Με τον αντρα μου συζουσαμε χωρις να εχουμε παντρευτει εδω και 4 χρονια. Εγω ηθελα να κανω μωρο καιρο πριν, εκεινος δεν καιγοταν.. οποτε ερθει!
Κανω το τεστ λοιπον και το αφηνω στο μπανιο και βγαινω απο τη τουαλετα και καθομαστε και περιμενουμε και οι 2 το αποτελεσμα. Μπαινω δειλα δειλα μεσα και βλεπω θετικο!!!!!! Βγαινω, τον κοιταω παγωμενη και του το λεω… Κοιταζομαστε αμιλητοι.. παγωμενοι και προσπαθουμε να συνειδητοποιησουμε την πραγματικοτητα.. ωωωω ναιιιι!!! Θα γινουμε γονεις!!!!! Τελικα καταληξαμε να γελαμε και κλεινω ραντεβου στον λατρεμενο μου γιατρο.
Εδω να σημειωσω οτι ο μεγαλυτερος φοβος μου απο μικρη ηταν η γεννα.
Παω με τη χοριακη στα υψη στο ραντεβου, βλεπουμε το σπορακι και ακουμε τη καρδουλα!!! Απιστευτα πραγματα… πρωτογνωρα! Επιστρεφουμε στο γραφειο του για οδηγιες και του λεω να ξεκαθαρισουμε οτι θα γεννησω με ραντεβου και καισαρικη.
Μου λεει «Τιιιιι; Δε νομιζω!!! Εισαι μικρη (ετων 29), εχεις ανοιχτη λεκανη, ολα τελεια, ασε τις βλακειες! Εμενα δε μου ειναι τιποτα να κανω μια καισαρικη, ομως γιατι να μη το ζησεις;;;»
– Ακου να σου πω , φοβαμαι να γεννησω φυσιολογικα, φοβαμαι να μπω και στο χειρουργειο… Ομως με καποιο τροπο πρεπει να γεννησω. Οποτε διαλεγω αυτο.
– Καλα καλα, ειναι πολυ νωρις ακομα θα αλλαξεις γνωμη εξαλλου φυσιολογικα θα κανουμε επισκληριδιο και δε θα πονας.
Καλα καλα, του λεω…….
Περνουσαν οι μηνες, ο μπουμπουκος μια χαρα! Εμεις βαψιματα και ετοιμασιες στο σπιτι και μια εγκυμοσυνη που δεν με δυσκολεψε σε τιποτα.
Η κοιλια τουρλα και εγω ετρωγα οτι εβρισκα μπροστα μου! 6 μηνων παω στο ραντεβου και ζυγιζομαι. Ειχα μεινει εγκυος στα 62 κιλα και μεσα σε 6 μηνες ειχα παρει 14… πολλα τα γλυκα, Αρη…
Ο γιατρος οριοταν μην παρω αλλο και κανω κανα ζαχαρο η ανεβασω καμια πιεση. Ζαχαρο οκ. Πιεση οκ εγω.. οποτε μασαμπουκωνα κι αλλο!! Φτανω σχεδον 37 εβδομαδων και ειναι απο τα τελευταια ραντεβου στο γιατρο, γιατι σε λιγο γενναω.. ο μικρος 3 κιλα ηδη.. ο πλακουντας ψηλα και ολα καλα και ολα ωραια..
– Παρε το τηλεφωνο της μαιας να μιλησετε, ειναι η καλυτερη, θα σε καθυσηχασει, μου λεει.
– Εεεεεε σορρυ, αλλα σε καθε ραντεβου τα ιδια θα λεμε; Δεν γενναω φυσιολογικα, φοβαμαι..
– Θα με καταστρεψεις εσυ! Σε παρακαλαω να γεννησεις φυσιολογικα και αλλοι κανουν καισαρικη για να πανε διακοπες.
Σημειωση:ο αντρας μου συμφωνουσε με το γιατρο και για τη γεννα και για να στατησω να τρωω
Μου λεει «Δηλαδη θα κανουμε τζαμπα καισαρικη;;»
Λεω «Κλεισε χειρουργειο!»
Οκ.
9-1-2013 9 το πρωι ραντεβου…(38 εβδομαδων)
Εκεινο το πρωι ενιωθα οτι παω για σφαξιμο. Οτι θα πεθανω.
Πρωτη φορα εμπαινα σε χειρουργειο.
Πριν το καταλαβω με βαζουν μεσα για τα σχετικα.. εγω τερας ψυχραιμιας.. ελεγα δεν μπορεις να φυγεις τωρα, πρεπει να γεννησεις!
Ερχεται ο γιατρος με το χαμογελο στα χειλη… θελω να ανοιξει το μαιευτηριο και να με καταπιει απλα…
Βλεπω ολο το team που θα ηταν μαζι μου μεσα και την αναισθησιολογο και λεω δευτε τελευταιον ασπασμον.
Εγω συνεχιζω και ειμαι απολυτα ψυχραιμη, ησυχη και συνεργασιμη…
Μου κανουν την επισκληριδιο μια αλλη καταπληκτικη αναισθιολογος και ολα τελεια για ολους εκει… Οπως ειμαι ξαπλωμενη και εντελως μουδιασμενη ενιωθα μια χαλαρωση… Ωπα λεω να τααα αρχισαμεεε κατι μου εριξαν στον ορο στανταρ!!!!
Τραλα λα και τραλα λο ολοι μου ελεγαν διαφορα για να ξεχαστω.. εκανα κι γω οτι ξεχνιεμαι μη τους προσβαλω!
Τσουπ!!!! Βγαινει ο ο γιος μου και βλεπω ενα μωρο κ αι παθαινω και λεω αυτο ειναι το παιδι μου;;; Θεε μου, εγινα μανα!!
Απο μεσα μου αισθανομαι ανακουφιση μεγαλη. Το μωρο μου ειναι καλα! 3.400 γρ. Και 52 εκ. Το πρωτο αγχος εφυγε.. αυτο που μενει ειναι να τελειωσουν και με μενα! Τσουκου τσουκου τελειωσαν! Καθομαι 1 ωρα στην ανανηψη και ανεβαινω στο δωματιο και περιμενω τον πριγκιπα… Ωωωωω επαθα την πλακα μου οταν τον ειδα… και ακομα τη παθαινω… Ειμαι ερωτευμενη σφοδρα το ομολογω.. Φυσικα ολοι οι υπολοιποι που ηταν μαζι μου κλαιγανε, γελαγανε, ο αντρας μου τρελαθηκε…
4 μερες εκατσα. Δεν αισθανθηκα ουτε 1 φορα πονο. Σηκωθηκα το ιδιο βραδυ και οταν εφυγα να γυρισω σπιτι ψιλοστεναχωρηθηκα… Ηταν τελεια εκει. Τελεια εμπειρια απο την αρχη ως το τελος.
Καποιες φορες σκεφτομαι μηπως επρεπε και εγω να νιωσω λιγο πονο να καταλαβω οτι γεννησα… Μετα λεω αυτα δεν εχουν σημασια. Υποκλινομαι στις γυναικες που γεννουν φυσιολογικα… Τις θεωρω πολυ δυνατες. Η δικη μου που με γεννησε και περασε ολους τους πονους χωρις επισκληριδιο τοτε, δεν ηταν και τοσο κοντα μου σα μανα, οποτε δεν εχει να κανει ο τροπος που θα γενησεις με την αγαπη προς το παιδι σου.
Δινω στο γιο μου τα παντα και οτι μου ελειψε εμενα και ας μην τον γεννησα φυσιολογικα.
Ειναι ολη μου η ζωη και η αναπνοη μου.
μαμά Νατάσα
Πηγή: eimaimama.gr
