Yπάρχουν βασικοί λόγοι που ενθαρρύνουμε την ασφαλή προσκόλληση του βρέφους στην μητέρα του. Στην αρχή της ζωής του, η σταθερή μορφή της μητέρας στην ψυχική και συναισθηματική του ανάπτυξη του, εκπληρώνει την πιο βασική ανάγκη : την ανάγκη να βιώνει την αρχή της αίσθησης του εαυτού με ασφάλεια, επικοινωνία και σταθερότητα. Η ασφάλεια που νιώθει ως αναπόσπαστο μέρος του σώματος και της ψυχής της μητέρας του, δημιουργεί συναισθήματα. Καινούργια συναισθήματα, πρωτόγνωρα συναισθήματα που συνοδεύουν την άφιξη του στο καινούργιο περιβάλλον του, μετά την γέννηση του.
Η μυρωδιά, το δέρμα, το χάδι , η απεριόριστη αγκαλιά της μητέρας του βιώνονται σαν ένας νοητός ομφάλιος λώρος και βάζουν την βάση για να εξελιχθεί με ασφάλεια. Η αίσθηση ασφάλειας δημιουργεί και την ανάγκη της επικοινωνίας. Μέρα με την μέρα, το βρέφος βιώνει την ανάγκη της επικοινωνίας με την μητέρα του και έρχεται το επόμενο εξελικτικό στάδιο : της έκφρασης. Μέσα από την επικοινωνία του με την μητρική μορφή, αρχίζει να νιώθει την σταθερότητα στην σχέση του μαζί της, βιώνει την δύναμη της ασφάλειας, συνεχίζει να εκφράζεται. Δημιουργείται η βάση του, μια πολύ συναισθηματικά ισχυρή βάση που μπορεί να το βοηθήσει να βιώσει και να ξεπεράσει την δυσκολία του επόμενου εξελικτικού σταδίου : το άγχος αποχωρισμού.
Ακόμα και σε περίπτωση που το μωρό χρειαστεί να Αποχωριστεί την μητέρα του πριν την κορύφωση του άγχους αποχωρισμού ( 18 μηνών) λόγω Εξωτερικής Παρέμβασης και κλονιστεί ή νιώσει ότι χάνει την ασφαλή προσκόλληση, κυριολεκτικά δεν την χάνει. Κλονίζεται, ταράζεται, στρεσάρεται αλλά το ένστικτο συναισθηματικής επιβίωσης, έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το ένστικτο επιβίωσης είναι η ανάγκη να “ξαναθυμηθεί” τα πρώτα συναισθήματα που γεννήθηκαν από την ασφαλή προσκόλληση, να ξαναγυρίσει στα πρώτα συναισθήματα που χρωμάτισαν την βάση του για να επουλώσει την τραυματική εμπειρία.
Οι τραυματικές εμπειρίες δημιουργούν εσωτερικές συγκρούσεις και τα μωρά δεν έχουν ακόμα την γνωστική εξέλιξη για να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συμβαίνει μέσα τους. Ο κόσμος τους ορίζεται από το συναίσθημα τους, με αποτέλεσμα σε ένα βίαιο αποχωρισμό να χάνουν την επαφή με τον πυρήνα των συναισθημάτων τους, την μητέρα. Αλλά η πεμπτουσία της ασφαλής προσκόλλησης είναι ότι είναι τόσο δυνατή που δεν Εξαφανίζεται. Μπορεί και επιβιώνει σε τραυματικές εμπειρίες, ξαναχτίζει την δυναμική ψυχής του μικρού ανθρώπου και ενισχύει ακόμα πιο πολύ την σχέση με την μητέρα του. Είναι οι ρίζες στο δένδρο της ζωής μας, είναι το βασικό χρώμα του καμβά της ύπαρξης μας.
Αντιγόνη Συμεωνίδου, Ψυχολόγος-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια.
Πηγή: antigonisimeonidou.wordpress.com
