Το όμορφο αγοράκι μου, ο Τεό, γεννήθηκε πριν δύο εβδομάδες και όλα πάνω του είναι τόσο μα τόσο υπέροχα…
Αυτή η Τρίτη εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ πιο έντονη σε σχέση με τις προηγούμενες, τόσο από άποψη κούρασης και άγχους, όσο και ανυπομονησίας να τελειώσει, καθώς ο μικρός με κλωτσούσε συνέχεια.
Η γέννα κι αν ήταν έντονη ! Κάναμε αγώνα δρόμου για να φτάσουμε στο νοσοκομείο και μόλις 48 λεπτά αργότερα γεννήθηκε ο μικρός, σχεδόν 4,5 κιλά ! όλοι συμφωνήσαμε πως αξίζω πολλά συγχαρητήρια που το κατάφερα…
Αλλά αυτό που θεωρώ πιο έντονο απ όλα είναι το πώς νιώθω τώρα. Το δέος που ένιωσα με τα δύο πρώτα παιδιά μου είναι και πάλι εδώ. Η αλόγιστη αγάπη μου είναι και πάλι εδώ. Το αίσθημα πως ανήκει στην οικογένεια είναι και πάλι εδώ… Εδώ όμως βρίσκεται και ένα καινούριο συναίσθημα – ένα συναίσθημα για το οποίο κατηγορώ την μεγάλη του αδερφή.
Βλέπετε, με την μεγαλύτερή του αδερφή, την Πιπ, δεν προλάβαμε να τα νιώσουμε όλα όπως έπρεπε… Γεννήθηκε και λίγες μέρες αργότερα μας είπαν πως διαγνώστηκε με σύνδρομο Down, συγγενή καταρράκτη, συγγενείς καρδιοπάθειες και άλλα… Ξαφνικά βγήκαμε απότομα από την «φούσκα» των νέων γονιών και προσπαθούσαμε απλά να δούμε πώς θα κρατήσουμε ζωντανή την κόρη μας και να ξεπεράσουμε κάθε χειρουργείο, κάθε πρόκληση και κάθε δυσκολία. Από εκεί που φιλούσαμε το νεογέννητο παιδάκι μας φτάσαμε στο σημείο να το φιλάμε γεμάτοι δάκρυα, παρακαλώντας τον Θεό να το σώσει.
Από εκεί που μαθαίναμε πώς να τη θηλάζουμε, αρχίσαμε να μαθαίνουμε πώς τοποθετείται ο σωλήνας για να τρέφεται και τα συμπτώματα που υπεδείκνυαν καρδιακή ανεπάρκεια. Από εκεί που χαζεύαμε τα όμορφα ματάκια της, αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε φακό επαφής, να καλύπτουμε το ένα από τα δύο και να προσπαθούμε να κρατήσουμε επαφή με το άλλο. Από εκεί που όλα ήταν τέλεια, άρχισαν όλα να καταρρέουν μέσα σε λίγες μέρες.
Κατά κάποιον τρόπο αυτό ακόμα με στοιχειώνει. Εκείνη την περίοδο ήμουν στον «αυτόματο πιλότο» και δεν κατάφερνα να αισθανθώ ή να σκεφτώ το τι ακριβώς συμβαίνει και το πώς τα καταφέρνουμε.
Ακόμα και τώρα, κάθε φορά που ο Τεό με αγκαλιάζει σφιχτά σκέφτομαι «ω, όχι, ο φακός σου!» και μετά θυμάμαι ότι δεν φοράει… Κάθε φορά που αναπνέει με αστάθεια, όπως όλα τα νεογέννητα κάποιες στιγμές, σκέφτομαι τα συμπτώματα της καρδιακής ανεπάρκειας και πανικοβάλλομαι. Και μολονότι γνωρίζω πως δεν έχει σύνδρομο Down, συχνά ελέγχω τις πτυχώσεις του λαιμού και τις τσακίσεις στα χέρια του…
Είναι σχεδόν σαν να πρέπει να ξαναμάθω το πώς να… μένω ήρεμη και να απολαμβάνω αυτό το στάδιο του να έχεις το νεογέννητο στο σπίτι. Αυτό το στάδιο που έχασα με την κόρη μου.
Πρέπει να παραδεχτώ πως είμαι ευγνώμον που έκανα και άλλο παιδί μετά από το παιδί μου με ειδικές ανάγκες. Με κάνει να νιώθω πως όλα είναι πιο έντονα, και πάνω απ όλα να είμαι ευτυχισμένη και ευγνώμον για κάθε στιγμή που περνάω με τα παιδιά μου, για κάθε μέρα που περνάει.
Με κάνει να συνειδητοποιώ ότι τα παιδιά μου είναι τα καλύτερα δώρα που θα μπορούσα να έχω ζητήσει ποτέ.
Α.Ξ. – babyradio.gr
