Πριν από κάμποσο καιρό είδα το Lion. Πλάνταξα. Οι λυγμοί έβγαιναν ασυγκράτητοι από μέσα μου και στο τέλος, εκεί που όλοι οι άλλοι ακούμπησαν πίσω στον καναπέ με ανακούφιση, εμένα μου έμεινε ένα τεράστιο, βαρύ και θεόπικρο «γιατί;».
Γιατί ένα 5χρονο παιδί να περάσει όσα πέρασε ο μικρός αυτός; Γιατί να βρεθεί εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την αγκαλιά της μάνας του; Γιατί να κινδυνεύει όπως κινδυνεύουν τόσα άλλα παιδιά σ’ έναν κόσμο βρόμικο και σκληρό πέρα από τα όρια της πιο νοσηρής φαντασίας;
Δεν πρέπει να πονάνε τα παιδιά. Δεν γεννήθηκαν γι’ αυτό. Δεν τους αξίζει, ούτε τους αναλογεί.
Γι’ αυτό πρέπει όλες οι μαμάδες να δουν το Lion. Γιατί η θέση μας είναι να είμαστε δίπλα στα παιδιά, με όποιον τρόπο μπορούμε, για όσο περισσότερα παιδιά μπορούμε.
Μπορεί να μην είμαστε εκείνη η γυναίκα στο φρικτό ίδρυμα που έσκυψε γλυκά πάνω στην περίπτωση του Saroo (τη μία περίπτωση ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες) και του βρήκε μια καινούργια οικογένεια. Ούτε είμαστε η Αυστραλή θετή μητέρα του που ενώ μπορούσε να αποκτήσει δικά της παιδιά, δέχτηκε το «κάλεσμά της» και υιοθέτησε δύο «ορφανά» αγόρια από την Ινδία.
Αλλά σίγουρα υπάρχουν τρόποι να είμαστε εκεί για όλα εκείνα τα παιδιά που χρειάζεται να κλέψουν κάρβουνα για να πιουν μια κούπα γάλα και που να περιδιαβαίνουν επικίνδυνους, σκοτεινούς δρόμους, όπως τα παιδιά στην Ινδία. Να είμαστε εκεί για όλα τα παιδιά για τα οποία δεν ισχύει η παγκόσμια μέρα κατά της παιδικής εργασίας και της εκμετάλλευσης…
