Η κακοποίηση είναι συχνά ένας φαύλος κύκλος που όταν ξεκινήσει δεν σπάει εύκολα για το θύμα. Ειδικά, όταν δεν βρίσκει στήριγμα μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον. Αυτή η κοπέλα βρέθηκε επανειλημμένα στη θέση να υπερασπίζεται τον εαυτό της, όχι μόνο απέναντι στους άντρες που την κακοποίησαν, αλλά και απέναντι στη μητέρα της που επέλεξε να μην πιστέψει τις κραυγές της. Σήμερα, μοιράζεται όσα πέρασε και την απόφασή της να τα αφήσει πίσω της μια και καλή, για χάρη του παιδιού της.
«Αγαπημένη μου μαμά,
εδώ και 20 χρόνια, μαζεύω μέσα μου ενοχές, ντροπή, πόνο και θυμό, μα όσες φορές κι αν προσπάθησα να σου μιλήσω, δεν τα κατάφερα. Δεν ήμουν ποτέ αρκετά νηφάλια ούτε αρκετά θαρραλέα…
Σήμερα όμως, είμαι έτοιμη να σου θυμίσω όλα όσα συνέβαιναν στο σπίτι μας και εσύ αποκαλούσες “ψέματα ενός φαντασιόπληκτου παιδιού που πασχίζει για λίγη προσοχή”.
Πρώτα απ’ όλα, να ξέρεις ότι σε συγχωρώ και σ’ αγαπώ, παρά τα όσα σου έχω πει κατά καιρούς. Ήμουν σκληρή, το ξέρω, αλλά η σχέση μας ήταν πάντα ταραχώδης και εγώ ήμουν συχνά υπό την επήρρεια ουσιών ή αλκοόλ.
Είχαμε, όμως, και καλές στιγμές που στηρίξαμε η μία την άλλη και μοιραστήκαμε τα συναισθήματα και τον πόνο μας. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν εσύ, να μην με προστάτεψες… Το αντίθετο, μάλιστα, με έσπρωξες στον γκρεμό όταν σε χρειαζόμουν πιο πολύ από ποτέ.
Όταν ήμουν μόλις 7, είπες ότι είμαι ψεύτρα και ψυχολογικά ασταθής όταν η αδερφή μου σου αποκάλυψε πως ο τότε σύντροφός σου με είχε κακοποιήσει. Ήμουν σε μια ηλικία που δεν μπορούσα να αντιληφθώ τι είχε συμβεί κι εσύ, αντί να ζητήσεις εξηγήσεις, αποφάσισες ότι ήμουν τρελή. Ήξερες πως να τέτοιο γεγονός μπορεί να στιγματίσει τη ζωή μου. Γιατί δεν με προστάτεψες, τουλάχιστον, από τις συνέπειες;
Και πως είναι δυνατόν να το άφησες να συμβεί ξανά και ξανά με διαφορετικούς τρόπους – αγγίγματα και βλέμματα που ήταν σαν μαχαιριές. Τι σε έκανε να στραφείς εναντίον μου, αντί να σταθείς δίπλα μου – στην κόρη που υπεραγαπούσες, όπως έλεγες – απέναντι σε άντρες που ελάχιστα γνώριζες και είχαν αποδειχθεί σκάρτοι;
Στα 14, ο πατριός μου με άγγιζε με τρόπο απρεπή σε κάθε ευκαιρία. Στο είχα πει πως όταν με έπαιρνε απ’ το φροντιστήριο, πριν γυρίσουμε σπίτι, σταματούσε σε σκοτεινά μέρη και με πίεζε να κάνω πράγματα που δεν ήθελα. Κι εσύ τον άφηνες. Και λίγο λίγο αφηνόμουν κι εγώ…
Οι βαθμοί μου έπεσαν κατακόρυφα. Προσπάθησα να γίνω άσχημη ώστε να μη με θέλει κανείς, αλλά μάταια. Αυτό που ήθελαν ήταν να αρπάξουν την κοπέλα που είναι μόνη και αβοήθητη. Εξαιτίας της αδιαφορίας σου.
Θυμάσαι πόσες φορές ζήτησα τη βοήθειά σου; Ναι! Με λάθος τρόπο, με κλάμματα, τσιρίδες και βρισιές, αλλά ήμουν παιδί… Κι εσύ με τιμωρούσες ή με χαστούκιζες για να πάψω “να κατηγορώ τους άλλους για την κατάντια μου”.
Κάπως έτσι, βρέθηκα να μην ακούω κανέναν. Ούτε την ίδια μου τη μητέρα. Από τα 16 μου κιόλας έφευγα κι ερχόμουν όποτε ήθελα, κοιμόμουν σε ξένα σπίτια και ξενυχτούσα αδιαφορώντας για το σχολείο, το μέλλον μου, αλλά και σένα. Στα μάτια μου είχες χάσει πια κάθε δικαίωμα να μου λες τι να κάνω και τι όχι. Ήσουν σαν μια ξένη που με φιλοξενούσε περιστασιακά.
Το αποτέλεσμα ήταν να μείνω έγκυος από κάποιον που δεν έδινε δεκάρα για μένα. Αλλά ούτε εσύ έδωσες, θυμάμαι. Με κοίταξες επικριτικά, σαν να το περίμενες και δεν είπες ούτε μία κουβέντα για να με συνεφέρεις, να με κρατήσεις κοντά σου σε μια στιγμή που υπήρχε κάτι πολύ πιο σημαντικό και από τις δυο μας: το παιδί μου και το εγγόνι σου.
Έφυγα ξανά μακριά σου. Κατάφερα να γεννήσω χωρίς επιπλοκές και με τη βοήθεια της πρόνοιας να ζω μια δύσκολη ζωή με το υπέροχο αγοράκι μου. Είχαν περάσει 4 χρόνια όταν αποφάσισα να ξαναχτυπήσω την πόρτα σου. Με δέχτηκες στο σπίτι ψυχρά, αλλά ήσουν ο μόνος δικός μου άνθρωπος στον κόσμο.
Θυμάσαι τι έγινε τότε;
Ο άντρας σου μέθυσε και μου την έπεσε και όταν στο είπα άρχισε να με βρίζει και να με κακολογεί. Έχασα τα λογικά μου, ξέσπασα πάνω σου κι εσύ έκανες το αδιανόητο. Φώναξες την αστυνομία και ζήτησες να μπω στο ψυχιατρείο γιατί ήμουν “επικίνδυνη για τον εαυτό μου!”
Χωρίς να το θέλεις, μου έκανες καλό.
Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε, το αγοράκι μου ξεκίνησε σχολείο κι εγώ δουλεύω και φροντίζω μια χαρά και για τους δυο μας. Είδα τα χειρότερα της ζωής, πείσμωσα και το πήρα απόφαση ότι η σχέση μας δεν θα γίνει ποτέ αυτή που είχα ανάγκη κάποτε, δεν θα είσαι ποτέ το στήριγμά μου.
Σε συγχωρώ, όμως, και προχωράω με τη ζωή μου με καθαρή ψυχή, ώστε να γίνω, τουλάχιστον, εγώ η μάνα που δεν είχα ποτέ μου.
Στο μεταξύ, θα συνεχίσω να σ’ αγαπώ, αλλά από απόσταση. Θα παραμείνω το παιδί σου για πάντα, αλλά δεν μπορώ να αφήνω άλλο το παρελθόν μας να δηλητηριάζει το μέλλον μου.
Να είσαι καλά.
Η κόρη σου – που προστατεύει πλέον τον εαυτό της.»
