Υπάρχει μία πολιτική “μοιρασιάς” στα προνήπια του γιου μου… Είναι μια συνεργασία γονέων αυτός ο σταθμός, επομένως έχουμε θεσπίσει πολιτικές όπως αυτή για να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις με παρόμοιο τρόπο. Η πολιτική αυτή αναφέρει πως ένα παιδί μπορεί να κρατάει ένα παιχνίδι για όσο θέλει. Αν ένα άλλο παιδί θελήσει το ίδιο παιχνίδι, θα πρέπει να περιμένει ώσπου να τελειώσει μαζί του το πρώτο παιδί. Ακόμη, προσέχουμε τα παιχνίδια τους όταν αυτά πάνε στην τουαλέτα, στην τραπεζαρία, κτλ, ώστε να μην το πάρει κανένα άλλο παιδί μέχρι να σταματήσουν να παίζουν εκείνα μαζί του. Αυτό ισχύει για τα πάντα μέσα στο σχολείο και στην αυλή, συμπεριλαμβανομένων και της κούνιας ή του μονόζυγου.
Στην αρχή, δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα να σκεφτώ γιατί αυτό το πράγμα αποτελούσε πολιτική. Απλά την ακολουθούσα, επειδή αυτός ήταν ο κανόνας και δεν είχα πρόβλημα. Όλα τα παιδιά γνωρίζουν τον κανόνα και έτσι, με εξαίρεση τις δύο πρώτες εβδομάδες τους στο σχολείο, καταλαβαίνουν και δεν ξεσπούν τσιρίζοντας όταν τους λέμε «Θα μπορέσεις να παίξεις μαζί του μόλις τελειώσει το άλλο παιδί». Τελευταία όμως παρατηρώ μία εντελώς διαφορετική συμπεριφορά σχετικά με το μοίρασμα σε άλλα μέρη που πηγαίνουμε και αρχίζω να καταλαβαίνω ακριβώς γιατί αυτό αποτελεί πολιτική του σχολείου.
2 αμφισβητήσιμες πρακτικές για το μοίρασμα.
Ακολουθούν δύο παραδείγματα αμφισβητήσιμων πρακτικών για το μοίρασμα, τις οποίες συνάντησα πρόσφατα. Η πρώτη ακολουθείται από μία καλή μου φίλη. Εκείνη και ο 2 ετών γιος της πήγαν μία μέρα στο πάρκο. Εκείνος είχε φέρει μαζί του από το σπίτι ένα μικρό αυτοκινητάκι για να παίξει. Ένα άλλο παιδί, λίγο μεγαλύτερο στην ηλικία, ήθελε να παίξει με το αυτοκίνητο και απαιτούσε από το γιο της φίλης μου να του το δώσει για να παίξει. Ακολούθησε ένας κλασικός καβγάς μεταξύ των νηπίων και η άλλη μαμά είπε στο γιο της «Μάλλον η μαμά του δεν του έχει μάθει να μοιράζεται τα πράγματά του». Χωρίς να σκεφτεί το ότι το αυτοκινητάκι ανήκει στο άλλο παιδί και το κυριότερο, πως όταν κάποιος σου ζητάει να μοιραστείς τα πράγματα σου μαζί του, το «Όχι» είναι μια απόλυτα αποδεκτή απάντηση.
Το δεύτερο περιστατικό συνέβη στο κέντρο αναψυχής της γειτονιάς. Τα πρωινά της Παρασκευής γεμίζουν το χώρο του γυμναστηρίου με δεκάδες κατασκευές στις οποίες τα παιδιά μπορούν να σκαρφαλώσουν αλλά και με εκείνα τα πλαστικά αυτοκίνητα που μπορούν να οδηγήσουν, με τρίκυκλα, με μεγάλες μπάλες, ακόμη και ένα φουσκωτό κάστρο! Βασικά πρόκειται για τον παράδεισο των νηπίων! Υπάρχει ένα συγκεκριμένο κόκκινο αυτοκίνητο που ο γιος μου αγαπά να οδηγά και την τελευταία φορά που πήγαμε το οδηγούσε και τη μιάμιση ώρα που βρισκόμασταν εκεί. Παρόλο που οι περισσότερες μαμάδες γίνονται η σκιά των παιδιών τους και τα ακολουθούν παντού καθώς παίζουν, ο γιος μου είναι αρκετά μεγάλος και έτσι εγώ μπορώ να κάθομαι στην άκρη και απλά να τον βλέπω. Από εκεί που καθόμουν είδα μία μαμά της οποίας ο γιος ήθελε να οδηγήσει το αυτοκίνητο και πλησίαζε επανειλημμένως τον γιο μου λέγοντας «Λοιπόν, ήρθε η ώρα να δώσεις την θέση σου και σε αυτόν για λίγο, εντάξει;» Φυσικά εκείνος την αγνόησε και τελικά εκείνη τα παράτησε. Υπήρχαν ένα εκατομμύριο άλλα αμάξια τα οποία μπορούσε ο γιος της να οδηγήσει, μεταξύ αυτών και ένα το οποίο ήταν σχεδόν πανομοιότυπο με το κόκκινο στο οποίο έπαιζε ο γιός μου. Ή ίσως και να παρενέβαινα εγώ.
Μαθήματα πραγματικής ζωής
Δε συμφωνώ με την προσέγγιση των δύο μαμάδων σε κανένα από αυτά τα 2 περιστατικά. Πιστεύω πως προκαλείς μεγάλη ζημιά σε ένα παιδί με το να του μαθαίνεις πως μπορεί να έχει κάτι που έχει κάποιος άλλος, απλά επειδή το θέλει. Μπορώ να καταλάβω την επιθυμία να δώσεις στα παιδιά σου όλα όσα θέλουν – όλοι μας το θέλουμε. Αλλά είναι ένα καλό μάθημα και για τους δύο το να μάθετε πως αυτό δεν είναι πάντα δυνατό και πως δεν θα πρέπει να πατάτε επάνω σε άλλους ανθρώπους για να αποκτήσετε αυτά που θέλετε.
Επιπλέον, αυτός είναι και ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα στον πραγματικό κόσμο. Όταν το παιδί σας ενηλικιωθεί, θα νομίζει πως ο,τι βλέπει και το θέλει του ανήκει. Αυτό είναι ήδη εμφανές στην επόμενη γενιά. Διάβασα ένα συναρπαστικό άρθρο σχετικά με το πώς οι έφηβοι και οι σημερινοί 20άρηδες περιμένουν να πάρουν αύξηση και προαγωγή στη δουλειά τους γιατί πολύ απλά «εμφανίζονται κάθε μέρα».
Αν αμφιβάλετε για το συλλογισμό μου, σκεφτείτε τη δική σας καθημερινότητα ως ενήλικας. Δεν θα κλέβατε τη σειρά κάποιου στο ταμείο επειδή απλά δεν θέλατε να περιμένετε. Οι περισσότεροι ενήλικες δεν θα έπαιρναν κάτι από κάποιον άλλον, όπως για παράδειγμα ένα ζευγάρι γυαλιά ή ένα τηλέφωνο, επειδή απλά ήθελαν να το χρησιμοποιήσουν.
Είναι δύσκολο, όπως και πολλά άλλα πράγματα που αφορούν το να μεγαλώνεις ένα παιδί, αλλά ας μάθουμε στα παιδιά μας πώς να διαχειρίζονται την απογοήτευσή τους, επειδή θα τη νιώσουν κάποια στιγμή! Και δεν θα είμαστε πάντα εκεί για να διορθώσουμε την κατάσταση. Ας τους μάθουμε πως μπορούν να αποκτήσουν τα πράγματα που θέλουν μέσα από επιμονή, υπομονή και σκληρή δουλειά.
Βabyradio.gr – Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
Μετάφραση από popsugar.com
