Όπως οι περισσότερες μαμάδες [δηλώνει η Catherine Brown], έτσι κι εγώ ανησυχώ για τα παιδιά μου. Με το πρώτο θετικό τεστ εγκυμοσύνης, άρχισα να ανησυχώ για το εάν θα μπορούσα να μεγαλώσω ποτέ σωστούς ανθρώπους, παρά την πενιχρή εκπαίδευση που είχα πέραν του ότι ήμουν η ίδια ένας σχετικά “σωστός” άνθρωπος. Κι ας αφήσουμε στην άκρη την πληθώρα παραγόντων εκτός του δικού μου ελέγχου που παίζουν τον ρόλο τους στην ανάπτυξη των παιδιών μου, καθώς εγώ εξακολουθώ να νιώθω υπεύθυνη για το πώς θα καταλήξουν.
Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, ήμουν σίγουρη ότι αργότερα θα γινόταν ευκολότερα τα πράγματα. Πώς θα άντεχα άλλωστε αυτό το επίπεδο δουλειάς και αγωνίας επί 18 χρόνια; Τώρα που έχω ένα εφηβάκι κι ένα προεφηβάκι, είναι διαφορετικά, αλλά καθόλου πιο εύκολα. (Και αρχίζω να υποπτεύομαι ότι δεν γίνεται ευκολότερο καμία στιγμή έως τα 18.) Οι αγωνίες μου για το πώς θα γίνουν τα παιδιά μου κι αν είμαι αρκετά καλή μαμά δεν έχουν φύγει.
Τότε και Τώρα: Διαφορετικό αλλά ίδιο
Κάποιες αγωνίες έχουν αλλάξει, αλλά άλλες απλά έγιναν διαφορετικές εκδοχές εκείνων που είχα όταν ήταν μικρά.
________________________________________
Τότε: Πώς θα κάνω το μωρό μου να κοιμηθεί σερί όλη τη νύχτα; Λες να πάσχει πάντα από αϋπνία;
Τώρα: Πότε θα ξυπνήσει επιτέλους αυτό το παιδί; Πόσο χρόνο από τη ζωή του θα χάσει στον ύπνο;
________________________________________
Τότε: Το μωρό μου δεν τρώει φασολάκια! Δεν χορταίνει τα αχλάδια, αλλά δεν αγγίζει οτιδήποτε πράσινο. Θα είναι έτσι κακόφαγη σε όλη της τη ζωή;
Τώρα: Η κόρη μου δεν τρώει τίποτα άλλο εκτός από σαλάτες; Λες να έχει καμιά διατροφική διαταραχή;
________________________________________
Τότε: Θα αντέξουμε οικονομικά την κατανάλωση πάνας σ’ αυτό τον ρυθμό; Μα πόσες πάνες μπορεί να χρειάζεται ένα μωρό επιτέλους;!
Τώρα: Θα αντέξουμε οικονομικά την αγορά αυτής της ποσότητας φαγητού; Μα πόσο φαΐ μπορεί να καταναλώνει ένας έφηβος επιτέλους;!
________________________________________
Τότε: Έχω εξουθενωθεί από τον τόσο κοινό χρόνο. Το νήπιό μου δεν με αφήνει ούτε τουαλέτα να πάω μόνη μου! Δεν θα γίνει ποτέ ανεξάρτητη;
Τώρα: Το παιδί μου περνά το 99 τοις εκατό του χρόνου της χωμένη μέσα στο δωμάτιό της ή με το κινητό στη μούρη. Γιατί δε μου μιλάει πια;
________________________________________
Τότε: Δεν μπορώ να αποφασίσω σε ποιο νηπιαγωγείο να γράψω το παιδί μου. Χρειάζεται περισσότερη δομή; Πιο πολύ ελεύθερο χρόνο; Μεγαλύτερη κοινωνικοποίηση; Πιο ακαδημαϊκά στοιχεία;
Τώρα: Δεν ξέρω σε ποιο λύκειο να πάει το παιδί. Ίσως θα είναι καλύτερα σε κάποιο μικρότερο σχολείο; Ένα μεγαλύτερο για περισσότερη διαφορετικότητα; Κάπου πιο ανταγωνιστικά ίσως; Λες να ανθίσει σε ένα πιο φροντιστικό περιβάλλον;
________________________________________
Τότε: Ο γιος της φίλης μου ξέρει ήδη την αλφαβήτα και μπορεί να διαβάσει κάποιες λέξεις. Λες ο γιος μου να έχει κάποια καθυστέρηση;
Τώρα: Ο γιος της φίλης μου πήρε διακρίσεις και αριστεία και είναι αρχηγός της ομάδας ποδοσφαίρου. Ο γιος μου δεν κάνει τίποτα απ’ όλα αυτά. Θα περάσει πουθενά άραγε;
________________________________________
Τότε: Είμαι κακή μαμά που αφήνω το παιδί μου να βλέπει παιδικά κάθε μέρα;
Τώρα: Είμαι κακή μαμά που αφήνω το παιδί μου να περνά πολύ ώρα στο YouTube;
________________________________________
Τότε: Το παιδί μου δάγκωσε ένα άλλο παιδάκι στον παιδικό. Θα κάνει bullying όταν μεγαλώσει;
Τώρα: Το παιδί μου έστειλε ένα κακεντρεχές μήνυμα σε έναν συμμαθητή. Κάνει bullying;
________________________________________
Τότε: Θα κάνει η κόρη μου φίλους στον παιδικό;
Τώρα: Η κόρη μου έχει πολλούς φίλους, αλλά είναι καλή επιρροή;
________________________________________
Τότε: Γιατί μαλώνουν τα μικρά μου συνέχεια για τα παιχνίδια; Πώς μπορώ να τα βοηθήσω να τα πηγαίνουν καλά;
Τώρα: Γιατί κατακρίνουν τα παιδιά μου το ένα το άλλο τόσο πολύ; Πώς μπορώ να τα βοηθήσω να τα πηγαίνουν καλά;
________________________________________
Τότε: Τα κάνω όλα λάθος; Μήπως άθελά μου καταστρέφω τελείως το παιδί μου;
Τώρα: Τα κάνω όλα λάθος; Μήπως άθελά μου καταστρέφω τελείως το παιδί μου;
________________________________________
Η απάντηση σ’ αυτή την τελευταία ερώτηση είναι «μάλλον όχι», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εξακολουθώ να ανησυχώ. Η γονεϊκότητα είναι η πιο εξουθενωτική δουλειά που έκανα ποτέ, και παρά την απίστευτα πολύ δουλειά και την ατελείωτη αγωνία μου, αυτό που έμαθα είναι ότι ποτέ δεν θα τα κάνω όλα τέλεια. Και αυτό είναι ΟΚ. Γιατί ξέρω ότι κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και φαίνεται να εκκολάπτονται πραγματικά όμορφα ανθρωπάκια.
