Στην αρχή ήταν τρομερά δύσκολο.
Την πρώτη φορά που ήρθε να μείνει–μετά τον χωρισμό- η 4+χρονη κόρη μου η Αθηνά μαζί μου στο σπίτι ήταν τρομερά δύσκολο.
1. Συναισθηματικά (και για τους δυό μας)
2. Πρακτικά (για μένα)
Δεν θα μπω τώρα στο τριπακι να σας τα ξηγήσω γιατι δεν είναι αυτός ο στόχος μου…
Θα δείτε…
Την δεύτερη φορά ήταν ακόμα πιο δύσκολα γιατι και οι δυό μας είχαμε επεξεργαστεί την πρώτη φορά. Λογικό έ; Δύσκολο σαν το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα.
Την τρίτη φορά ήταν καλύτερα…είχαμε βρει τον ρυθμό. Αρχισε να ρωτά και ο διάλογος είναι πάντα εξαιρετική λύση.
Την τέταρτη φορά ήρθε και ο τότε περίπου 2+ γιός μου… ο Αρχέλαος… ή Αθηνά ως μεγαλύτερη και πλέον «εμπειρη» στη νέα κατάσταση…του έδειξε τα «κατατόπια»… Με αυτόν δεν δυσκολεύτηκα καθόλου…έκανε κλαπ και προσαρμόστηκε… ήταν μικρούλης βλέπετε και δεν είχε (έντονες) παραστάσεις.
Και ξαφνικά το τρομερά δύσκολο έγινε κανονικό.
Το ότι έρχονται και μένουν μερικές μέρες τα παιδιά μου μαζί μου κάθε μήνα για μένα είναι πια ένα φυσιολογικό γεγονός. Δεν το αντιμετωπίζω ούτε διεκδικητικά, ούτε συνασιθηματικά φορτισμένο, ούτε με υπέρμετρο (τρελό) ενθουσιασμό… Η χαρά της συνάντησης είναι ΠΑΝΤΑ ή ίδια και από/για τους 3 μας… ή στιγμή του αποχωρισμού έγινε ένα τρυφερό sad bye-bye (ωραία περάσαμε ε; ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙ!) μεχρι την επόμενη φορά…
Όταν γίνεις γονιός καταλαβαίνεις αμέσως ότι παύεις να είσαι ο πρωταγωνιστής και παραχωρείς με μεγάλη χαρά τη θέση στα παιδιά. Το θέμα λοιπόν δεν είναι πώς νιώθω εγώ, αλλά το πώς νιώθουν εκείνα.
Περνάνε καλά;
Περιμένουν να’ρθουν;
Το ότι τα περιμένω εγώ είναι προφανές…
Μιλάμε καθημερινά…. Σχεδόν πάντα στο Skype κι όταν δεν είναι εφικτό ανταλάσουμε δυο λογάκια στο τηλέφωνο.
Τωρα που σας γραφω τα παιδιά είναι εδώ. Κοιμούνται.
Λίγες μέρες πριν έρθουν και τα δυο τους ρωτούσαν στο Skype συνεχως τη μαμά τους «Πόσα νάνι (βράδια/ύπνοι δηλαδή) μένουν για να πάμε στον μπαμπά;» Το λέγανε με ενθουσιασμό και μετα από λίγο πάλι…. Και πάλι… και κανανε σχέδια και μου δίνaνε παραγγελιές στους δικούς μας κωδικούς… με άλλα λόγια έμπαιναν στο κλίμα.
Α αυτό το κερδίσει ένα μόνος πατέρας τότε είναι –όσο αυτό γίνεται- ικανοποιημένος. Ήρεμος μέσα του.
Όλα στη ζωη συνηθίζονται…
Είμαστε εκ κατασκευής σφουγγάρια.
ΥΓ. Τα παιδιά δεν ξεχνούν ποτέ και τίποτα. Ποτέ όμως…
