Ακόμη και με ένα παιδί, όλες γνωρίζουμε πόσο εύκολο είναι τα παιχνίδια να γίνουν τόσα πολλά που να μη συμμαζεύονται με τίποτα. Όσο και να προσέξουμε εμείς, δεν είναι εύκολο να επιβάλλουμε περιορισμούς στα δώρα των φίλων και των συγγενών που γίνονται από καρδιάς και με τις καλύτερες προθέσεις. Το να έχουν, όμως, τα παιδιά τόσα πολλά παιχνίδια, πέρα απ’ ότι είναι μπελάς για τις μαμάδες, τους περνά και το λάθος μήνυμα ότι στη ζωή μπορούμε να έχουμε ό,τι θέλουμε και κάτι παραπάνω.
Το πρόβλημα, λοιπόν, έχει δύο σκέλη, ένα πρακτικό και ένα παιδαγωγικό. Μια καλή απάντηση και για τα δύο, ίσως να κρύβεται στην μέθοδο που ακολούθησε η μπλόγκερ Έριν Σπέιν. Σύμφωνα με αυτήν, για να περιορίσουμε την ακαταστασία και να διδάξουμε στα παιδιά ότι «ουκ εν το πολλώ το ευ»:
Τους δίνουμε την ευκαιρία να επιλέξουν τα 20 παιχνίδια που δεν μπορούν να αποχωριστούν
Ζητάμε από κάθε παιδί να δει προσεκτικά όλα τα παιχνίδια του, να σκεφτεί καλά με ποια θέλει να παίζει πιο πολύ από τ’ άλλα και να διαλέξει τα 20 που θα κρατήσει από εδώ και στο εξής.
Ακούγεται σαν κάτι που θα τα σοκάρει, στην πραγματικότητα όμως, έχουμε δει με τα μάτια μας πόσο αδιάφορα τους είναι τα περισσότερα παιχνίδια τους. Συνεπώς, δεν είναι καθόλου απίθανο να διαλέξουν πιο γρήγορα απ’ ότι νομίζαμε και, μάλιστα, χωρίς να νιώσουν ότι χάνουν κάτι σημαντικό. Κάπως έτσι, θα γλιτώσουμε από έναν σημαντικό όγκο παιχνιδιών και θα έχουμε ένα σημείο αναφοράς όποτε θέλουμε να τους δώσουμε ένα μάθημα για την αυτάρκεια.
Για του λόγου το αληθές, τα παιδιά της Έριν Σπέιν ανταποκρίθηκαν μια χαρά. Βέβαια, για να μην δυσκολέψει την επιλογή και υπονομεύσει τον στόχο της, εξαίρεσε από τον κανόνα παιχνίδια με πολλά κομμάτια σαν τα lego ή άλλα ψυχαγωγικά αντικείμενα, όπως π.χ. τα υλικά για χειροτεχνίες.
Αποθηκεύουμε τα υπόλοιπα παιχνίδια κάπου που δεν έχουν πρόσβαση τα παιδιά
Βάζουμε τα παιχνίδια που ξέμειναν σε πλαστικούς κάδους ή σακούλες και τα κρύβουμε σε κάποιο μέρος που τα παιδιά δεν μπορούν να τα βρουν.
Ακόμη και αν επιδείξουν εντυπωσιακή άνεση τις πρώτες ώρες της δοκιμασίας, είναι πολύ πιθανό να αρχίσουν να αναζητούν παιχνίδια που είχαν απορρίψει λίγο πριν. Εμείς θα τους υπενθυμίσουμε τη συμφωνία μας, αλλά πρέπει να είμαστε ήσυχες ότι δεν θα βρουν τίποτα ακόμη και αν κάνουν το σπίτι άνω-κάτω. Και φυσικά, να μην υποκύψουμε σε μια πιθανή έκρηξη γκρίνιας.
Τα παιδιά της Έριν Σπέιν, βέβαια, ούτε γκρίνιαξαν ούτε έκλαψαν για τα παιχνίδια που εξαφανίστηκαν. Επίσης, φάνηκαν να απολαμβάνουν κι εκείνα την τάξη που επικράτησε στο σπίτι αμέσως μετά το ξεδιάλεγμα.
Τους δίνουμε την ευκαιρία να αντικαταστήσουν κάποια παιχνίδια μετά από λίγες μέρες
Όταν περάσουν λίγες μέρες, μπορούμε να επιτρέψουμε στα παιδιά να αντικαταστήσουν κάποιο παιχνίδι που κράτησαν με κάποιο άλλο που άφησαν.
Επειδή η επιλογή των παιχνιδιών αποκλείεται να έγινε με αυστηρά κριτήρια και για να επιβραβεύσουμε τη συνεργασία τους, μπορούμε να τους δώσουμε μια ευκαιρία να βελτιώσουν τη συλλογή τους αλλάζοντας κάποια παιχνίδια. Έτσι, θα καταλάβουν ότι η διαδικασία δεν είχε τιμωρητικό χαρακτήρα και θα επανεκτιμήσουν την αξία των «ενεργών» παιχνιδιών με πιο σωστά κριτήρια.
Για την Έριν Σπέιν, τα πράγματα ήταν πολύ απλά. Τα παιδιά της αντάλλαξαν ένα-δύο παιχνίδια μόνο και δεν την ενόχλησαν ξανά. Η μέθοδος δούλεψε ρολόϊ!
Περιμένουμε λίγο καιρό και χαρίζουμε κάποια από τα παιχνίδια που απορρίφθηκαν
Μετά από λίγο καιρό και για να μην μαζεύουμε σαβούρα στους χώρους αποθήκευσης, μπορούμε να κρατήσουμε στην άκρη τα παιχνίδια που ξέρουμε ότι αρέσουν στα παιδιά και, μαζί τους, να χαρίσουμε τα υπόλοιπα.
Έτσι, θα τους δώσουμε την ευκαιρία να βοηθήσουν τα παιδιά που δεν είναι τόσο τυχερά και να πάρουν ένα καλό μάθημα αλληλεγγύης. Αμέσως μετά, τους κάνουμε τη συμφωνία ότι, από εδώ και στο εξής, για κάθε καινούργιο παιχνίδι που παίρνουν θα χαρίζουν ένα παλιό σε κάποιο παιδάκι που το έχει περισσότερη ανάγκη. Τέλος καλό, όλα καλά!
Στο μεταξύ, ίσως πάρουμε κι εμείς ένα καλό μάθημα όταν ανακαλύψουμε ότι τα παιδιά μας δεν είναι ούτε κακομαθημένα ούτε παρτάκηδες. Εάν έχουν περισσότερα απ’ όσα χρειάζονται και μαθαίνουν σε μια αχρείαστη αφθονία, είναι γιατί εμείς τα φορτώνουμε με αυτήν και, συνήθως, το καταλαβαίνουμε όταν είναι πολύ αργά.
