Πολλές από εμάς ήμασταν παιδιά σε μια εποχή χωρίς οθόνες ή, έστω, μία μοναδική οθόνη απέναντι από τον καναπέ στο σαλόνι που άνοιγε μόνο όταν το επέτρεπαν η μαμά και ο μπαμπάς. Και όπως για όλα τα παιδιά, σε όλες τις εποχές και τα μέρη του κόσμου, η καθημερινότητα στο σπίτι ήταν και για μας σούπερ βαρετή κι έπρεπε να βρίσκουμε διάφορους τρόπους να την κάνουμε πιο ενδιαφέρουσα.
Να, λοιπόν, τι κάναμε όταν βαριόμασταν…
Στην τουαλέτα
Όταν ήμασταν παιδιά, η τουαλέτα ήταν μια βαρετή διαδικασία που έκοβε στη μέση το παιχνίδι μας ή ό,τι άλλο κάναμε – που ήταν, σίγουρα, πολύ πιο διασκεδαστικό.
Σήμερα, θα παίρναμε μαζί μας μία από τις οθόνες μας και θα περνούσαμε την χαμένη ώρα μας παίζοντας bubbles ή χαζεύοντας αναρτήσεις με γατάκια στα social media.
Τότε όμως, αρπάζαμε όποιο απορρυπαντικό ήταν πιο κοντά και διαβάζαμε από την αρχή έως το τέλος τις λεζάντες, τις προδιαγραφές και τις οδηγίες χρήσης.Το αποτέλεσμα; Να βαριόμαστε ακόμη περισσότερο την τουαλέτα, αλλά να ξέρουμε απ’ έξω το τηλέφωνο του κέντρου δηλητηριάσεων.
Στο πρωινό
Όταν ήμασταν παιδιά, τις καθημερινές, την ώρα του πρωινού η τηλεόραση δεν είχε τίποτα για μας. Όχι τίποτα ενδιαφέρον, αλλά κυριολεκτικά… τίποτα!
Σήμερα, θα παίρναμε το μπολ με τα δημητριακά μαζί μας στον καναπέ και θα βάζαμε στην τηλεόραση ένα κανάλι με παιδικά. Ή θα βάζαμε το παιδικό που θέλουμε να παίζει στο YouTube.
Τότε όμως, είχαμε μόνο ένα κουτί από δημητριακά ή γάλα και τη φαντασία μας. Χαζεύαμε τις εικόνες με τη μασκότ του κάθε προϊόντος και πλάθαμε ιστορίες με τη φαντασία μας και ήρωες τον Τόνι τον Τίγρη ή τον Carnation (που έσωζε τη Λόλα από κάτι).
Κι αν ούτε αυτό μας ήταν αρκετό, ξεφυλλίζαμε τα κόμικς που είχαμε χιλιοδιαβάσει: Ντόναλντ Ντακ, Αστερίξ, Λούκι λουκ ή ο αγαπημένος Μίκυ Μάους μας κράταγαν συντροφιά στο πρωινό και, ενίοτε, και στο βραδινό μας!
Στην «κουζίνα»
Όταν ήμασταν παιδιά, η πρόσβαση στην κουζίνα ήταν απαγορευμένη και η ενασχόλησή μας με οτιδήποτε μαγειρικό θεωρούνταν κίνδυνος-θάνατος!
Σήμερα, θα βλέπαμε οικογενειακώς το παιδικό Master Chef και θα κάναμε την κουζίνα άνω-κάτω φτιάχνοντας με τη μαμά μας γλυκά και φαγητά κι εκείνη θα ήταν περήφανη που έχει μεγαλώσει μια πραγματική σεφ.
Τότε όμως, η δική μας κουζίνα ήταν το μπάνιο, όπου τρυπώναμε κρυφά και φτιάχναμε πολύχρωμες σάλτσες και μοναδικές συνταγές από σαμπουάν και αφρόλουτρα που τις έπαιρνε ο χείμαρρος μόλις ακούγαμε τη μαμά να έρχεται βιαστική για να προλάβει το «κακό».
Στη μεσημεριανή σιέστα
Όταν ήμασταν παιδιά, υπήρχαν οι ώρες κοινής ησυχίας και ο μεσημεριανός ύπνος ήταν πιο ιερός ακόμη και από τον βραδινό.
Σήμερα, θα παίζαμε ή θα χαζεύαμε με τις ώρες στο τάμπλετ ή το κινητό και κανείς δεν θα ενοχλούνταν από τις φωνές μας.
Τότε όμως, έπρεπε να μείνουμε στο δωμάτιό μας και, αν δεν κοιμόμασταν, έπρεπε να κάνουμε απόλυτη ησυχία. Σκαρφιζόμασταν λοιπόν με τ’ αδέρφια μας χαζά ανέκδοτα και τρομακτικές ιστορίες γεμάτες σπλατεριές ή άλλους «αναλογικούς» τρόπους να περάσουμε την ώρα μας ευχάριστα χωρίς να ξυπνήσουμε κανέναν.
Στο διάβασμα
Όταν ήμασταν παιδιά, το διάβασμα γινόταν με πραγματικά βιβλία και αν βαριόσουν να διαβάσεις για το σχολείο, ήταν πρακτικά αδύνατο να κρυφτείς απ’ τους γονείς.
Σήμερα, θα διαβάζαμε e-books και θα κάναμε τις εργασίες μας στο λάπτοπ ενώ, παράλληλα, θα συνομιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων με φίλους και συμμαθητές στο viber και τα social media.
Τότε όμως, για να λουφάρουμε απ’ το διάβασμα και να περάσει η ώρα χωρίς να μας πάρουν χαμπάρι, κρύβαμε τα κόμικς και τα αγαπημένα μας λογοτεχνικά βιβλία μέσα στα σχολικά και κάναμε απόλυτη ησυχία για μην προκαλέσουμε κανέναν αιφνίδιο έλεγχο.
Στον ύπνο
Όταν ήμασταν παιδιά, πηγαίναμε για ύπνο με το ζόρι και όταν έκλειναν τα φώτα δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα που μπορούσαμε να κάνουμε για να διασκεδάσουμε.
Σήμερα, θα παίζαμε παιχνίδια στο κινητό και θα χαζεύαμε παιδικά στο YouTube μέχρι να μας πάρει ο ύπνος ή να μας πάρουν τη συσκευή από τα χέρια.
Τότε όμως, η μόνη φωτεινή πηγή στο δωμάτιο ήταν το φως του φεγγαριού και διασκεδάζαμε πριν τον ύπνο φτιάχνοντας κουνελάκια με τη σκιά των χεριών μας. Και όταν μεγαλώσαμε λίγο, κρύβαμε το γουόκμαν κάτω απ’ το μαξιλάρι, βάζαμε τ’ ακουστικά μας και ακούγαμε στο ραδιόφωνο μουσική ή κάποια «απαγορευμένη» μεταμεσονύκτια εκπομπή, όπως Τα Παιδιά της Νύχτας.
