Συνειδητοποίησα το πόσο τοξικός είναι όλο αυτό, όπως και όλοι οι υπόλοιποι γονείς: προσπαθώντας να τα βγάλω και η ίδια πέρα.
Διαισθάνθηκα το πρόβλημα πριν χρειαστεί να το αντιμετωπίσω. Οι κόρες μου, η Shelby και η Jamey βρίσκονταν τότε στο Γυμνάσιο κι ο Zakary πήγαινε στην Γ’ Δημοτικού. Ήταν ακόμη παιδιά, με όλη τη σημασία της λέξης. Έπαιζαν κρυφτό, φρόντιζαν τις κούκλες τους και βασίζονταν σε εμένα να ετοιμάσω το γεύμα τους. Η ζωή τους όμως είχε αποκτήσει ρυθμούς ενήλικου εργαζόμενου, κάτι που έκανε το σπίτι μας να φαντάζει κεντρικό ελέγχου.
Η 12χρονη Jamey, για παράδειγμα, που ακόμη φορούσε σιδεράκια και ψώνιζε από τα παιδικά, σηκωνόταν πριν από τις επτά, έκανε επανάληψη τα μαθήματα της για όσο προλάβαινε πριν από το πρωινό και έτρεχε να ξεκινήσει τη μέρα της στο σχολείο, για το καθιερωμένο επτάωρο. Από εκεί πήγαινε κατευθείαν πότε για μαθήματα βιολιού και πότε για προπόνηση με το ποδόσφαιρο, επέστρεφε σπίτι στις έξι και ξεκινούσε έναν μαραθώνιο για να προλάβει να κάνει τα μαθήματά της, κι έτσι την έπιανε το βράδυ. Την πετύχαινα σκυμμένη επάνω από τα βιβλία της στις 11 τη νύχτα, να μελετά κάτω απο το κίτρινο φως της λάμπας του γραφείου.
Την επόμενη μέρα πάλι σηκωνόταν και πάλι από την αρχή. Τώρα, φανταστείτε όλη αυτή την παράνοια επι τρία!
Τα πρώτα χρόνια, ο άντρας μου ο Doug και τα παιδιά περνούσαν τα σαββατοκύριακα παρέα, πήγαιναν βόλτα στο πάρκο, επισκέπτονταν μουσεία, έπαιζαν. Περνούσαμε ώρες ολόκληρες διαβάζοντας βιβλία. Έβλεπα τη Shelby να εξελίσσεται σε έναν μελλοντικό συγγραφέα, την Jamey να δείχνει μια ξεχωριστή αγάπη στα ζώα και τον Zak να γίνεται ντράμερ και αθλητής με το χάρισμα να γίνεται αγαπητός από όλους. Τις καθημερινές παίρναμε σχεδόν πάντα το βραδινό μας όλοι μαζί, ως οικογένεια.
Σιγά σιγά, όμως, άρχισα να παρατηρώ πως η ζωή μας άρχισε να μην θυμίζει τα παλιά. Τις καθημερινές τα παιδιά εμφανίζονταν για να φάνε το βραδινό τους και έπειτα εξαφανίζονταν με τις ώρες για να τελειώσουν τις εργασίες τους. Κάποια βράδια η τραπεζαρία μας ήταν γεμάτη από βιβλία και χαρτιά που θα νόμιζε κανείς πως είχε μπει σε αίθουσα συνεδριάσεων δικηγορικής εταιρείας. Τα σαββατοκύριακα, όταν τα παιδιά δεν είχαν να εξασκηθούν στο πιάνο ή να συμμετάσχουν σε αγώνες, τα περνούσαν μελετώντας. Σπάνια έβγαιναν έξω να παίξουν με τα παιδιά της γειτονιάς. Όλοι είχαν γίνει σκλάβοι της ίδιας ρουτίνας. Μετά βίας θυμάμαι την τελευταία φορά που τα παιδιά μου έπαιξαν ανέμελα, έγραψαν μια ιστορία ή διάβασαν κάτι εξωσχολικό για τη δική τους ψυχαγωγία, ή που έκαναν οτιδήποτε για τους ίδιους, κάτι που δεν τους το επέβαλε κάποιος άλλος. Ξόδευαν τόσο χρόνο σαν επαγγελματίες που δεν τους έμενε καθόλου χρόνος για να είναι παιδιά. Έτσι κι εγώ κι ο Doug δεν είχαμε καθόλου χρόνο για να είμαστε οι γονείς που θέλαμε να είμαστε. Έπρεπε να είμαστε σοφέρ, διορθωτές των εργασιών τους και επιτηρητές των καθηκόντων τους.
Το χειρότερο ήταν πως άρχισα να βλέπω τις επιπτώσεις που είχαν όλες αυτές οι απαιτήσεις στην υγεία των παιδιών μου. Η Jamey άρχισε να παραπονιέται για πονοκεφάλους, στομαχόπονους και υπνηλία, τα οποία απέδιδε στην πίεση που ένιωθε από το σχολείο. Παρόλο που ήταν μόλις 12 ετών, υπήρχαν φορές που έπεφτε για ύπνο μετά από μένα. Ο Zak, μόλις οκτώ, άρχισε επίσης να έχει πονοκεφάλους, από το άγχος του για όλα τα όσα είχε να κάνει.
Πιστέψτε με, ήθελα πραγματικά τα παιδιά μου να διαπρέπουν. Ήθελα να παίρνουν καλούς βαθμούς, να καλλιεργήσουν τα ενδιαφέροντά τους, να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους ώστε να είναι επιτυχημένα στο σχολείο, στο κολέγιο και στη μετέπειτα ζωή τους. Οι πάντοτε περίεργες όμως κόρες μου αποτραβήχτηκαν από την οικογενειακή ζωή και μεταμορφώθηκαν σε εργάτριες-μέλισσες, γράφοντας τυποποιημένες εκθέσεις και δίνοντας τις σωστές απαντήσεις, χτίζοντας παράλληλα ένα εντυπωσιακό βιογραφικό από εξωσχολικές δραστηριότητες, ενώ ο γιος μου άρχισε να κλαίει από την αγανάκτησή του με το εκατοστό πρόβλημα μαθηματικών που είχε να λύσει. Έτσι και γω άρχισα να σκέφτομαι μήπως όλη αυτή η πίεση για την επιτυχία έκανε περισσότερο κακό παρά καλό.
Πολλοί γονείς μου είπαν πως το συνειδητοποίησαν με τον ίδιο τρόπο. Θέλεις τα παιδιά σου να αποκτήσουν βαθιά γνώση, κι έτσι τα πιέζεις να διαβάσουν. Θέλεις να τους δώσεις ευκαιρίες να καλλιεργήσουν τα ενδιαφέροντά τους – ίσως να θέλεις να τους δώσεις τις ευκαιρίες που δεν είχες εσύ ως παιδί – και έτσι τους γράφεις σε όσες ομάδες και μαθήματα καλλιτεχνικών σηκώνει το βαλάντιο σου. Πιστεύεις πως αυτό που κάνεις είναι το σωστό. Και ώσπου να το συνειδητοποιήσεις, η ζωή σου εκτροχιάζεται.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι πως τα προετοιμάζουμε για την είσοδό τους στο πανεπιστήμιο και όχι για την εμπειρία τους εκεί και για τη ζωή μετά. Μας νοιάζουν οι επιδόσεις και όχι η μάθηση. Μας νοιάζει το να μαζεύουνε πτυχία και όχι η εξέλιξή τους. Αυτό δεν είναι ζωή.
Σύμφωνα με τον Laurence Steinberg, επιστήμονα νευρολογίας του Temple University, για να αναπτυχθεί με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο, ο εγκέφαλος χρειάζεται την κατάλληλη δόση πρόκλησης: αρκετή για να δώσει την εντολή στους νευρώνες να αναπτυχθούν, αλλά όχι τόση ώστε να καταπονήσει το σύστημα.
Το εκπαιδευτικό σύστημα στις μέρες μας όμως ,φαίνεται πως αγνοεί αυτή τη χρυσή τομή μιας και συγχέει την ποσότητα με την ποιότητα.
Babyradio.gr – Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
Μετάφραση από salon.com
