Η ιστορία της Ελένης
(Η Ελένη γέννησε φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο)
Η δική μας ιστορία ξεκινάει πριν από 9 μήνες, όταν μετά από μία και μοναδική προσπάθεια σύλληψης, έμεινα έγκυος! Λόγω επαγγέλματος (είμαι μαία) ήξερα και αναγνώριζα κάθε σημάδι του σώματός μου (λόγου χάριν την ωορρηξία μου) και «στοχεύσαμε» και πετύχαμε διάνα!
Πίστευα όμως ότι θα μπορούσα να καταλάβω και να αναγνωρίσω την σύλληψη του παιδιού μου. Αυτό όμως δεν το κατάλαβα…
Μία μέρα πριν την αναμενόμενη έλευση της περιόδου μου, κάτι με «έτρωγε» μήπως και… βρε λες; Μην μπορώντας να αντισταθώ και όντας στη δουλειά (όπου είχα όλες τις δυνατότητες) έκανα ένα τεστ εγκυμοσύνης (το κλασικό). Δεν έδειξε από την πρώτη στιγμή. Δεν ήθελα όμως με τη μία να το πετάξω κι έτσι το έβαλα στην τσέπη της ιατρικής μου ποδιάς και το ξέχασα εκεί.
Όταν μετά από μισή ώρα το έβγαλα για να του ρίξω μια τελευταία ματιά πριν το πετάξω, είδα μια αχνή ροζ γραμμούλα στο παραθυράκι και δεν πίστευα στα μάτια μου! Οι συνάδελφοί μου ξετρελάθηκαν και άρχισαν να χοροπηδάνε μαζί μου! Το αίμα που έδωσα μετά για επιβεβαίωση των ευρημάτων έδειξε λίγο χαμηλές τις ορμόνες μου κι έτσι ξεκίνησα τη φαρμακευτική υποστήριξη του «σπόρου» μου.
Γενικά είχα μια συναρπαστικά εύκολη εγκυμοσύνη και μπορούσα και πήγαινα στη δουλειά μου, βοηθώντας άλλες γυναίκες να γεννήσουν, μέχρι τέλους, με την κοιλιά «τούρλα».
Μπήκα στο μήνα μου στις 3/11/2010, αλλά μέχρι την 26/11/2010 που πήγα και στον γιατρό μου να με δει (σ.σ.: Αυτός είναι και ο γιατρός με τον οποίο και δουλεύω μαζί του) δεν είχα κανένα σημάδι τοκετού. Με εξέτασε λοιπόν, δεν είχα ιδιαίτερες προϋποθέσεις και αποφασίσαμε να μου χορηγήσει κάποιο φάρμακο στον κόλπο για να ξεκινήσουμε τον τοκετό (άλλωστε μόνο 5 μέρες είχαν απομείνει).
Γυρίσαμε σπίτι και μέχρι τις 3 τα ξημερώματα δεν είχα τίποτα, παρά μόνο συσπασούλες κάθε 5 λεπτά αλλά δεν πονούσα. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι ότι δεν θα γεννήσω. Ώσπου στις 4.30 το πρωί ξύπνησα γιατί είχα έντονους πόνους περιόδου και συσπάσεις κάθε 3 λεπτά!
Σηκώθηκα και άρχισα να φέρνω βόλτα το σπίτι για να μην πονάω. Ούτε τον άντρα μου δεν ξύπνησα. Σκεφτόμουν: «Είναι νωρίς ακόμα«. Στις 6 το πρωί είχα κανονικές συσπάσεις πια και εκεί με κατάλαβε ο άντρας μου και σηκώθηκε. Πήγαμε μαζί στο παιδικό δωμάτιο, κάθισα στην μπάλα του τοκετού (birth ball) και λικνιζόμουν μπρος – πίσω για να βοηθήσω το κεφάλι να μπει στη λεκάνη μου.
Ξημέρωνε… Το φως έβαφε ροζ τα σύννεφα στον ουρανό και στον ορίζοντα φαινόταν η θάλασσα… Εγώ έκανα τις αναπνοές που χρόνια ολόκληρα έδειχνα σε άλλες γυναίκες να κάνουν. Ήμουν η μαία του εαυτού μου…
Οι συσπάσεις δίλεπτες. Ο άντρας μου γεμάτος αγωνία αναρωτιόταν αν έπρεπε να καλέσουμε το γιατρό να τον ενημερώσουμε και κατόπιν να φύγουμε για το μαιευτήριο. «Είναι νωρίς ακόμα. Θα σου πω εγώ πότε θα φύγουμε«.
Οι έντονες συσπάσεις μου ξεκίνησαν στις 7 το πρωί και 8 παρά πέντε, μην αντέχοντας άλλο, πήρα το γιατρό τηλέφωνο και ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο. Στο δρόμο, η διαδρομή μου φάνηκε ατελείωτη…
Φτάσαμε στο μαιευτήριο στις 8.20 το πρωί. Οι συνάδελφοί μου με έβλεπαν έκπληκτοι να πονάω. Όταν η προϊσταμένη με εξέτασε είχα ήδη 3-4 εκατοστά διαστολή. Δεν το πίστευα! Ήμουν σχεδόν στα μισά! Με ρωτούσαν: «Ελένη τι θα κάνεις; Θα μπεις στο νερό; ή θα κάνεις επισκληρίδιο;«
«Δεν ξέρω… Δεν ξέρω… Πονάω…«.
Μέσα μου ήθελα σαν τρελή να κάνω επισκληρίδιο για να μην πονάω άλλο. Από την άλλη σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να κάνω λίγη υπομονή ακόμα και να μην πάρω φάρμακα και να γεννήσω φυσικά. Αλλά δεν ήμουν ήρωας…
Με ανεβάζουν στην αίθουσα τοκετών 9 παρά τέταρτο. Ο γιατρός που με εξέτασε διαπίστωσε ότι είχα προχωρήσει κι άλλο: 5-6 εκατοστά! Από μέσα μου έλεγα: «Επίτηδες μου το λέει για να μην κάνω επισκληρίδιο… Θέλω επισκληρίδιο ΤΩΡΑ!«. Μέσα στον πόνο μου και αφού πια οι αναπνοές δεν με βοηθούσαν σε τίποτα, τράβηξα τα μαλλιά της συναδέλφου μου που ήρθε να με βοηθήσει και έμπηξα τα νύχια μου μέσα στο μπράτσο του γιατρού (βάζω στοίχημα ότι τον τοκετό μου θα τον θυμούνται για πάντα).
Πέντε λεπτά μετά μου έσπασαν τα νερά! Τι ωραία αίσθηση! Αμέσως ένιωσα το κεφάλι του μωρού να με πιέζει. Στην εξέταση είχα 8 εκατοστά! Ε, εκεί ήταν που έβρισα λίγο και το γιατρό (ο οποίος δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγε βρισίδια και έχοντας μπόλικο χιούμορ το έριξε στην πλάκα).
Μην έχοντας λοιπόν άλλη εναλλακτική και αφού η επισκληρίδιος χρειάζεται 15 λεπτά να δράσει πλήρως, αποφάσισα να μπω στο νερό για να γεννήσω. Είναι απίστευτη η αίσθηση της χαλάρωσης όταν το νερό ακουμπά στο σώμα. Ήθελα 2-3 λεπτά να ηρεμήσω… Αλλά δεν τα είχα ούτε αυτά. Αμέσως ήρθε η επόμενη σύσπαση και ξεκίνησα αυτόματα την εξώθηση. Το κεφάλι του μωρού μου ήταν έξω έξω… Ο άντρας μου ίσα – ίσα που πρόλαβε να μπει μέσα στον τοκετό. Εξώθησα συνολικά 5 λεπτά και το ψαράκι μου γλίστρησε από τη μήτρα μου, στο ζεστό νερό της πισίνας και από εκεί στα χέρια του γιατρού.
Έσκυψα αμέσως και τον πήρα αγκαλιά και τον καλωσόρισα στη ζωή. Κι εκεί ενώθηκε το πρώτο δικό του κλάμα με το δικό μου… Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση του μαλακού δέρματος του. Λες και δεν είχα ξαναπιάσει στη ζωή μου νεογέννητο μωρό… Τον φίλησα και του έδωσα την ευχή μου, να είναι πάντα υγιής και τυχερός στη ζωή του. Άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε…Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα την αγκαλιά μου γεμάτη. Σαν να κρατούσα ολόκληρο τον κόσμο στην αγκαλιά μου… Μοναδικά συναισθήματα… Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις ότι υπάρχουν αν δεν τα νιώσεις.
Μια μαία έγινε μαμά! Είχα τον ιδανικό τοκετό, που κάθε γυναίκα θα ήθελε να έχει: Φυσικός, γρήγορος, χωρίς επισκληρίδιο, στο νερό και χωρίς περινεοτομή και ράμματα. Έχω αναθεωρήσει πολλά ως μαία από την εγκυμοσύνη μέχρι και τον τοκετό. Νιώθω πιο ολοκληρωμένη και τώρα θα ξέρω ακριβώς τι περνούν οι υπόλοιπες γυναίκες. Σίγουρα θα είμαι ακόμα πιο τρυφερή, δοτική και συμπονετική μαζί τους.
Έχουν περάσει 11 μέρες από τη γέννηση του γιου μου. Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια και κάθε πόνο του τοκετού μου. Αν με ρωτήσετε όμως, θα το ξαναπέρναγα. Είμαι έτοιμη να ζήσω ξανά κάθε στιγμή, αφού θα κατέληγε στη γέννηση ενός θαύματος: του δικού μου μικρού θαύματος…
Πηγή: eimaimama.gr
