«Είναι ντροπιαστικό και τρομακτικό να παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι βοήθεια, να παραδεχτείς ότι δεν είσαι καλά.»
Το κείμενο που ακολουθεί υπογράφει η Κίμπερλι Ζαπάτα, δημιουργός του Sunshine Spoils Milk, ένα blog αφιερωμένο στην ψυχική υγεία και τη μητρότητα.
«Συγγνώμη.
Ξέρω πως η λέξη αυτή μοιάζει πολύ μικρή και πράγματι είναι. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από οκτώ γράμματα, δεν ξέρω όμως πώς αλλιώς ν’ αρχίσω. Αρχίζω λοιπόν με ένα συγγνώμη.
Υπάρχουν πράγματα για τα οποία δεν θα ζητήσω συγγνώμη, για τα οποία δεν μπορώ να ζητήσω συγγνώμη. Δεν ζητώ συγγνώμη για την ασθένειά μου. Είναι κάτι πέρα από τον έλεγχό μου. Είναι μια σωματική αλλά και ψυχική διαταραχή. Ζητώ όμως συγγνώμη για τα χρόνια που σπατάλησα να λυπάμαι τον εαυτό μου. Ζητώ συγγνώμη για τα χρόνια που προσπαθούσα να κρύψω την ασθένειά μου, να την κρατήσω μυστικό.
Βλέπετε, αυτή η μυστικοπάθεια ήταν η καταστροφή μας. Σας έδιωξα μακριά, αν και ποτέ δεν καταλάβατε το γιατί. Ίσως δεν καταλαβαίνατε καν ότι το έκανα, όμως ακύρωνα τα σχέδια που κάναμε, δεν ερχόμουν σε πάρτι γενεθλίων και πίεζα τον εαυτό μου να παρευρεθώ σε κοινωνικές εκδηλώσεις, γεμάτη πίκρα και φθόνο. Δεν φταίγατε εσείς. Ήμουν διαλυμένη, δεν μπορούσα να φερθώ λογικά, επειδή όμως ήμουν και πολύ τρομαγμένη για να σας πω την αλήθεια, απλώς καθόμουν εκεί, με ένα αμήχανο χαμόγελο, κάνοντας ανούσιες συζητήσεις για τον καιρό ή τη δουλειά. Απομακρυνόμουν από κάθε είδους παιχνίδι και κάθε εκδήλωση και, ενώ δεν έφευγα τελείως, αποσυρόμουν σε μια γωνιά και κοιτούσα, όσο εσείς γελούσατε και παίζατε.
Πιστεύατε ότι είμαι ξενέρωτη (και πράγματι ήμουν), όμως αυτό που με πληγώνει περισσότερο –αυτό για το οποίο λυπάμαι περισσότερο– είναι ότι πιστεύατε ότι ήμουν ανώτερη από εσάς, ανώτερη από ‘παιδιάστικα’ παιχνίδια. Ποτέ όμως δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι θέλω να είμαι ευτυχισμένη. Δεν θέλω τίποτα παραπάνω από το να γελάμε μαζί και να περνάω καλά όπως και εσείς, κάπου όμως χάνεται η ‘σύνδεση’ και τελικά δεν μπορώ. Φυσικά και υπάρχουν στιγμές χαράς και ευχαρίστησης, όμως το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου το περνώ απλώς επιβιώνοντας. Αντί λοιπόν να προσποιούμαι, απομακρύνθηκα –από εσάς και από την ίδια τη ζωή μου.
Εστίασα σε μικροπράγματα, στο βούρτσισμα των δοντιών μου ή σε ένα ντους. Μοιάζει παράξενο και μόνο που τα αναφέρων αυτά τα ‘επιτεύγματα’, όταν όμως δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι, όταν έχεις χάσει τη θέληση για ζωή, ακόμη και το πιο απλό φαίνεται δύσκολο. Κι αυτό επειδή τα πράγματα αυτά είναι ανιαρά. Αυτό είναι η ζωή σου μέσα στη δίνη της κατάθλιψης: συνηθισμένα, καθημερινά και βαρετά πράγματα.
Συγγνώμη που δεν ήμουν παρούσα, που δεν γιόρτασα στις επιτυχίες και τις χαρές σας. Να ξέρετε πως το ήθελα, όμως μερικές φορές ο πόνος με κρατούσε πίσω –ο πόνος να βλέπω όλα όσα θέλω και ποτέ δεν θα έχω, ποτέ δεν θα μπορέσω να έχω. Είναι εγωιστικό, το ξέρω, όμως δεν ήξερα πώς να το χειριστώ.
Συγγνώμη για όλες τις φορές που έχανα την υπομονή μου και εσείς γίνατε ο αποδέκτης της οργής μου. Ο θυμός είναι το πιο αναπάντεχο σύμπτωμα της ασθένειάς μου. Όταν ήμουν στην εφηβεία, αλλά και πιο μετά, γύρω στα 20, στην κατάθλιψή μου δέσποζε η μελαγχολία. Όσο περνούσαν τα χρόνια, τα συμπτώματα άλλαζαν. Η λύπη διαποτίζει τις περισσότερες μέρες μου, αλλά ο θυμός είναι αυτός που δεν μπορώ να αγνοήσω. Ο θυμός είναι που με τρομάζει. Οι εκρηκτικές μου λέξεις σας χαράζουν και η τυφλή και ανελέητη οργή μου σας τραυματίζουν.
Και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό.
Είναι ντροπιαστικό και τρομακτικό να παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι βοήθεια, να παραδεχτείς ότι δεν είσαι καλά. Ξέρεις ότι μόλις αποκαλύψεις το μυστικό σου, δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να προχωρήσεις σε θεραπεία. Θα πρέπει να μιλήσεις με φίλους και συγγενείς για την ασθένειά σου, ακόμη κι όταν δεν το θέλεις. Ξέρεις ότι πια δεν μπορείς να τραβήξεις τις κουρτίνες και να κρυφτείς και η σκέψη αυτή είναι τρομακτική.
Μερικές φορές ‘φτάνεις στο φως’ και τα καταφέρνεις. Το έχω κάνει και εγώ στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι ότι τώρα βρίσκομαι σε ανοδική πορεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι καλύτερα. Η αλήθεια είναι ότι το πάθημα έχει γίνει μάθημα, οπότε δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαι καλύτερα. Η κατάθλιψη είναι μια χρόνια ασθένεια. Η κατάθλιψή μου θα επιστρέψει. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το σταματήσω. Το μόνο που μπορώ να ελέγξω είναι πώς θα το χειριστώ όταν επιστρέψει. Για μένα, να το χειριστώ σημαίνει να μην κρύβομαι από αυτό, να τραβήξω τις κουρτίνες και να αφήσω τους πάντες να δουν.
Ζητώ λοιπόν συγγνώμη από όσους έχουν μπλεχτεί σε αυτό το χάος μαζί με εμένα. Δεν ήθελα να σας πληγώσω ή να σας εμπλέξω σε αυτόν τον εικοσαετή εφιάλτη. Σας αγαπώ που μου σταθήκατε και ελπίζω ακόμη να μπορείτε να το κάνετε, θα το καταλάβω όμως εάν νιώσετε την ανάγκη να απομακρυνθείτε –εάν νιώσετε την ανάγκη να φύγετε. Ξέρω ότι και τότε θα σας αγαπώ το ίδιο.»
ΠΗΓΗ: onmed.gr
