Κάτι παράξενο συνέβη όταν επιστρέψαμε σπίτι με τη δεύτερη κόρη μας από το νοσοκομείο.
Ήταν λες και η 2 ετών, πρωτότοκη κόρη μας, μεγάλωσε ξαφνικά.
Ξαφνικά άρχισε να μιλά με πλήρεις προτάσεις, να μου φέρνει πάνες και υγρομάντιλα κατεβαίνοντας δύο ορόφους σκάλες, όταν «τα είχε κάνει» το μωρό στο υπόγειο και έμαθε να χρησιμοποιεί το γιογιό.
Με κάποιον τρόπο, ο άντρας μου και εγώ, κατά τη μετάβαση όπου υποδεχόμασταν ένα νέο μέλος στην οικογένειά μας, αρχίσαμε να φερόμαστε στην κόρη μας σαν να ήταν μεγαλύτερη από 2 ετών.
Το αποτέλεσμα;
Ήταν το χειρότερο γονεϊκό λάθος της ζωής μας!
Όταν σκέφτομαι εκείνο τον καιρό, γεμίζω με ενοχές και εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να με αναγκάσω να σκεφτώ καλύτερα.
Τι σκεφτόσουν; Θέλω να φωνάξω στον εαυτό μου,τότε. Είναι μόλις δύο!
Μετανιώνω εκείνες τις μέρες που ήμουν θυμωμένη μαζί της επειδή δεν ήθελε να πάει για ύπνο….
Μετανιώνω τις νύχτες που ψιθύριζα στον άντρα μου τι έκανε όλη την ημέρα, σίγουρη πως ήθελε να δοκιμάσει τις αντοχές στην υπομονή μου.
Μετανιώνω κάθε μια ξεχωριστά και όλες μαζί τις σκέψεις που έκανα πως «θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα» και κάθε φορά που τη μάλωνα επειδή ήταν η μεγάλη αδελφή, εκείνη που ήταν υπεύθυνη, εκείνη που κατηγορούσα κάθε φορά, για κάθε καυγά μεταξύ τους.
Κοιτάζοντας την κόρη μας τώρα, ένα εξάχρονο κορίτσι έτοιμο να γίνει δεκάξι, είναι εμφανές πως ο τρόπος με τον οποίο της συμπεριφερθήκαμε έχει αλλάξει τον χαρακτήρα της – επιδιώκει να αναλάβει περισσότερες ευθύνες, κάνει λίστες για να διασκεδάσει, σβήνει τις μέρες από το ημερολόγιό και οργανώνει τις δραστηριότητές της με ικανότητες που συναγωνίζονται άνετα τις δικές μου.
Την κοιτάζω, βλέπω το μικρό της προσωπάκι με τη μάσκα κάποιου μεγαλύτερου ανθρώπου, και θέλω να βάλω τα κλάματα.
Επειδή είναι δικό μου φταίξιμο.
Κάποτε είχα ορκιστεί πως δεν θα επιτρέψω στην κόρη μου να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που έρχονται όταν είσαι η πρωτότοκη. Όντας η μεγαλύτερη στην άμεση οικογένεια αλλά και ανάμεσα στα ξαδέλφια, ήμουν πάντοτε εκείνη που ήταν η υπεύθυνη. Εκείνη στην οποία έδιναν οι ενήλικες τα μωρά τους και έλεγαν, παινεύοντας με, πόσο καλή ήμουν με το μωρά, ενώ εγώ μέσα μου το μόνο που ήθελα ήταν απλά να πάω να παίξω, να έχω ένα δευτερόλεπτο για μένα χωρίς να έχω να προσέχω μικρότερα παιδιά.
Μου έβαλαν την ετικέτα και με προσάρμοσαν σε αυτό το ρόλο από τη στιγμή που γεννήθηκα, ίσως επειδή ήμουν κορίτσι και η πρώτη.
Και τώρα, κάνω το ίδιο πράγμα στην κόρη μου.
Κάπου στο τρίτο μας παιδί, εγώ κι ο άντρας μου συνειδητοποιήσαμε έντρομοι πόσο μικρή ηλικία πραγματικά είναι τα δύο χρόνια. Εννοώ ότι, πραγματικά, δύο ετών σημαίνει πως είναι ακόμη μωρό, με κάθε έννοια της λέξης. Είναι πολύ μικρά για να φέρουν τόση ευθύνη, για να περιμένεις από αυτά να είναι τέλεια όλη την ώρα. Έχοντας μόλις υποδεχτεί την τέταρτη κόρη μας, λίγες εβδομάδες αφότου ο γιος μας έγινε δύο, μου φάνηκε απίστευτο που είναι στην ίδια ηλικία με εκείνη, όταν η οικογένειά μας είχε ακόμη 4 μέλη. «Μα έμοιαζε τόσο μεγάλη», λέγαμε. «Αλλά ήταν απλά ένα μωρό!».
Ξέρω πως αυτό οφείλεται και στον χαρακτήρας της, και στη βιολογία της και στο γεγονός ότι είναι κορίτσι και τα κορίτσια με τα αγόρια δεν αναπτύσσονται με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά, αλλά οι ενοχές μου δεν έχουν ηρεμήσει και δεν σταματώ να προσπαθώ να την ηρεμήσω, να μην μεγαλώνει τόσο γρήγορα, να διακόψω την αναπόφευκτη ωριμότητα που την κατέβαλε όταν της δώσαμε να φιλήσει το μωρό που φέραμε στο σπίτι.
Ξέρω βέβαια πως ο τρόπος που μου συμπεριφέρονταν ως το πρωτότοκο κορίτσι, ως η μεγαλύτερη, έχοντας περισσότερες προσδοκίες από εμένα, συνέβαλε σημαντικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και τις επιτυχίες που είχα τη χαρά να έχω στη ζωή μου ως τώρα, και είμαι βέβαιη πως και για την κόρη μου τα πράγματα δεν θα διαφέρουν.
Βλέποντας όμως τριγύρω στο δρόμο άλλους γονείς, οι οποίοι δεν συνειδητοποιούν πόσο μικρά είναι τα μωράκια τους, που βιάζονται να τα κάνουν να σταματήσουν την πάνα και που ξέρω πως κάποια μέρα θα κοιτάζουν τα πρωτότοκά τους και θα μετανιώνουν, θέλω να τους σταματήσω και να τους πω…
Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, αφήστε τα να είναι μικρά.
Γιατί μια μέρα, θα μετανιώσετε την απόφασή σας να τα κάνετε να μεγαλώσουν πριν χρειαστεί…
Babyradio.gr – Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
Μετάφραση από babble.com
