Γράφει η Ιωάννα Αναστάση
Η ειδικότητα του δασκάλου και του κάθε εκπαιδευτικού δεν πρέπει να θεωρείται επάγγελμα αλλά λειτούργημα. Εάν κάποιος θέλει να λέγεται δάσκαλος πρέπει να έχει μεράκι γι’ αυτό που κάνει. Είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει καλά το αντικείμενο διδασκαλίας του και να μη διστάζει να παραδέχεται την άγνοιά του και με ειλικρίνεια να την αναφέρει. Κανένας από όλους εμάς τους εκπαιδευτικούς δεν μπορεί να θεωρηθεί παντογνώστης και αν κάποιος το οικειοποιηθεί αυτό θεωρείται φίλαυτος με την εγωιστική έννοια.
Δεν είναι σωστό να καλείται κάποιος “καλός δάσκαλος” εάν δεν αγαπά και αν δεν σέβεται τους μαθητές του. Η ειρωνεία προς τους μαθητές πρέπει να είναι απούσα ενώ παρούσα επί καθημερινής βάσεως πρέπει να είναι η χρήση παραδειγμάτων σύμφωνα με τη Νέα Αγωγή. Ο δάσκαλος δεν είναι αυθεντία αλλά ειδήμων ο οποίος οφείλει να επιμορφώνεται, να διαβάζει συνεχώς και να ασχολείται και με διαφορετικές της ειδικότητάς του εξελίξεις όπως ορίζει και η διαθεματική διδασκαλία. Ο ίδιος ο εκπαιδευτικός μέσω της ενσυναίσθησης πρέπει να κατανοεί το εσωτερικό πλαίσιο αναφοράς του μαθητή και να γίνεται και ο ίδιος μαθητής όταν κρίνεται απαραίτητο.
Ο δάσκαλος φρόνιμο είναι να δέχεται ερωτήσεις, κριτική κι αξιολόγηση με σκοπό την αυτοβελτίωση κι όχι καθαυτό την κριτική. Ο καλός ο δάσκαλος επιζητεί το διάλογο, καλλιεργεί την κρίση των μαθητών, θέτει ερωτήματα στους τελευταίους και δεν προωθεί την αποστήθιση. Δεν υπάρχει λόγος ο μαθητής να αποστηθίσει κάποιο κείμενο εάν δεν το καταλάβει έχοντας μοναδικό σκοπό την είσπραξη ικανοποιητικών βαθμών από τους κριτές – αξιολογητές.
Όπως υποστηρίζει και ο κος Αστέριος Παντοκράτορας (Καθηγητής Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης), ο δάσκαλος πρέπει να υπομένει την αμφισβήτηση και την επιθετικότητα από τα παιδιά και να είναι δεκτικός στα προσωπικά τους προβλήματα. Για να επιτευχθεί αυτό, ο δάσκαλος θα πρέπει να έχει αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τους μαθητές του θέτοντας όρια σε αυτές διαχωρίζοντας τη σχέση και τη θέση του καθενός. Ο μαθητής πρέπει να αντιμετωπίζεται πρώτα απ’ όλα ως άνθρωπος με δικαιώματα κι υποχρεώσεις κι έπειτα ως μαθητής. Είμαστε υποχρεωμένοι να του μάθουμε τα απαραίτητα για τη ζωή ώστε αργότερα να μπορεί να σταθεί στα πόδια του ως ανεξάρτητο ον που συνυπάρχει στο κοινωνικό σύνολο με τους άλλους.
Η στοχοθεσία του καθηγητή θα τοποθετεί τον μαθητή στην πρώτη θέση ενώ η μισθοδοσία, οι προβληματισμοί του και όλα τα υπόλοιπα θα έπονται. Θεωρούμε όμως όλους τους μαθητές μας ίσους, τους μαθαίνουμε να θέτουν στόχους στη ζωή και τους ενδυναμώνουμε ψυχικά ώστε να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Πολλές φορές οι δάσκαλοι αποτελούν τα πρότυπα των παιδιών και σε πολλούς τομείς τους μιμούνται οι μαθητές. Θεωρούν τους πρώτους ως στυλοβάτες και στηρίγματα που αποτελούν το έναυσμα για την απόκτηση γερών θεμελίων και βάσεων για τη ζωή.
Ο καλός ο δάσκαλος έχει φλόγα στα μάτια, αγάπη στην καρδιά, πάθος κι όρεξη για μάθημα κι εκτός από τις γνώσεις μεταδίδει και την αγάπη για τη γνώση αλλά και τους τρόπους και τα μέσα για να ανακαλύπτει μόνο του τη γνώση. Όταν πραγματοποιούνται εργασίες και ο μαθητής γίνεται ένας μικρός εξερευνητής αναζητώντας πληροφορίες, τότε δεν θα τρέχει όταν ακούει το κουδούνι για διάλειμμα νιώθοντας “πνιγμένο” σα να θέλει να εισπνεύσει “καθαρό αέρα”.
Επιβραβεύουμε την προσπάθεια του καλού μαθητή ώστε να συνεχίσει να προσπαθεί αλλά ταυτόχρονα επιβραβεύουμε και την προσπάθεια του λιγότερο καλού μαθητή ώστε να έχει αυτοπεποίθηση και να προσπαθήσει ξανά. Οι μαθητές φεύγοντας από το σχολείο πρέπει να έχουν ως αποσκευές καλές αναμνήσεις που θα τους ταξιδεύουν σε παρελθοντικά στιγμιότυπα κι ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο ενήλικο πια πρόσωπό τους. Όπως διατείνεται και ο κος Σαραντάκος Ι. Καργάκος «στο παιδί δεν απλώνουμε το χέρι αλλά του δίνουμε το χέρι για να ταξιδέψουμε μαζί στον κόσμο της γνώσης».
Ιωάννα Αναστάση -nomika-epilekta.gr
