Ήταν αργά.
Βασικά στην ώρα των γονιών ήταν αργά δηλαδή κάπου γύρω στις 9.
Τα παιδιά καθόντουσαν στο πίσω κάθισμα ήσυχα. Δεν κοιμόντουσαν αλλά ούτε (ευτυχώς ) μάλωναν.
Η γυναίκα μου καθόταν δίπλα στην θέση του συνοδηγού.
Μου έπιασε το χέρι. Είμαστε παντρεμένοι εδώ και πολλά χρόνια και δεν κρατάμε συχνά τα χέρια μας. Τα χέρια μας είναι τόσο απασχολημένα κάθε μέρα καθώς έχουν να αλλάξουν πάνες να κάνουν μπάνιο τα παιδιά μας και να πλύνουν πιάτα.
Όμως ήξερα πως το χέρι αυτό έλεγε: “Σ’αγαπώ” .Έλεγε: ” Συγνώμη.” Έλεγε πως:”Ότι και να γίνει εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου.”
Είχαμε μαλώσει πριν λίγο.
Μαλώσαμε για έναν χαζό λόγο. Μια λάθος συνεννόηση για το ποιος θα πάρει τα παιδιά από τις δραστηριότητες. Δεν υπήρχε λόγος να μαλώσουμε. Όσες φορές και να μαλώσαμε επιβιώσαμε και γινόμαστε ακόμη πιο δυνατοί.
Μαλώναμε αλλά προχωρούσαμε.
Αυτό είναι αγάπη.
Ήταν όλα υπέροχα εκείνη την στιγμή. Τα χέρια μας. Η καρδιά μας. Η ησυχία. Τα παιδιά μας.
Ακόμη και στις δύσκολες στιγμές αυτή είναι η ακατάστατη, τρελή όμορφη ζωή μας.
Τότε ο γιος μου άρχισε να κλαίει.
Τότε άφησα το χέρι της γυναίκας μου για να πιάσω το χέρι του παιδιού μου. Όμως ένιωθα το ίδιο. Ένιωθα την αγάπη.
babyradio.gr- Ν.Φ.
Έγινα καλύτερη μαμά χάρη στα social media κάπως έτσι…
Ναι, έχω και καθαρό σπίτι και είμαι και καλή μαμά…
Κοιτάω στα μάτια του παιδιού μου και κάθε μέρα γίνομαι πιο δυνατή…
