Είμαι η Ελένη Σολταρίδου… Οι φίλοι μου με φωνάζουν Λένα, είμαι ψυχολόγος, είμαι μαμά δύο δίδυμων αγοριών και δουλεύω πολλές ώρες.. Νομίζω βέβαια ότι η σωστή περιγραφή είναι ότι δουλεύω πάρα πολλές ώρες..
Πολλές συνεδρίες στα γραφεία μου, ένα στη Θεσσαλονίκη και ένα στην Αθήνα, πολλά άρθρα, ομιλίες, workshops.. Έχω θέσει όμως στον εαυτό μου κάποιους απαράβατους κανόνες.. Ένας κανόνας είναι ότι θέλω στις 19.00-20.00 να βρίσκομαι στο σπίτι μου.. Μου αρέσει αυτή η ώρα..
Τώρα που είναι Άνοιξη βγαίνουμε έξω με τα παιδιά και με τα ποδήλατα.. Δεν μπορώ να πω ότι η βόλτα με τα ποδήλατα διαρκεί πολύ γιατί ο ένας μου γιος λατρεύει να βγαίνει από το ποδήλατο και να αρχίζει την εξερεύνηση.. Είναι όμως μία μαγική ώρα.. Γιατί νιώθω ότι την απολαμβάνουμε όλοι… Μας θέτουν ερωτήσεις για πράγματα που βλέπουν, ακούραστοι πάντα, με αυτή την αξιολάτρευτη αθωότητα που έχουν όλα τα παιδιά..
Γυρνώντας στο σπίτι βάζουμε να ακούγεται μουσική και καθόμαστε σε μία γωνιά με μαξιλάρια που έχουμε φτιάξει και επιλέγουμε βιβλία.. Η αλήθεια είναι ότι πάντα μου άρεσε να διαβάζω στα παιδιά μου.. Μου αρέσει να πειραματίζομαι με τα βιβλία, άλλα με εικόνες, άλλα με αρκετό κείμενο, πάντα όμως προσπαθώ να τους μιλάω για το βιβλίο που διαβάσαμε και πάντα να τους δίνω να καταλαβαίνουν το κυρίαρχο και ουσιαστικό νόημα.. Τα αγαπημένα μας βιβλία αλλάζουν.. και εξαρτάται και η συχνότητα με την οποία πηγαίνουμε στο αγαπημένο μας βιβλιοπωλείο.. Πάντα όμως υπάρχουν κάποια που ξεχωρίζω.. Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία που μιλάνε στα παιδιά για τα συναισθήματα..
Θεωρώ ότι τα συναισθήματα, η συναισθηματική νοημοσύνη, η κατανόηση του εαυτού μας είναι ένας πλούτος για όλους μας, μία εξαιρετική κληρονομιά και μία επένδυση που πρέπει να κάνουμε για εμάς και τα παιδιά μας..
Είμαστε λοιπόν όλοι αγκαλιά στα μαξιλάρια …. και ίσως αυτή να είναι η καλύτερη απενοχοποίηση μου.. Γιατί είναι δίπλα μου, στην αγκαλιά μου, στα πόδια μου, μαζί με το σύζυγό μου και βλέπω τον ενθουσιασμό στα μάτια τους όταν ξεκινάμε το διάβασμα.. και εκείνα βλέπουν τον ενθουσιασμό στα δικά μου μάτια όταν σταματάω αυτό που διαβάζω και το ολοκληρώνουν εκείνοι..
Ανάμεσα στα πολλά βιβλία που έχουμε ξεχωρίζω αυτό, που το ονομάζω το βιβλίο της μαμάς.. Στο βιβλίο αυτό ο μικρός ήρωας, ο Παύλος, ρωτάει τη μαμά του:
«Μαμά, πες μου.. θα μ’ αγαπάς πάντα;»..
Μην φοβηθείτε να δώσετε στα παιδιά σας την επιβεβαίωση της αγάπης σας, μην φοβηθείτε να εκφράσετε τα συναισθήματα σας. Να θυμάστε πάντα ότι τα παιδιά μας θα αντιγράψουν τις δικές μας συμπεριφορές, τους δικούς μας τρόπους έκφρασης και θα τους προσαρμόσουν στις δικές τους προσωπικότητες.
Η μαμά λοιπόν του Παύλου ξεκινάει να του μιλάει για την αγάπη της..
«Σε αγαπώ όταν το βλέπεις και όταν δεν το βλέπεις..
Σε αγαπώ όταν είσαι ο πιο όμορφος και όταν την ομορφιά σου την βλέπω μόνο εγώ.. Σε αγαπώ όταν μ’ αγκαλιάζεις και όταν θυμώνεις μαζί μου..
Σε αγαπώ όταν τα καταφέρνεις και όταν θα τα καταφέρεις..
Σε αγαπώ όταν μοσχοβολάς και όταν αυτό δεν έχει καμία σημασία..
Σε αγαπώ όταν ακούς και όταν είναι η σειρά μου να ακούσω…
Σε αγαπώ γιατί είσαι το παιδί μου αλλά ποτέ δεν θα μου ανήκεις..
Σε αγαπώ κάθε μέρα .. και πάντα..»
Μιλήστε για την αγάπη στα παιδιά σας. Δώστε τους την επιβεβαίωση που χρειάζονται. Δώστε τους ασφάλεια και ουσιαστικά λόγια που χρειάζονται, σαν αυτά που λέει η μαμά στον Παύλο.. Λόγια που χρειάζονται να ακούσουν τα παιδιά μας, λόγια που χρειάζεται να ακούσουμε και εμείς..
