«Σε ένα ποσοστό περίπου 95% των περιπτώσεων, ο λόγος που ένα παιδί δεν κοιμάται καλά είναι… τα βοηθήματα ύπνου»
Αυτά ήταν τα ακριβή λόγια μίας «ειδικού» στον ύπνο που η πολύ δημοφιλής αλλά καθόλου εμπεριστατωμένη δήλωση της, βρέθηκε στα εισερχόμενά μου…
Στον ορισμό «βοηθήματα ύπνου» είχε συμπεριλάβει τις μητέρες που θηλάζουν τα μωρά τους μέχρι να κοιμηθούν καθώς και τους γονείς που παραμένουν ξαπλωμένοι στο πλάι τους μέχρι αυτά να αποκοιμηθούν. «Το να αφήνετε το παιδί σας να κοιμάται στην αγκαλιά σας… είναι λάθος», είπε.
Νιώθω απίστευτα ευγνώμων που δεν με αγγίζουν τέτοιες τακτικές φόβου. Στόχος μου είναι να ενημερώσω όσο το δυνατόν περισσότερους γονείς ότι αυτή η δημοφιλής προσέγγιση είναι τελείως λάθος. Γιατί;
Επειδή πολλοί γονείς πιστεύουν αυτά τα λόγια. Ο πολιτισμός μας τα πιστεύει. Η κοινωνία μας τα πιστεύει. Γιατί τα πιστεύει;
Επειδή τους βολεύουν.
Επειδή βλέπουν γρήγορα αποτελέσματα.
Επειδή, για κάποιο λόγο, είναι κοινωνικά περισσότερο αποδεκτό να κοιμηθεί ένα μωρό μέσα στην ακριβή και μοντέρνα κούνια του παρά να το κουνήσουμε απαλά στα χέρια μας και να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μας.
Αλλά, το πρόβλημα για τη βιομηχανία του βρεφικού ύπνου είναι ότι τα μωρά δεν πιστεύουν στα λόγια τους. Και, ευτυχώς, δεν τα πιστεύει ούτε μία μερίδα γονέων που συνεχώς αυξάνεται…
Μαμάδες που θηλάζουν τα μωρά τους για να κοιμηθούν.
Μπαμπάδες που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με τα μωρά τους.
Μαμάδες που επιτρέπουν στο μωρό να θηλάσει μες τη νύχτα όσες φορές χρειαστεί.
Μπαμπάδες που παραμένουν ξαπλωμένοι υπομονετικά δίπλα στα παιδιά τους μέχρι αυτά να αποκοιμηθούν, όση ώρα κι αν χρειάζεται.
Είναι απλό. Αν είμαστε αρκετά γενναίοι να ακούσουμε τα παιδιά μας, αυτά μας επικοινωνούν τις ανάγκες τους.
Μας χρειάζονται. Χρειάζονται σύνδεση. Χρειάζονται επαφή. Χρειάζονται ασφάλεια.
Και ας είμαστε ειλικρινείς… χρειαζόμαστε κι εμείς ακριβώς τα ίδια πράγματα… απλά διδαχθήκαμε να θάβουμε τα συναισθήματά μας. Να αμφιβάλουμε για τα ένστικτά μας. Να αρνούμαστε αυτές τις ανθρώπινες ανάγκες που μας «κάνουν» ανθρώπους.
Στην τελική, είμαστε θηλαστικά. Ζούμε σε κοινωνίες. Είμαστε ένας είδος που μεταφέρει, κρατάει και φροντίζει το μωρό… Είμαστε σχεδιασμένοι να κοιμόμαστε μαζί.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό βάσει βιολογίας να θηλάζουμε ένα παιδί στην ηλικία των δύο, τριών, τεσσάρων ετών (και κατά τη διάρκεια της νύχτας).
Είναι αναπτυξιακά αποδεκτό για ένα βρέφος 18 μηνών να κάνει συχνές αφυπνίσεις τη νύχτα.
Είναι φυσιολογικό και ψυχικά υγιές για μία μητέρα να αποκοιμηθεί στις 7 το βράδυ μαζί με το παιδί της και να μη θελήσει να βγει έξω βόλτα, όσο κοινωνικά παράδοξο κι αν είναι αυτό.
Και ναι, είναι δύσκολο. Αλλά όχι, κάτι τέτοιο δεν κάνει τους γονείς «βοηθήματα ύπνου». Δεν κάνει τον θηλασμό μια «κακή σύνδεση που μπλοκάρει τον ύπνο». Η ανταπόκριση του γονέα στην ανάγκη του παιδιού του, δεν είναι «εμπόδιο στον ύπνο». Και φυσικά κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως τα παιδιά μας έχουν «προβλήματα με τον ύπνο».
Σημαίνει πως τα μωρά κοιμούνται σαν μωρά, όχι σαν ενήλικες. Σημαίνει πως παραμένουν σε πιο ελαφριά στάδια του ύπνου, επειδή αυτό προνόησε η φύση ώστε να προστατεύονται από το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου (SIDS). Σημαίνει πως ο νυχτερινός θηλασμός είναι πηγή μελατονίνης, μίας ορμόνης που βοηθάει τα μωρά να αποκοιμηθούν. Σημαίνει πως το άγγιγμά μας τα ηρεμεί, εξισορροπεί τον καρδιακό τους παλμό, ρυθμίζει τη θερμοκρασία τους και διεγείρει την αναπνοή τους. Σημαίνει ότι ακολουθούμε το μονοπάτι των προγόνων μας μέρα και νύχτα, σύμφωνα με τις ανάγκες των μωρών μας.
Επειδή η γονεϊκότητα δεν είναι μια σειρά από στρατηγικές, αλλά είναι μία σχέση. Μία σχέση μέρα και νύχτα. Η γονεϊκότητα κατά τη διάρκεια της νύχτας είναι, εξ’ ορισμού, το μισό κομμάτι της γονεϊκότητας. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να ισχύουν διαφορετικοί κανόνες σύμφωνα με το που βρίσκεται ο ήλιος;
Πριν πέσει ο ήλιος, ανταποκρινόμαστε. Αφού πέσει ο ήλιος, δεν ανταποκρινόμαστε. Παράλογο…
Η αλήθεια είναι πως, μετά τη δύση του ηλίου, μάς απασχολεί πολύ να έχουμε μία επικερδή και αποτελεσματική –με όποιο κόστος κάποιες φορές- εκπαίδευση ύπνου. Έτσι, αυτός που κερδίζει περισσότερο θέτει τους κανόνες και δελεάζεται να παίξει το παιχνίδι. Μόνο που αυτοί οι «κανόνες» είναι περισσότερο σαν πονηρές παγίδες παρά σαν κάτι ωφέλιμο. Ξεγελούν, δημιουργούν ενοχές και τρομοκρατούν ευάλωτους γονείς, ώστε να «φτιάξουν» μωρά που δεν είναι «χαλασμένα».
Κάποιον να μας θυμίσει πως οι θυσίες που κάνουμε αξίζουν τον κόπο… και με το παραπάνω! Κάποιον να μας βοηθήσει να βρούμε τους ρυθμούς μας αλλά και ρουτίνες ύπνου φιλικές προς τους γονείς, που όμως δεν βάζουν σε κίνδυνο τις ζωτικές ανάγκες των μωρών μας.
Φροντίζω τον εαυτό μου δεν σημαίνει απαραίτητα ότι φροντίζω πρώτα και μόνο τον εαυτό μου… σημαίνει φροντίζω και τον εαυτό μου
L.R.Knost
Οπότε, μην αφήνετε άλλους να καθορίζουν τη σχέση σας με το παιδί σας. Χρησιμοποιήστε τις νύχτες …για μεταμεσονύκτιες αγκαλιές και πρωινά χουζουρέματα.
…για να ανταποκριθείτε και να φροντίσετε συντονισμένα τις ανάγκες του.
…για να διδάξετε στο παιδί σας ότι μπορεί να σας εμπιστεύεται αφού θα ανταποκριθείτε στο κάλεσμά του.
…για να το διαβεβαιώσετε ότι μπορεί να ξεκουραστεί στην αγάπη σας και όχι ότι χρειάζεται να παλέψει γι αυτήν.
…για να καθιερώσετε υγιή συναισθηματικά μοτίβα μέσα στον ραγδαία αναπτυσσόμενο εγκέφαλό του, ότι οι ανάγκες του είναι σημαντικές και η φωνή του εισακούγεται.
Ανεξάρτητα από τα λεγόμενα κάποιων, είναι πρακτικά αδύνατο να κακομάθεις το παιδί σου ανταποκρινόμενος σε αυτό. Τα μωρά δεν χειρίζονται, αλλά επικοινωνούν. Οπότε, εμπιστευτείτε τα ένστικτά σας. Ακολουθείστε την έμφυτη σοφία σας και πιστέψτε το μωρό σας.
Επιτρέψτε στο παιδί σας να σας δείξει τις ανάγκες του, μέρα και νύχτα.
Με πληροφορίες από το raisegood.com
