, ίσως και περισσότερο απ’ το συνηθισμένο, μέχρι να γίνει η πιο όμορφη συνήθεια της ζωής σου. Κι όταν γίνεσαι, επιτέλους, γονιός και δεν έχεις άλλη επιλογή απ’ το να αισθάνεσαι πλέον έτοιμος για αυτήν την αλλαγή, η αμφιβολία δε σε εγκαταλείπει.
Εκείνη η φωνή μέσα σου δε σ’ αφήνει να νιώθεις σίγουρος αν είσαι σωστός γονιός. Επικρίνεις συνεχώς τον εαυτό σου και τα διαφορετικά ερεθίσματα που θα συναντάς από άλλους γονείς θα σε βάζουν σε σκέψεις, αν κάθε περίπτωση την διαχειρίστηκες σωστά ή όχι.
Θέλεις να είσαι ο καλύτερος στα μάτια του παιδιού σου, αλλά ποτέ δε θα ξέρεις ποιο είναι το σωστό και το λάθος. Αυτό φαίνεται σε βάθος χρόνου. Αν οι χειρισμοί σου αποδειχθούν καλοί θα αισθανθείς υπερηφάνεια, αλλά αν συμβεί το αντίθετο οι σκέψεις θα σε βαρύνουν. Και να ήταν μόνο οι σκέψεις, θα ήσουν ευτυχισμένος, αλλά οι ενοχές θα σε κυνηγούν και θα σε τιμωρούν για τις αποφάσεις σου. Αυτό που επιθυμείς είναι να προλάβεις τις δυσάρεστες εξελίξεις, να αποφύγεις τις άσχημες συνέπειες.
Δε θα ήθελες σε καμία περίπτωση να πληγώσεις το παιδί σου ή να μην του εξασφαλίσεις το καλύτερο μέλλον. Είσαι διαρκώς ανήσυχος, καθόλου εφησυχασμένος και πάντα με την αμφιβολία αν είσαι καλός γονιός. Θα μάθεις, η ζωή σε αναγκάζει να εκπαιδευτείς για να τα φέρεις εις πέρας. Σίγουρα όχι τόσο εύκολα όσο θα ήθελες, αλλά θα δώσεις το καλύτερό σου.
Γνωρίζεις πως μια μέρα το παιδί σου θα σε κρίνει. Δε σε απασχολεί τι μπορεί να ακουστεί από τρίτους, δε σε ενδιαφέρουν εκείνοι. Μόνο για εκείνο το πλάσμα νοιάζεσαι. Πάντα θα το νοιάζεσαι, συνεχώς θα δοκιμάζεσαι και θα προσπαθείς, θα κάνεις τα πάντα για να χαμογελά και μέσα σ’ αυτό το χαμόγελό του θα παίρνεις την επιβεβαίωσή σου πως κάτι, τελικά, κάνεις καλά.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
