Έφτασε Δεκέμβρης. Mαζί του και η ωραιότερη γιορτή του χρόνου. Τα Χριστούγεννα. Στολίδια, φώτα, λαμπάκια, γλυκιές μυρωδιές, όμορφες μουσικές έρχονται για να γεμίσουν όλες μας τις αισθήσεις. Γέλια και χαρές παντού.
Όλοι φορούν τα καλά τους ρούχα και έχουν γιορτινή διάθεση, αφού οι οικογενειακές στιγμές δίπλα στο δέντρο και η θεσπέσια μυρωδιά της γαλοπούλας και των χριστουγεννιάτικων γλυκών δίνουν και παίρνουν. Και φυσικά, έχουμε και τους μικρούς μας φίλους, που δε σκαμπάζουν και πολλά από αυτά. Το μόνο που επιθυμούν είναι τα δώρα του Άι Βασίλη κάτω από το δέντρο.
Θυμάστε με τι λαχτάρα περιμέναμε το δώρο μας κάθε παραμονή από τον Άγιο Βασίλη;
Δεν περιμέναμε τόσο το δώρο, όσο αυτόν. Πόσες παραμονές Πρωτοχρονιάς περάσαμε λέγοντας πώς θα ξενυχτήσουμε στον καναπέ του σαλονιού μας για να τον δούμε να έρχεται από την καμινάδα (και ας μην είχαμε), απλά και μόνο για να τον αγκαλιάσουμε. Νιώθαμε τόσο σημαντικοί που ζούσαμε το αγιοβασιλιάτικο παραμύθι.
Που θα έτρωγε από τα δικά μας κουλουράκια και θα έπινε το δικό μας γάλα. Βέβαια, πάντα μας έπαιρνε ο ύπνος. Μα τι στεναχώρια νιώθαμε που δεν τον είδαμε! Και πόσο χαρούμενοι με την εικόνα που αντικρίζαμε το πρωί, ε; Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα ωραία στολίδια και τα λαμπάκια γεμάτο με τις ευχές μας πακεταρισμένες σε όμορφα κουτιά με τα πιο εντυπωσιακά περιτυλίγματα. Πόσο ευτυχισμένη στιγμή! Πόση μαγεία!
Όλη η μαγεία των Χριστουγέννων ζωγραφισμένη στο πρόσωπο ενός παχουλού κυρίου με λευκή γενιάδα και κόκκινη στολή. Όλα τα παιδιά σε όλο τον κόσμο, με ή χωρίς οικογένεια, πλούσια και φτωχά, ένιωθαν μοναδικά με την επίσκεψη του. Με την ιδέα ότι υπήρχε κάποιος εκεί έξω, ένας δικός τους «ήρωας» που δεν κοιτούσε έθνος, ταυτότητα και ομορφιά. Μα την καρδιά τους.
Και ήταν εκεί πάντα. Κάθε παραμονή. Έτοιμος να αφήσει τους πάγους του, να ανεβεί στο κόκκινο έλκηθρό του και μαζί με τον Ρούντολφ, να γυρίσουν τον κόσμο και να χαρίσουν στα παιδιά αυτό που με τόση λαχτάρα του ζήτησαν. Ο Άγιος Βασίλης δεν ξεχνάει ποτέ κανένα παιδί.
Το αγιοβασιλιάτικο παραμύθι ήταν γι’ αυτούς το φως που προσπαθούσαν να κρατήσουν αναμμένο στην καρδιά τους. Σαν το κερί της προσευχής που δε θες να σβήσει για να μην χαθεί η ευχή.
Tα χρόνια πέρασαν και δυστυχώς ανακαλύψαμε πως Άγιος Βασίλης δεν υφίσταται και πως εκείνος ο τύπος που βλέπεις στο εμπορικό και τρέχεις να φωτογραφηθείς μαζί τους, υπάρχει απλά για να δώσει μόνο τη δίκη του πινελιά στην μαγεία των Χριστουγέννων. Αυτός δε δίνει δώρα. Και όσες τζαμποσακούλες και να γεμίσεις με αγιοβασιλιάτικα σκουφιά, εκείνος δε θα έρθει ποτέ. Τι κι αν ήσουν καλό παιδί όλο το χρόνο;
Μαθαίνεις πως τη θέση του την πήραν οι γονείς σου. Αυτοί φρόντιζαν να πραγματοποιήσουν την ευχή σου με όποιο κόστος. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το χαμόγελο ευτυχίας που θα έβλεπαν στο πρόσωπό σου.
Αυτό λέγεται αγάπη. Ίδια με αυτή που κάποτε ο Άγιος Βασίλης, όταν ζούσε, μοίρασε τόσο απλόχερα στους ανθρώπους της περιοχής του, ανεξαρτήτου ηλικίας, χρώματος και εθνικότητας. Γιατί η αγάπη πρέπει να μοιράζεται. Γιατί ο Άγιος Βασίλης τελικά αντιπροσωπεύει την ελπίδα και την αγάπη που δε θα έπρεπε να λείπει από κανέναν, όχι μόνο τις μέρες των Χριστουγέννων, μα όλο το χρόνο.
Γιατί τα παιδιά που έχουν γονείς, παίρνουν δώρα. Εκείνα όμως που δεν έχουν;
Εκείνα που οι οικογένειες τους είναι άστεγες: Που δεν έχουν λεφτά; Που είναι θύματα πολέμου; Για εκείνα δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Μόνο στα όνειρα τους.
Και τι γίνεται με τους συνανθρώπους μας που δεν είναι παιδιά αλλά ενήλικες: Εκείνοι δε χρειάζονται έναν Άγιο Βασίλη; Κάποιον που θα τους δώσει αυτό που λαχταράει περισσότερο η ψυχή τους; Ναι, ίσως να ακούγονται κλισέ τα παραπάνω και να λες «Ποιος έχει καιρό για αυτά; Δεν περισσεύουν.» Ναι, ίσως.
Μα η αγάπη δεν κοστίζει. Θυμήσου πόσες φορές οι γονείς σου σε έκαναν χαρούμενο με κάτι μικρό. Φθηνό και μικρό. Και δεν ήταν μόνο τα Χριστούγεννα, μα όποτε έβρισκαν χρόνο και λίγα χρήματα. Έστω και ένα ευρώ.
Η αγάπη που θα προσφέρεις στον άλλο, του δίνει ελπίδα. Ελπίδα για ένα καλύτερο και πιο ζεστό αύριο. Ελπίδα ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που τον νοιάζονται. Ελπίδα πως δεν τον θυμάσαι μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα επειδή βρίσκονται στην επικαιρότητα.
Είναι άσχημο να θυμούνται ότι υπάρχει πόνος διάσπαρτος, δίπλα σου, μόνο μια φορά το χρόνο, γιατί απλά είναι μέρες χαράς. Γιατί οι υπόλοιπες τι είναι, λύπης;
Δε χρειάζεται να κάνεις πολλά. Λίγα τρόφιμα και κουβέρτες σε μια περιοχή αστέγων, παιχνίδια και ρούχα σε ορφανά, λίγα φάρμακα σε έναν άρρωστο. Λίγα και καλά μέσα απο την καρδιά… Όλα αυτά τα τόσο μικρά, μπορούν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα να κάνει ένα μεγάλο βήμα.
Ας γίνουμε όλοι μας Άι Βασίληδες. Να γίνουμε εκείνος ο παχουλός ή λεπτός κύριος, με ή χωρίς γένια, που όλοι θέλουν να αγκαλιάσουν. Το σύμβολο που θα φωτίσει τις μαυρισμένες καρδιές μας. Απλά δίνοντας αγάπη και προσφέροντας ένα χέρι βοηθείας σε όσους το χρειάζονται. Σε άστεγους και ορφανά, πρόσφυγες και αρρώστους.
Φανταστείτε να μπορούσαμε να κρατήσουμε την μαγεία των Χριστουγέννων ζωντανή για πάντα. Φανταστείτε να πλημμύριζαν τα μάτια μας από ευτυχία, γιατί απλά κάποιος μας θυμήθηκε (κι ας μη γιορτάζαμε κι ας μην ήμαστε της μόδας). Κάποιος μας πόνεσε. Κάποιος ήταν εκεί για εμάς, όταν όλοι οι άλλοι μας είχαν ξεχάσει. Και ποιος καλύτερος από τον δικό μας Άι Βασίλη. Ποιος καλύτερος από εσένα, από εμένα, από όλους μας.
«Υπάρχει Άι Βασίλης;»
«Ναι, υπαρχει.»
