Γεια σου μανούλα.
Με λένε Ελίζα και έχω 3 γλυκά αγγελούδια, 4 και 3 χρόνων και 6 μηνών. Σήμερα σου γράφω γιατί ήταν άλλη μια δύσκολη μέρα, σαν κι αυτές που περνάμε εμείς οι μητέρες/φροντιστές με 24ωρη απόλυτη φροντίδα 3 παιδιών.
Προβληματίζομαι γιατί τελευταία οι δύσκολες μέρες έχουν γίνει πιο συχνές… Άλλο ένα βράδυ, λοιπόν, περιμένω να έρθει η ώρα να κοιμηθούν να αφιερώσω λίγο χρόνο σε εμένα, λίγο χρόνο για ενήλικες. Τις τελευταίες μέρες η μικρή περνάει τη φάση της αγκαλιάς, με αποτέλεσμα να μη θέλει ούτε να κοιμηθεί… Κι εγώ άλλη μια μέρα την πέρασα αγκαλιά με ένα μωρό στο ένα χέρι και με το άλλο να προσπαθώ να μαγειρέψω να σκουπίσω να εξυπηρετήσω και άλλα δυο παιδιά που τρέχουν, παίζουν, πεινάνε, κατουριούνται κ.α… Κάπως έτσι λοιπόν φτάνει το βράδυ μας κι εγώ εξαντλημένη αφού δεν έχω καταφέρει να την κοιμίσω και βγαίνοντας για 58η φορά με τις μύτες από το δωμάτιο μήπως τα κατάφερα αυτή τη φορά. Και με δυο παιδιά παρκαρισμένα στην τηλεόραση (ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ) παθαίνω κρίση μόλις ακούω και πάλι το κλάμα…
Και τότε περνάνε από το μυαλό μου τα χειρότερα σενάρια και φυσικά καταρρέω… Μπαίνω μέσα στο μπάνιο και αρχίζω γρήγορα ανάσες… Ναι,ναι κρίση πανικού…
Αφού ηρεμώ αποφασίζω να βγω έξω να πάρω αγκαλιά την μικρή, η οποία σπάραζε… Μόλις την πήρα αγκαλιά όλα λύθηκαν μαγικά… Η ηρεμία που απέκτησε μόλις την αγκάλιασα ήταν η απάντηση σε όλα!
ΕΙΣΑΙ Η ΜΑΜΑ ΤΗΣ, ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ, ΕΙΣΑΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ, ΤΟ ΜΕΣΟ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΡΕΦΕΤΑΙ!
Κοίταξα γύρω μου. Το σπίτι ακατάστατο (γεγονός που πάντα με αγχώνει). Όλη μέρα προσπαθώ να την κοιμίσω για να βρω χρόνο να τακτοποιήσω… Είμαι σίγουρη, όμως, ότι μετά από χρονιά, η μικρή μου δε θα θυμάται πως ένα βράδυ του Ιούλη, η μαμά είχε αφήσει το σπίτι ασφουγγάριστο… Αλλά όλα τα βράδια που έγινε η αγκαλιά μου το μαξιλάρι της και οι χτύποι της καρδιάς μου ο ήχος που την νανούρισε θα είναι πάντα χαραγμένα στην ψυχή της…
Μανούλα, κοιμήσου ήσυχη και ευτυχισμένη…
