Όλοι, μικροί και μεγάλοι μπήκαμε σε χειμερινούς ρυθμούς πια. Προσπαθώ να παρατηρήσω την καθημερινότητά μου με τρια παιδιά, που έχουν διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικές δραστηριότητες και διαφορετικά θέλω. Προσπαθώ να τα προλάβω όλα και να μην δυσαρεστήσω κανένα παιδί, να μην αφήσω εκκρεμότητες, να προλάβουμε να μιλήσουμε, να συζητήσουμε, να τους πω πράγματα και να μάθω απ’ αυτούς, να τους δείξω ότι είμαι εδώ για ότι και αν συμβεί, να νοιώσουν ασφάλεια.
Κάποια στιγμή έρχεται και ο μπαμπάς απ’ το γραφείο. Τι ανακούφιση, που μπορούμε για λίγο να μοιραστούμε δουλειές, να ασχοληθώ για λίγο μόνο με ένα παιδί, αυτό που σήμερα πονάει το κεφάλι του, έχει μια εργασία που χρειάζεται βοήθεια, θέλει να μου δείξει τι έκανε στην προπόνηση, θέλει να δούμε μαζί μια ταινία.
Τις περισσότερες φορές λίγο πριν κοιμηθώ, κάνοντας τον απολογισμό της ημέρας, αισθάνομαι ότι κάτι δεν έκανα καλά, κάποιον αδίκησα, κάποιο παιδί μου ζήτησε αγκαλιά και δεν πρόλαβα να το πάρω και άλλα τέτοια βασανιστικά που μάλλον σκέφτονται όλες οι μαμάδες.
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις μου έρχεται στο μυαλό αυτός ο φόβος που έχουμε οι περισσότερες μαμάδες, και πιο συχνά ίσως οι μαμάδες των διδύμων, για το αν μπορούμε να αγαπάμε τα παιδιά μας το ίδιο. Στην περίπτωσή μου το συναίσθημα αυτό ήταν πιο έντονο όταν ήμουν έγκυος στο τρίτο μου παιδί. Θα μπορέσω να του δώσω τα ίδια; Θα το αγαπήσω το ίδιο; Η απάντηση είναι πως δεν του έδωσα τα ίδια, του έδωσα ίσως λιγότερα σε ατομικό επίπεδο, γιατί δεν είχα πλέον το χρόνο να ασχοληθώ μόνο μαζί του, ίσως ούτε και τις ψυχικές αντοχές που είχα όταν τα δίδυμα αγόρια μου γεννήθηκαν.
Παίρνει όμως άλλα, διαφορετικά, μαθαίνει πράγματα από τα αδέρφια του, από τους φίλους των αδερφών του, από τη γιαγιά και τον παππού, όταν μένει μαζί τους περισσότερες ώρες γιατί δεν μπορεί να ακολουθήσει το πρόγραμμα των μεγάλων. Ίσως μεγαλώνει πιο γρήγορα, ασχολείται με πράγματα που μπορεί να μην είναι για την ηλικία του, αλλά ταυτόχρονα όταν μπορεί να κάνει πράγματα πιο δύσκολα, αισθάνεται περηφάνια, νοιώθει μέλος της ομάδας. Φυσικά και τον αγαπάω το ίδιο… τον αγαπάω διαφορετικά, ξεχωριστά, όπως αξίζει σε κάθε παιδί.
Η αγάπη της μαμάς προς τα παιδιά της είναι, θεωρώ, η βαθύτερη, η πιο ουσιαστική σχέση στη ζωή μιας γυναίκας. Είναι συναισθήματα αυτονόητα από την ώρα που τα παιδιά γεννιούνται. Δεν σημαίνει πως από την πρώτη κιόλας στιγμή που έρχονται τα παιδιά μας στον κόσμο βιώνουμε πραγματικά αυτή την ουσιαστική σχέση που καλλιεργείται αργότερα. Νομίζω πως όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, μεγαλώνει και η αγάπη.
Ο φόβος που αισθανόμαστε είναι για το πώς μπορούμε να αποκτήσουμε μια ουσιαστική και δυνατή σχέση με δύο ή τρία παιδιά ταυτόχρονα. Και αυτό τον φόβο τον εκφράζουμε με την απορία αν θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε τα παιδιά μας το ίδιο. Στην πραγματικότητα αγαπάμε το κάθε παιδί με διαφορετικό τρόπο, αλλά αυτό δεν υποδεικνύει διαφορετικότητα στο μέγεθος της αγάπης.
Όπως όταν μόλις έχεις γεννήσει δίδυμα. Μπορεί το ένα παιδί να είναι εξωστρεφές, χαρούμενο και γελαστό ή να είναι πολύ ήσυχο και ήρεμο και να μας γεμίζει χαρά και περηφάνια. Ενώ το άλλο μωρό μπορεί να είναι πιο ανήσυχο και να χρειάζεται περισσότερο την αγκαλιά, δημιουργώντας μας έντονα συναισθήματα, γιατί μας δείχνει ότι μας χρειάζεται. Ή όταν το ένα από τα δύο μωρά γεννιέται πιο μικρό και αδύναμο και απαιτείται ξεχωριστή φροντίδα, που δημιουργεί ένα βαθύτερο δέσιμο.
Δεν πρέπει να αισθανόμαστε άγχος ή ενοχές όταν δημιουργούνται τέτοιου είδους συναισθήματα ή «προτιμήσεις». Όσο πιο χαλαροί και φυσιολογικοί είμαστε απέναντι στα παιδιά μας, τόσο πιο αρμονική θα είναι η σχέση που θα δημιουργήσουμε μαζί τους.
Τα λέω σε σας, τα λέω και σε μένα. Να τα θυμόμαστε, έτσι θα περνάμε καλύτερα…
Πηγή : mytwins.gr
