Η παρακάτω ιστορία αποτελεί ένα μήνυμα που μας έστειλε μια αναγνώστρια για ένα θέμα το οποίο δεν είχαμε σκεφτεί μέχρι τώρα.
Ένα θέμα που πολλά ζευγάρια μπορεί να βιώνουν δίπλα μας και εμείς να μην το έχουμε αντιληφθεί.
Αφορά τα άτεκνα ζευγάρια και την κοινωνική αντιμετώπισή τους από ζευγάρια με παιδιά….
Δεν είναι πολύς ο καιρός που βλέπω ή καλύτερα να πώ, δίνω σημασία στα άρθρα τόσο δικά σας όσο και άλλων profiles με κοινό περιεχόμενο…κυρίως φίλες μου μητέρες οι ίδιες που είτε έχουν μικρά παιδιά, είτε έχουν μεγαλώσει και νοσταλγούν την παιδική ηλικία των παιδιών τους, κάνουν like και κοινοποιήσεις σε πολλά και αξιόλογα άρθρα από αυτά που ανεβάζετε!!!
Όμως επειδή προσωπικά αυτή την περίοδο της ζωής μου νομίζω πως νιώθω θυμό που δεν έχω παρόμοιο ρόλο!
Οι φίλοι μας εδώ και χρόνια έχουν κάνει τις δικές τους οικογένειες…νιώθω πως δεν με καλούν σε παιδικά πάρτι γιατί δεν έχω παιδί, κι όχι γιατί θα μπορούσα να παρίσταμαι σε ένα τέτοιο γεγονός!
Τα Σαββατοκύριακα με τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που έχουν , θα επιλέξουν να βρεθούν με παρέες που έχουν παιδιά συνομίληκα για να παίξουν, δεν θα έρθουν επίσκεψη στο σπίτι μας, γιατί τα παιδιά τους βαριούνται! Δεν έχω παιδί για να παίξουν!!! Κι από παιχνίδια όλο και κάτι υπάρχει,πάντα με κάτι θα φύγουν από εδώ!
Και δείχνουν ξεκάθαρα τα πιτσιρίκια πως τις στιγμές που ασχολούμαστε μαζί τους, παίζοντας, πηγαίνοντας στις κούνιες , βγάζοντας βόλτα το σκυλάκι μας, μάλλον περνάμε όμορφα!
Εξάλλου είναι κάτι που μας ευχαριστεί!
Τί γίνεται όμως στην συνέχεια?
Μας αποκλείουν οι γονείς? Αλλάζουν οι κύκλοι των φίλων και διευρύνονται?
Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όμως πόσο πονάει μια τέτοια συμπεριφορά?
Αστειεύτηκα πριν καιρό σε κάποιον φίλο ότι μας κάνουν bulling επειδή δεν έχουμε παιδιά! Κι εκείνος θεωρεί ότι αυτοί που δεν έχουν παιδιά συνήθως δεν θέλουν να κάνουν παρέα με αυτούς που έχουν! Λάθος!!!!! Δεν έχω παιδί επειδή ήμουν πιό άτυχη ίσως , δεν ήθελα να μου συμβεί αλλά συνέβη!
Ήθελα από όταν εγώ ήμουν μικρή, να κάνω16 παιδιά κι όταν γνώρισα τον άντρα μου περιορίστηκα από τα 5 στα 3 , κοιτώντας στο πίσω κάθισμα το κενό και να υπολογίζω πού θα κάθεται το καθένα με τα ονόματά τους!
Είμαι στην τελική ευθεία, ή θα το πετύχω τώρα ή ποτέ, θα με πειράξει αν δεν τα καταφέρω , θα με κάνει όμως πολύ ευτυχισμένη η επιτυχία του μεγάλου μας στόχου, το μεγαλύτερο όνειρο μου είναι να μην προλαβαίνω ούτε μπάνιο να κάνω γιατί θα έχω τόσα πολλά άλλα να προλάβω…και τα Σαββατοκύριακα?
Σκέφτομαι ότι ίσως λόγω διαφοράς ηλικίας και πάλι να μην ταιριάζουν τα παιδιά των φίλων μας με το δικό μας!
Κλείνομαι σε μένα χωρίς ποτέ να λέω στους ίδιους τίποτα και καταλήγω στα εξής!
Δεν ζήλεψα ποτέ την ευτυχία των άλλων γιατί πολύ απλά προσπαθώ για τη δική μου, αγαπώ όλα τα παιδιά και δεν ξέρω ακόμα πόσο διαφορετική θα είναι η αγάπη για το δικό μου παιδί, όσο κι αν μου το λένε! Μπορώ να καμαρώνω και να χαίρομαι την ευτυχία μιας μανούλας φίλης μου κι ας μην την έχω νιώσει!
Όμως έχω ανάγκη και τους φίλους μου! Αυτούς που επέλεξα μέσα από δυσκολίες ζωής να είναι κοντά μου!
Αν δεν θα θελα να βρεθώ σε ένα παιδικό πάρτι γιατί δεν θέλω η γιατί νιώθω άβολα, δώστε μου την ευκαιρία να το επιλέξω….
Αυτά με πολλή αγάπη, ειλικρινά! Ελπίζω να μην σας κούρασα…δεν έχω όμως τη δύναμη κάτι τέτοιο να το αναρτήσω στον δικό μου «τοίχο»! Ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε να διαβάσετε τα παραπάνω
