“Θέλεις να μου πεις τι σου συμβαίνει;” Ήμουν ακίνητη και κοιτούσα το κενό… Μέσα μου είχε ραγίσει όλο μου το κάστρο και μέσα από τις ρωγμές έμενα να κοιτώ το γκρίζο του κόσμου των “μεγάλων”… Εκείνο το γκρίζο που έχει το ψέμα… Εκείνο το γκρίζο που γεμίζει την ψυχή με σύννεφα και το μυαλό γεννά ολοένα και νέες απορίες…
[babyPostAd]Κούνησα το κεφάλι αρνητικά και τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα… Η μητέρα μου με πήρε στα γόνατα της και με έκλεισε μέσα στα χέρια της, σε μια τεράστια αγκαλιά.. Εκεί που δεν με άγγιζε τίποτα… “Η κύρια Μαρία σήμερα μας είπε ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και ότι όλα είναι ψέματα…” ξαφνικά ένας χείμαρρος δακρύων μόλις είχε ξεκινήσει το ταξίδι του προς τη μπλούζα της μαμάς μου…
Η κυρία Μαρία, ένα όμορφο πρωινό και κάπου τέτοιες ημέρες, θεώρησε ότι ήταν καιρός να μας καλωσορίσει στον κόσμο των μεγάλων και να μας εξιστορήσει αναλυτικά το αδύνατο της ύπαρξης του λατρεμένου όλων των παιδιών Αγίου Βασίλη… Μέχρι και σήμερα θυμάμαι το ξαφνικό κενό που δημιουργήθηκε στο μέσα μου…
Σαν να είχα μόλις πέσει από έναν ουρανοξύστη και προσγειώθηκα σε μια άσφαλτο, με ένα κεφάλι γεμάτο από ερωτήσεις… “Οι γονείς μου μου είπαν ψέματα;” , “γιατί λένε όλα αυτά για το αν είμαι καλό παιδί ή όχι;”, “εγώ γιατί απαγορεύεται να λέω ψέματα δηλαδή;”, “και ποιος είναι αυτός στην τηλεόραση που παίζει σε τόσες ταινίες;”… όλες μου οι σκέψεις φώναζαν “ΨΕΜΑΤΑ” όπως ή φωνή της κυρίας Μαρίας που ήθελε για ακόμη μια φορά να μας προσγειώσει στον κόσμο των μεγάλων όπου το παραμύθι ξαφνικά μετουσιώνεται σε ένα τεράστιο, τι άλλο:;; ΨΕΜΑ φυσικά…
Θυμάμαι τη μαμά μου να με χαϊδεύει για ώρα πολύ… Μέχρι που μπήκε ο μεγάλος μου αδερφός στο δωμάτιο… Τον θυμάμαι να με παίρνει από το χέρι και να μου δείχνει έναν άτλαντα… Τον άνοιξε ώστε να μου δείξει από που ξεκινά ο Άγιος Βασίλης το ταξίδι του και το πόσο γρήγορα πηγαίνουν οι τάρανδοι για να προλάβει μέσα σε μια βραδιά να μοιράσει όλα τα δώρα…
Θυμάμαι να ηρεμώ μεν, αλλά να μην πολύ πείθομαι… Μέσα μου είχε μπει για τα καλά το μικρόβιο της αμφισβήτησης και είχε φωλιάσει στην μέχρι τότε πολύχρωμη ψυχή μου, ώστε να αφήσει κάποια σκούρα εδώ κι εκεί…
Η ιστορία του Τάσου συνέχιζε… Ο Άγιος Βασίλης μπορούσε να είναι ταυτόχρονα παντού, γιατί ήταν πνεύμα, αλλά μόνο για τα παιδιά που τον πίστευαν… Μόνο για τα παιδιά που για όλη τη χρονιά έκαναν ότι ζητά ο Άγιος Βασίλης… Να είναι υπάκουα, ευγενικά και φρόνιμα… Α!! Και να τρώνε κρέας… Με εξαίρεση την τελευταία παράμετρο, ήμουν το παιδί του Αη Βασίλη…
Ή μαμά μου μπήκε στο δωμάτιο με έναν φάκελο, ένα χαρτί και ένα μολύβι… Ζήτησε από τον μεγάλο μου αδελφό να γράψει μαζί μου ένα γράμμα προς τον Άγιο Βασίλη.. Θα το έκλειναν στον φάκελο και θα το άφηναν κλειστό κάτω από το δέντρο, ώστε να το πάρει ο Άγιος την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και να μου αφήσει το δώρο μου.. Έτσι θα μου αποδείκνυε ότι ο λατρεμένος μου Άγιος υπήρχε και πως δεν θα μας άφηναν οι ίδιοι τα δώρα, καθώς θα μπορούσα η ίδια να παρακολουθώ το γράμμα…
Ο αδελφός μου έγραφε ότι του ζητούσα… Μαζί κλείσαμε ερμητικά, με σάλιο και με σελοτέιπ το γράμμα, γράψαμε από την Αύρα για τον Άγιο Βασίλη, βόρειος πόλος και το αφήσαμε κάτω από το δέντρο… Φυσικά οι μέρες δεν περνούσαν… Φυσικά ο φάκελος έμενε στη θέση του ακίνητος…. Φυσικά κάθε μέρα αναζητούσα τα σημάδια για το αν μετακινήθηκε ή όχι…
Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, το πρωί, το γράμμα ήταν ανοιγμένο… Κάτω από το δέντρο υπήρχαν δώρα για όλους μας… Δίπλα από το δώρο μου υπήρχε ένα γράμμα με υπέροχα καλλιγραφικά γράμματα… “Αγαπημένη μου Αύρα… Σε ευχαριστώ για το γράμμα σου μικρή μου… Αν και κατάλαβα πως για λίγο δεν πίστεψες σε εμένα και στενοχωρήθηκα πραγματικά… Υπάρχω μικρή μου Αύρα… Υπάρχω από πάντα και για όλα εκείνα τα παιδιά που με πιστεύουν… Υπάρχω και όλη τη χρονιά σε παρακολουθώ και αυτό θέλω να το θυμάσαι μικρή μου… Όλη τη χρονιά!!
Ήσουν ένα υπέροχο παιδί… Φρόντισε να είσαι το ίδιο υπέροχη και τη χρονιά που ξεκινά … Με αγάπη Άγιος Βασίλης Χο Χο Χο… Υγ: νομίζω ότι πρέπει να αρχίσεις να τρως κρέας μικρή μου…”
Εννοείται πέταξα από τη χαρά μου! Ο ίδιος ο Άγιος Βασίλης μου είχε γράψει γράμμα!!! Πόσο τυχερή ήμουν!!! Ή κύρια Μαρία έλεγε σαχλαμάρες λοιπόν… Ο Άγιος μου Βασίλης υπήρχε!!! Ο Άγιος μου Βασίλης, έγινε κάτι από συνείδηση καθ’ όλη τη χρονιά και φρόντιζα να είμαι ευγενική, να ακούω και να βοηθάω τη μαμά και τα αδέλφια μου…
Το καλύτερο όλων είναι πως… Ο Άγιος μου Βασίλης υπάρχει ακόμη…
Και αν κάποια κυρία Μαρία βρεθεί και στερήσει αυτό το παραμύθι από εμένα ή από τα παιδιά μου, εγώ θα είμαι εκεί ώστε να το ξαναζωντανέψω… Δεν είναι δύσκολο… Σκεφτείτε… Πόσο εύκολο είναι και για εμάς να ξαναπιστέψουμε σε μια λατρεμένη ιστορία; Κι ας είναι παραμύθι τελικά..
Πόση ανάγκη έχουμε να πιστέψουμε ξανά σε κάτι που μπορεί να μας κρατήσει ΟΡΘΙΟΥΣ;.. Χμ;;.. …… Τι κι αν αυτό είναι ένα παραμύθι..;; ……
Άπειρες, πολύχρωμες, ζεστές και ονειρεμένες ευχές για παραμυθένιες γιορτές…
Χο Χο Χο ! ! !
Babyradio – AvraFoukou
