Έφτασε λοιπόν η προχριστουγεννιάτικη περίοδος… Το πιέσαμε- είναι η αλήθεια- αρκετά το θέμα, αλλά έφτασε κι επίσημα.. Άλλες εποχές θα ήμουν μέσα στην τρελή χαρά.. Προγραμματισμός, στόλισμα, προετοιμασία δώρων..
Φέτος…
Φέτος περνάω μια από τις δυσκολότερες φάσεις της ζωής μου… Και το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι τα Χριστούγεννα.. Τα ζόρια μου λοιπόν είναι μεγάλα και η διάθεσή μου στα Τάρταρα… Ένταση, στενοχώρια,πίκρα, νεύρα, δάκρυα…
Σήμερα το βράδυ έβαλα τον τετράχρονο γιο μου για ύπνο…Όπως πάντα λοιπόν, ξαπλώσαμε μαζί, διαβάσαμε τα βιβλία που διάλεξε και μετά αρχίσαμε εκείνες τις μικρές κουβεντούλες πριν τον ύπνο με πολλά : « Κλείσε τα ματάκια τώρα»…
Κάποια στιγμή, του ζήτησα τα «πατουσάκια μου», κωδικός που σημαίνει ότι παίρνω τις μικρές πατουσίτσες μέσα στα χέρια μου να τις ζεστάνω κι αυτό σημαίνει ησυχία τώρα…
Και τότε μου συνέβη: μόλις έπιασα «τα πατουσάκια μου» στα χέρια μου, ένιωσα ένα ρεύμα….Μια γλυκιά ζέστη να μεταδίδεται σε όλο μου το σώμα μέχρι εκεί βαθιά-την ψυχή μου.. Σα να χύθηκε ένα μαγικό φίλτρο θαλπωρής κι αγάπης από αυτά τα μικρά τρυφερά πατουσάκια στο είναι μου…
«Γιατί γελάς μαμά», ρώτησε ο γιος μου που, κλέβοντας από τα κλειστά ματάκια, με κοίταζε… Δεν το είχα καταλάβει… Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα το τεράστιο χαμόγελο ηρεμίας κι αγάπης που είχε απλωθεί στο πρόσωπό μου…
«Γελάω γιατί σε αγαπάω πολύ καρδούλα μου…»
« Κι εγώ μαμά μου»…
Σήμερα το βράδυ δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι…Σ
ήμερα το βράδυ ήθελα να μείνω εκεί, με τα πατουσάκια μου στα χέρια μου, το χαμόγελο στο πρόσωπό μου και τη ζέστη στην ψυχή μου…
Σήμερα το βράδυ κατάλαβα ότι η δύναμη κρύβεται στα πιο αναπάντεχα πράγματα….
Σήμερα το βράδυ πίστεψα ότι η μαγεία δεν έχει χαθεί από τη ζωή μου…
ΠΗΓΗ: ihappy – Μάρω Στεφανάτου
