Όταν βιώνεις τον θάνατο ενός παιδιού και μια αποβολή είναι τελείως διαφορετικές εμπειρίες.
Όμως δεν σημαίνει πως μια γυναίκα δεν επιτρέπεται να πενθήσει για την αποβολή για όσο καιρό θέλει.
Μια γυναίκα μπορεί να κυοφόρησε το μωρό της για λίγο καιρό όμως εκείνη είχε ονειρευτεί αυτό το παιδί, είχε φανταστεί πως θα το κρατούσε στην αγκαλιά της, θα το μεγάλωνε και θα ήταν η μαμά του.
Είναι λογικό να θέλει να πενθήσει, να κλάψει, να λυπηθεί γιατί έχει χάσει το παιδί που ήθελε τόσο πολύ να αντικρύσει. Πονάει πολύ και θέλει να εκφράσει αυτό που νιώθει.
Δυστυχώς πολλές γυναίκες έχουν βιώσει την αποβολή και οι περισσότερες από αυτές παλεύουν με την υπογονιμότητα. Πονάνε που για άλλη μια φορά έχασαν μια ζωή μέσα από τα χέρια τους.
Όμως όταν χάνεις το παιδί σου είναι διαφορετικό από μια αποβολή.
Το έχεις ζήσει (για λίγο ή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα) το παιδί σου από κοντά, το έχεις αγκαλιάσει. Έχεις ακούσει το πρώτο του κλάμα, έχεις δει τα μάτια του , τα χέρια του, το έχεις αγγίξει.
Όταν το χάσεις τότε ο πόνος είναι αφόρητος.
Και στις δυο περιπτώσεις μια ζωή χάνεται και η κάθε μητέρα πονάει μέσα της.
Εύχομαι καμία μαμά να μην βιώσει αυτή την απώλεια.
Να μην χρειαστεί ούτε να βιώσει μια αποβολή και ακόμη χειρότερα έναν θάνατο.Δεν μπορείς να τα βάλεις με τον ανθρώπινο πόνο.
Είναι διαφορετικός πόνος αλλά δεν παύει να είναι πόνος.
babyradio.gr– Άννα Κ.
«Σήμερα έχασα το παιδί μου. Μην μου λέτε ότι όλα θα πάνε καλύτερα…»
«Αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλω να χάσω τις ραγάδες μου…»
«Όταν φίλησα τον άντρα μου για τελευταία φορά…»
