Υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν με ενδιέφερε να μάθω στην ζωή μου γιατί απλά μου ήταν αδιάφορα.
Όμως υπήρχαν και πράγματα που φοβόμουν να μάθω.
Φοβόμουν να μάθω πως είναι να κρατάς στα χέρια σου ένα παιδί που θα χρειαζόταν να το αποχαιρετήσω για πάντα.Δεν ήθελα να μάθω πως είναι να κρατάω την μισή καρδιά μου στα χέρια μου και να την αφήσω να πάει στον παράδεισο.
Δεν ήθελα να νιώσω τον πόνο ούτε ψυχικά ούτε σωματικά.Δεν ήθελα να ξέρω πως είναι να κλαις όλη μέρα και να μην μπορείς να σταματήσεις.Δεν ήθελα να μάθω να κλαίω βουβά για να μην ξυπνήσω τον μεγάλο μου γιο στο διπλανό δωμάτιο.
Δεν ήθελα να νιώσω πως είναι να θέλεις να ξεχάσεις και να μην μπορείς.
Δεν ήθελα να ξέρω πως είναι να προσπαθείς να διώξεις τον θυμό και να μην μπορείς.Είχα τον γιο μου στην αγκαλιά μου για 200 ολόκληρες ημέρες και τώρα δεν τον έχω πια.
Ξαφνικά έπρεπε να μάθω να προχωράω χωρίς εκείνον.
Δεν ήθελα να μάθω πως είναι να σου λένε: “μην στεναχωριέσαι ήταν μωρό και έχεις και άλλο παιδί έτσι κι αλλιώς.”Δεν ήθελα να νιώσω πως δεν με καταλαβαίνει κανείς.
Ούτε εγώ ήθελα να καταλάβω τι συνέβη.Δεν ήθελα να με κοιτάνε συγκαταβατικα.Ούτε εγώ θέλω να κοιτάξω έτσι μια μαμά που έχει νιώσει αυτό που ένιωσα .
Απλά μου συνέβη αυτό δεν ήθελα. Εύχομαι να είμαι η τελευταία και να μην συμβεί σε καμία μαμά.
babyradio.gr-Η.Σ
Απλά δεν ήσουν η γυναίκα της ζωής του. Δέξου το.
«Δεν υπάρχουν μέρες που μπορείς να αρρωστήσεις μαμά.»
«Τι συνειδητοποιώ τώρα που είμαι μητέρα και έχω μεγαλώσει…»
