Τι να γράψεις και τι να πεις; Πώς μπορούν με γράμματα να αποτυπωθούν τα συναισθήματα; Σκέφτεσαι, εγώ για ένα Double πήγα, τι έγινε και έμεινα μέσα; Γιατί είχα πίεση 19 -12, αφού δεν ένιωθα τίποτα άσχημο; Το μωρό λιπoβαρές μα εγώ έχω πάρει 14 κιλά. Τι σημαίνει λιποβαρές; Και καταλήγεις σε μια εντατική με ενδοφλέβια φάρμακα, με συνδεδεμένο μόνιτορ για την πίεση, το οποίο τρέμεις να γυρίσεις να κοιτάξεις. Σε ένα κρεβάτι μόνη σου, εσύ και το μωρό στην κοιλιά σου, να κάνεις προσευχές, μακάρι να πέσει η πίεση, μακάρι να πάω σπίτι μου, μακάρι να πάρει λίγο ακόμα βάρος η μικρούλα μου. Και κάθε μέρα να σου κάνουν εξετάσεις και όταν έρχεται το πρωινό να λες, θα φάω, άρα δεν γεννώ ακόμα, αντέχουμε άλλη μια μέρα, μπράβο μικρούλα μου και πάλι από την αρχή.
Ώσπου μια μέρα ήρθαν και μου είπαν «γεννάμε σε λίγο». Και άκουγα από μακριά «η μικρή χάνει παλμούς». Με πήραν με το κρεβάτι της εντατικής και με όλα τα μόνιτορ. Γέννησα με ολική νάρκωση. Και ξανά στην εντατική να σκέφτομαι, αφού έχω ακόμα κοιλιά και είμαι ακόμα εδώ, τι έγινε, γέννησα σίγουρα; Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν μπήκα στο χειρουργείο ένιωσα μοναδική, όλο το προσωπικό του μαιευτηρίου ήταν κοντά μου, το ευχαριστώ για αυτό και για πολλά αλλά.
Η δική μου μαχήτρια μου γεννήθηκε 910 γρ. και έκλαψε αμέσως. Την είδα μετά από 2 μέρες. Έπαθα σοκ, κατηγορούσα – και ακόμα κατηγορώ – τον εαυτό μου για αυτό. Αντλούσα γάλα από την πρώτη μέρα με θήλαστρο και το πετούσα επειδή έπαιρνα φάρμακα. Η πίεση ακόμα στα ύψη, το ίδιο και η ταχυκαρδία. Και εκεί που είμαι στη μικρή και περιμένω τη γιατρό για ενημέρωση, έρχεται ο γυναικολόγος και μου λέει «μπαίνεις ξανά εντατική, έχεις σύνδρομο Hellp» (5% των γυναικών το παθαίνει μετά τη γέννα). Πάλι μακριά από το παιδί μου.
Μπήκα στις 26/11/13 στο μαιευτήριο, γέννησα στις 5/12/13 και πήγα στο σπίτι 12/12/13. Αμ, δεν πήγα. Τα πάντα μου, όλα μου ήταν εκεί, η ζωή μου, η μαχήτριά μου, το αστέρι μου. Αποφάσισα να πηγαίνω το πρωί και να φεύγω το βράδυ, να μένει μόνη της μόνο τη νύχτα κι ας ήμουν έξω από την αίθουσα. Αντλούσα εκεί και άφηνα το γάλα για εκείνη, παρακαλούσα πάντα για ένα «σταθερά», τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Άκουγα τον ήχο των μηχανημάτων και πεταγόμουν. Στις 25/12/13, στη γιορτή μου, εκτός από το «σταθερά», άκουσα και το «πάει καλά». Ακόμα και τώρα κλαίω με αυτό το δώρο, αλλά περισσότερο κλαίω γιατί ήρθε τότε μια αγαπημένη νοσοκόμα και μου είπε «πήγαινε πλύσου ξανά και έλα να αγγίξεις το παιδί σου». Μετά από 20 μέρες άγγιξα την πλατούλα της, έτρεμαν τα χέρια μου, δεν έβλεπα από το κλάμα τίποτα, την ένιωθα να κουνιέται και φοβόμουν μην της κάνω κακό, της άρεσε και μου άρεσε τόσο πολύ.
Ήρθε παραμονή Πρωτοχρονιάς και μαθαίνουμε ότι μπορούμε να κάνουμε αλλαγή χρόνου με τα παιδιά μας. Κι άλλο δώρο! Απίστευτη εμπειρία η αλλαγή χρόνου μέσα στη ΜΕΝΝ. Πέρασαν οι μέρες και από τη μονάδα 3, πήγαμε στη 2 στα 1500 γρ. και από τη θερμοκοιτίδα πήγαμε σε κουνάκι και το χάδι έγινε αγκαλιά και τα δάκρυα… έμειναν δάκρυα, αλλά δάκρυα χαράς. Πήρα το μωρό μου στο σπίτι στις 19/2/14, 2580 γρ. Σήμερα κλείνει έναν χρόνο – 9μιση μηνών διορθωμένη – και ήδη καλύπτει την προωρότητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ακόμα και τώρα που γράφω, κλαίω. Θα ευγνωμονώ πάντα το προσωπικό του μαιευτηρίου και τους γιατρούς μας. Και πάνω από όλα τον Θεό για τον υπέροχο άντρα που ήταν βράχος δίπλα μου και δίπλα στη μαχήτριά μας.
Χριστίνα Μαστροδήμου – 31ebdomades.gr
