Πριν χρόνια ήρθε στην ζωή μου το δεύτερο παιδί μου και μαζί με αυτό ο Γιάννης.
Ήταν ένα παιδί που έμενε στην γειτονιά μας με τους παππούδες του. Η μητέρα του τον είχε εγκαταλείψει και δεν είχε δώσει σημεία ζωής.
Ο Γιάννης μεγάλωσε στο σπίτι μας, έτρωγε μαζί μας έπαιζε με τα παιδιά μου και πάντα ήταν μαζί μας. Ο παππούς και η γιαγιά του ήταν αρκετά μεγάλοι σε ηλικία και άρχισαν να ψάχνουν για ανάδοχη οικογένεια για να μην μείνει μόνος του αν τους συμβεί κάτι.
Σε όλες τις συναντήσεις με τους κοινωνικούς λειτουργούς και με τις υποψήφιες ανάδοχες οικογένειες ήμουν μαζί του.Όμως πάντα κάτι συνέβαινε και ο Γιάννης γυρνούσε πάντα πίσω και δεν έμενε με καμία οικογένεια.Τα χρόνια περνούσαν και αυτό συνεχιζόταν.
Μια μέρα οι παππούδες του Γιάννη μου είπαν αν θα ήθελα να τον υιοθετήσω. Άρχισα να το σκέφτομαι αλλά μέχρι να ξεκινήσω τις διαδικασίες βρέθηκε μια οικογένεια που υιοθέτησε τον Γιάννη.
Πριν φύγει με αγκάλιασε και μου είπε με δάκρυα:“Η μαμά που με γέννησε δεν με αγάπησε γιατί κάνεις και εσύ το ίδιο;” Δάκρυσα και του είπα πως τον αγαπώ και όλα θα πάνε καλά και τον αποχαιρέτησα με μια αγκαλιά.
Τα χρόνια πέρασαν και δεν είχα δει τον Γιάννη. Πριν λίγο καιρό με πήραν τηλέφωνο οι θετοί γονείς του και μου είπαν πως λείπει μέρες ο Γιαννης και πως ψάχνουν να τον βρουν.
Δεν ήξερα τίποτα και φοβήθηκα. Μετά από λίγες μέρες βρήκαν τον Γιάννη αλλά όχι όπως το περιμέναμε.
Σήμερα έγινε η κηδεία του Γιάννη και τον αποχαιρετήσαμε.
Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου τα λόγια του. Ήθελα να του πως πως τον αγαπώ και πως σήμερα νιώθω ότι έχασα το παιδί μου.
Ήταν ο Γιάννης, το παιδί που δεν υιοθέτησα.
Ο γιος μου.
babyradio.gr- Π.Τ.
«Σήμερα έχασα το παιδί μου. Μην μου λέτε ότι όλα θα πάνε καλύτερα…»
«Μια συγνώμη και ένα ευχαριστώ στο παιδί μου…»
