Γέννησα ένα απόγευμα του Φεβρουαρίου με καισαρική. Ένα ροζ, στριγγλιάρικο πακετάκι μου παραδόθηκε και εγώ κοίταξα με αγάπη στα μάτια του, που έμοιαζαν να με αναγνωρίζουν. Της ψιθύρισα γλυκά πως είναι το κορίτσι μου και ανακούφισα το θυμωμένο της κλάμα. Ήταν η κόρη μου που τόσο απελπισμένα είχα θελήσει.
Μια εβδομάδα μετά τη γέννησή της, μια φίλη μου έφερε ένα ring-sling. Έχωσα μέσα του το 7 λιβρών μωρό μου και βρισκόμουν με ένα, ως επί το πλείστον, ικανοποιημένο μωράκι. Δύο εβδομάδες μετά την φόραγα συνεχώς. Προς το απόγευμα, εκείνη είχε αρχίσει να κλαίει με λυγμούς και φώναζε απαρηγόρητα. Χτυπιόταν, αρνούνταν να θηλάσει, δεν ήθελε πιπίλα, κούνημα, ή την αγκαλιά μου. Το μόνο πράγμα που την ησύχαζε ήταν το σλίνγκ.
Το φωνακλάδικο μωρό μου άρχισε να χάνει βάρος. Την φόραγα συνεχώς- μέρα έμπαινε, μέρα έβγαινε – στο σλινγκ. Οι επανειλημμένες μας επισκέψεις στο γιατρό δεν μας αποκάλυπταν τίποτα. Ήταν αδύνατο να θηλάσει, καθώς ούρλιαζε υστερικά μέσα στις πρώτες στιγμές που έπιανε το στήθος. Δέχθηκα αγενείς συμβουλές, όπως “Να κάνεις μαλάξεις στο στήθος σου. Το στήθος είναι το καλύτερο”. Οι μαλάξεις την κάνανε να πνίγεται, να αναγουλιάζει … και να ουρλιάζει. Άρχισα τη διατροφή με φόρμουλα. Ξανά στον γιατρό. Παλινδρόμηση. Δυσανεξία στο γάλα. Καθυστέρηση στη χώνεψη. Δεν έπαιρνε βάρος κανονικά και τα ουρλιαχτά αυξάνονταν.
Οι νύχτες ήταν μεγάλες, γεμάτες με ένα μωρό που χτυπιόταν. Υπήρξαν πολλές νύχτες που κοιμήθηκα έχοντας την πάνω μου στο σλινγκ, καθιστή στον καναπέ, για να μην την βγάλω από την άνεση της. Ο κόσμος μου έλεγε πως την κακομαθαίνω. Απαντούσα πως “Το αντιμετωπίζουμε. Αυτό είναι το μόνο που λειτουργεί.” Μου είπαν να την αφήσω να κλάψει, αλλά δεν ήθελα με τίποτε να εγκαταλείψω το παιδί μου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να ουρλιάζει την αγωνία της. Η ευθύνη μου για εκείνην δεν σταματούσε το βράδυ. Της ψιθύριζα στο αυτί της ότι δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα της, αλλά μπορούσα να την κρατώ, όσο έκλαιγε.
Έλιωσα τα πατώματα μαζί της, κρατώντας την χωμένη, κοιλιά με κοιλιά στο σλινκγ. Στους έξι μήνες, παρακάλεσα τον γιατρό να της κάνουμε εισαγωγή στο νοσοκομείο – ήξερα ότι κάτι ήταν τρομερά λάθος. Ο παιδίατρος συμφώνησε. Την τρύπησαν, την ταλαιπώρησαν, της έβγαλαν ακτινογραφίες& την τάισαν με το ζόρι. Το έντονο κλάμα συνεχιζόταν.
Μια ημέρα πριν βγούμε, ένας συνεργάτης του παιδιάτρου μας πέρασε απ το δωμάτιό μας, με ύφος αυθεντίας. Μου είπε ότι δεν προσπαθούσα αρκετά να την ταϊσω, να την βάζω σε άλλο δωμάτιο για ύπνο και να την αφήσω να κλάψει. Του απαγόρευσα να ασχοληθεί ξανά με το παιδί μου.
Δούλευα με μερική απασχόληση, με το μωρό στο σλινγκ. Πήρα ένα meitai& δυο σλινγκ ακόμη. Την φόραγα παντού. Στο ντουζ. Στο γιατρό, στο πάρκο, στους παιδότοπους. Ο κόσμος με ρωτούσε ανάγωγα πώς θα μάθει να περπατά, αν δεν την αφήνω κάτω. Τους αγνοούσα. Φορώντας την σταματούσαν τα ουρλιαχτά της.
Λίγο πριν από τα πρώτα της γενέθλια, ανέβασε υψηλό πυρετό και βήχα. Την πήγα στα επείγοντα, ακόμα τυλιγμένη στο σλινγκ μου. Περιμέναμε 7 ώρες. Οι ακτινογραφίες αποκάλυψαν ότι η καρδιά της είχε διευρυνθεί. Κάναμε εισαγωγή. Την μετέφερα ασταμάτητα της για τις επόμενες μέρες – μέσα σε μια τρομακτική δίνη ηχω-καρδιογραφημάτων και τελικά τη διάγνωση. Στη διάρκεια μιας κρίσης ουρλιαχτών που θυμάμαι ιδιαίτερα, μια νοσοκόμα γύρισε & με κοίταξε με δάκρυα στα μάτια, και μου έδωσε το σλινγκ μου. Η κόρη μου ησύχασε, ασφαλής μες στο σλινγκ της.
Υπέφερε από καρδιακή ανεπάρκεια. Μία σπάνια και ιδιαίτερα σοβαρή καρδιοπάθεια της είχε προκαλέσει μαζικές καρδιακές προσβολές. Το ποσοστό των μοιραίων περιπτώσεων κατά τον πρώτο χρόνο ήταν 90%. Η κραυγές της ήταν αποτέλεσμα της αγωνίας της από τρομερά έντονο πόνο στο στήθος. Στο διάδρομο, ο καρδιολόγος γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε σιγανά ότι ήταν ο τρόπος που τη μεγάλωνα – το συνεχές κουβάλημα – που της είχε επιτρέψει να επιβιώσει, κόντρα σε όλες τις άσχημες πιθανότητες.
Η κόρη μου δεν έκλαψε ποτέ μόνη της, παρατημένη σε ένα δωμάτιο. Αν είχα ποτέ ασκήσει τη μέθοδο “Άστο να κλάψει”, θα είχα ξυπνήσει δίπλα σε ένα άψυχο βρέφος. Την κρατούσα επάνω μου, μέσα σε μήνες αμφιβολίας, που μου ξέσκιζε τα σωθικά, στιγμές που έκλαψα πολύ κι η ίδια. Αλλά σήμερα, βλέπω την κόρη μου παίζει και να τρέχει και γελάω. Την κράτησα και την πέρασα μέσα απ τον χειρότερο εφιάλτη μιας μητέρας … και επιβιώσαμε κι οι δύο!
Η Mila είναι τώρα ένα παιδί 3,5 ετών που θριαμβεύει. Το αδύνατο μωράκι που ούρλιαζε έχει εξελιχθεί σε ένα προνήπιο γεμάτο αυτοπεποίθηση &εξωστρέφεια λόγω του συνεχούς Babywearing. Κοιτάζοντας πίσω, με εκπλήσσει το γεγονός … Το πιστό μου σλινγκ και εγώ. .. Την σώσαμε!
Η Mila έχει κάνει ως τώρα και δύο χειρουργικές επεμβάσεις στον εγκέφαλο. Και έχει μια μικρή αδερφή! Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να τις φροντίσω και τις δύο είναι να φοράω τη μια. Κατά έναν τρόπο, το babywearing μας επέτρεψε να ανταπεξέλθουμε σαν φυσιολογική οικογένεια. Κάθε μωρό αξίζει μια Μητέρα. Η Mila απαιτεί χέρια για φροντίδα. Και εγώ μπορώ να προσφέρω και στα δυο μου κορίτσια ακριβώς αυτό που χρειάζονται!
