Ο προσωπικός παράδεισος για κάθε άνθρωπο δεν είναι κάτι μαγικό, κάτι βγαλμένο μέσα από τη φαντασία που καλπάζει.
Είναι για κάθε έναν από εμάς μικρές, πολύτιμες στιγμές που έχουν αξία. Είναι στιγμές που γεννούν αναμνήσεις, που κάνουν την ψυχή μας να γαληνεύει όταν η καθημερινότητα μοιάζει να μας πνίγει. Είναι εκείνες οι στιγμές οι πολύτιμες που συχνά προσπερνάμε ως μέρος της ημέρας μας, εκείνες που δεν τους δίνουμε και πολύ σημασία, μα είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά.
Για μένα είναι η ίδια η καθημερινότητα. Ο μικρός προσωπικός μου παράδεισος είναι οι χαρούμενες φωνές των κοριτσιών μου μέσα στο σπίτι. Είναι η γλυκιά φωνή της Αλεξάνδρας όταν ξαπλώνει δίπλα μου στο κρεβάτι, το μικρό της χεράκι χαϊδεύει το πρόσωπό μου και μου σιγοτραγουδάει:
Έλα ύπνε, γάλι γάλι
στης μαμάς το προσκεφάλι
κοιμήσου και παρήγγειλα
στην Πόλη τα προικιά σου…
Νανούρισμα που της τραγουδούν από την ημέρα που γεννήθηκε ο παππούς της και ο μπαμπάς της.
Έπειτα είναι οι στιγμές που η Νεφέλη με κοιτάζει μέσα στα μάτια σαν να προσπαθεί να διαβάσει το μυαλό και την ψυχή μου. Το διερευνητικό της βλέμμα με κάνει να θέλω να τραπώ σε φυγή, να μην καταλάβει πότε δεν νιώθω καλά, να μπορέσω να προσποιηθώ πως είναι όλα τέλεια, ακόμα και όταν δεν είναι.
Ο μικρός μου προσωπικός παράδεισος είναι αυτή η στιγμή. Είναι όταν κάθομαι στο μπαλκόνι μου, με το laptop. Όταν γράφω ή δουλεύω εκεί, ανάμεσα στα ανθισμένα λουλούδια μου, συγκεντρωμένη. Είναι όταν εκείνη τη στιγμή ξαφνικά ακούω τις φωνές των παιδιών από το νηπιαγωγείο της Αλεξάνδρας και χαμογελάω. «Βγήκε διάλειμμα το μικράκι» σκέφτομαι.
Ο μικρός μου παράδεισος είναι όταν με ένα βιβλίο στα χέρια ξεχνιέμαι και ταξιδεύω. Είναι όταν χτυπάει το τηλέφωνο και ακούω τη φωνή της μαμάς και του μπαμπά μου. Είναι όταν πίνω καφέ με την αδερφή μου. Είναι όταν καθόμαστε στο σαλόνι με τον άντρα μου και καθώς βλέπουμε μια ταινία που κρατάει το χέρι και έπειτα γυρνά και με κοιτά. «Τι είναι;» τον ρωτάω όλο απορία. «Σ’αγαπάω» μου λέει…έτσι χωρίς λόγο, χωρίς να έχουμε πει άλλη κουβέντα.
Ο μικρός μου παράδεισος είναι κάθε στιγμή που περνά και θυμίζω στον εαυτό μου πόσο ευλογημένη, πόσο τυχερή είμαι και ας μην έχουμε πολλά. Έχουμε ο ένας τον άλλο. Κι εγώ μπορώ κάθε μέρα να κρατώ τα παιδιά μου από το χέρι, να τα πηγαίνω και να τα φέρνω από το σχολείο τους, να περνάω στιγμές μικρές μαζί τους, να θυμώνω, να κουράζομαι, να ηρεμώ, να νευριάζω, να λυπάμαι, να χαίρομαι, να γελάω και να κλαίω.
Πολλές φορές, καθώς κοιτάει τις κόρες μας ο άντρας μου λέει «πόσα πράγματα πρέπει να πάνε καλά για να έχουμε σήμερα 2 γερά παιδιά». Πάντα συμφωνώ με ένα νεύμα. Έχοντας νιώσει την απώλεια ενός αγέννητου μωρού ξέρω πόσο δίκιο έχει. Μικρός παράδεισος είναι ακόμα και το κεράκι που ανάβω κάθε λίγο μπροστά από το παράθυρο της κουζίνας μου για το μικρό μου αγγελάκι. Παράδεισος είναι και αυτό γιατί η απώλεια αυτή έφερε κάτι νέο και γιατί με έκανε μάνα για πρώτη φορά και ας μην μπόρεσα να το ζήσω ως το τέλος.
Ο μικρός μου παράδεισος είναι οι άνθρωποι που με αγαπούν για αυτό που είμαι. Εκείνοι που δεν περιμένουν τίποτα παρά την αγάπη μου ως αντάλλαγμα για τη δική τους. Εκείνοι που με στηρίζουν ουσιαστικά, που με ακούν, που είναι έτοιμοι να ακούσουν αυτά που έχω να πω, που χαμογελούν με τη χαρά μου και λυπούνται με τη λύπη μου…
Ο μικρός μου παράδεισος είναι αυτή η στιγμή. Είναι το σήμερα, το τώρα, αυτό το μικρό, σύντομο δευτερόλεπτο που ζω και ανασαίνω, που σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό και ξέρω πως για μια ακόμα ημέρα είμαι εδώ, παρούσα και τίποτα δεν μπορεί να πάρει μακριά μου αυτή τη στιγμή.
Στιγμές είναι όλα. Πολύτιμες, μικρές, σημαντικές, αξέχαστες, μοναδικές, συνηθισμένες, εξαιρετικές, καθημερινές στιγμές από μια ταινία που είναι η ζωή μας.
Σταματήστε και αναγνωρίστε τις. Δείτε τις, θυμηθείτε τις, ζήστε τις, απολαύστε τις. Πάρτε βαθιά ανάσα και πείτε στον εαυτό σας “Είμαι εδώ και το ζω αυτό”.
Καλημέρα!
