Πάντα είχα μια απορία (διπλή):
– Γιατί συνηθίζεται οι “μεγάλοι” να μιλούν στα παιδιά παραποιώντας, στραπατσάρωντας, το λεξιλόγιό τους;
– Γιατί πρέπει τα μωρά να ακούν -και συνεπώς να ξεκινήσουν το λόγο τους μαθαίνοντας- τα γνωστά σε όλους μας μαμ, άτα, βαβά, παπά, τουτού, νινί, νάνι κλπ κλπ κλπ;
Νομίζω ότι ο λόγος που έχει επικρατήσει αυτή η τακτική της υπεραπλούστευσης των λέξεων που χρησιμοποιούμε περισσότερο στην καθημερινότητά μας με ένα βρέφος, έχει να κάνει με την εντύπωση που εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε ότι έτσι θα μας καταλάβει καλύτερα ή και με το ότι είναι πιο εύκολη μια τέτοια λέξη να μάθει να τη χρησιμοποιεί πιο γρήγορα.
Όμως το παιδί, ό,τι ακούσει δεν είναι και αυτό που θα μάθει; Ό,τι δει – δεν θα κάνει;
Και μετά έγινα κι εγώ μαμά! Και λόγω των προσωπικών μου βιωμάτων μου ήταν πολύ εύκολο να αρχίσω να μιλώ κι εγώ στο Αγγελάκι μου κάπως έτσι. Κάτι, όμως, δε μου ταίριαζε καλά σε όλο αυτό. Ποιό δρόμο τελικά να διαλέξω κι εγώ η νέα και άπειρη μάνα; Αυτόν τον διαφορετικό, που κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να πάρω, ή τον, από τους περισσότερους, πεπατημένο και γνωστό;
Ε, σε αυτές ακριβώς τις πρώτες στιγμές αμφιβολίας, δισταγμού, σκέψης και αναζήτησης σχετικά με το ποιο δρόμο θα έπρεπε να ακολουθήσω, στέκεται και ο μπαμπάς δίπλα μου να μονολογεί και να αναρωτιέται (χωρίς να το έχουμε συζητήσει μεταξύ μας ποτέ ξανά πριν):
– Μα δεν καταλαβαίνω, βρε παιδί μου… Γιατί να μη μιλάμε κανονικά στο μωρό μας;
Κάπου εκεί ήταν που αποφασίσαμε από κοινού πως, τουλάχιστον από εμάς τους γονείς του, το Αγγελάκι μας θα ακούει τα πράγματα (και όχι μόνο!) με το όνομά τους.Απλά και μόνο… γιατί αυτό φαινόταν στα μάτια μας πιο φυσιολογικό και λιγότερο αστείο. Χωρίς να το έχουμε διαβάσει κάπου, να μπορούμε να το στηρίξουμε κάπως ή να το αιτιολογήσουμε περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι δεν το πετύχαμε στο 100% (είπαμε, έχουμε και τα βιώματά μας που ξεχειλίζουν) αλλά νιώθω ότι η ουσία αυτού που θέλαμε σαν αποτέλεσμα επετεύχθη σε μεγάλο βαθμό.
Έχοντας πλέον ανάμεσά μας μια λαλίστατη κοπελιά 22μηνών δεν μπορώ να σας περιγράψω το βλέμμα της μικρής μου όταν παίζει με την αγαπημένη της κούκλα “μωρό” και κάποιος τρίτος της λέει κάτι για το “νινί” της κι εκείνη τον κοιτά αποσβολωμένη και όλο απορία….. σαν να είναι εκείνος ο “μικρός” που δεν ξέρει ότι αυτό το λένε μωρό και όχι νινί!!! Αντίστοιχα, όταν η γιαγιά της προτείνει “άτα” και το Αγγελάκι μας της απαντήσει (για να διευκρινίσει) “βό(λ)τα πάμε?”, η γιαγιά είναι αυτή που μένει αποσβολωμένη!
Ε, το μικρό μου Αγγελάκι… όπως τα άκουσε, έτσι και τα έμαθε. Τι καλά!
Γιατί, λοιπόν, να μη τους λέμε τα πράγματα με το όνομά τους; Γιατί να μη δίνουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να μας δείξουν τα ίδια τι δυνατότητες έχουν και πόσα μπορούν να αντιληφθούν και να αναπαράγουν;
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω αν κάτι στέρησα από τη μικρή μου που δεν συνήθισε στο νάνι, στο μαμ και στην άτα. Ξέρω μόνο ότι όταν μου δείχνει το αυτοκίνητο, μου λέει “το τοκιτητό σου, μαμά” κι εγώ πολύ το χαίρομαι. Νομίζω κι εκείνη το ίδιο κι ακόμα περισσότερο.
Τι λέτε κι εσείς;
