Γράφει η Evelyn Lauer για τη HuffPost
Ήθελα και τα δύο μου παιδιά να είναι κορίτσια.
Είναι δύσκολο να το παραδεχτώ αυτό πλέον, μιας και τα έχω γνωρίσει και τα έχω αγαπήσει. Αλλά είναι αλήθεια. Όταν ήμουν έγκυος στον Noah, σκεφτόμουν τη Sonoma, το όνομα που ήθελα να δώσω στην κόρη μου. Τη φανταζόμουν να έχει μπούκλες και χαριτωμένα φορέματα και να μιλάμε για αγόρια όταν εκείνη θα έφτανε στην εφηβεία.
Τελικά απέκτησα τον Noah και ξεχάστηκε το ότι ήθελα κορίτσι.
Ο Noah είναι ο ιδανικός γιος για μένα. Δεν είναι αυτό που λέμε αγόρι-αγόρι – δεν τον ενδιέφεραν ποτέ τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά και οι μπάλες και τα αθλήματα. Προτιμά τα ζώα και τους δεινοσαύρους, του αρέσει η επιστήμη και οι χειροτεχνίες και τα μασκαρέματα. Του αρέσουν τα παζλ και τα παιχνίδια και το μαγείρεμα και να δημιουργεί παιχνίδια με τη μεγάλη του φαντασία. Κάποιες φορές σταματώ και τον κοιτάζω και σκέφτομαι, είσαι το άλλο μου μισό.
Ξέρω πως είναι μάλλον παράξενο για μία μητέρα να σκέφτεται έτσι για τον γιο της, αλλά πραγματικά πιστεύω πως είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον – πως κάθε στιγμή, κάθε απόφαση που πήρα οδήγησε στη γέννηση του Noah. Δεν ήμουν ποτέ ολόκληρη μέχρι που τον απέκτησα.
Και δεν εννοώ μ’ αυτό πως το παιδί μου είναι το κέντρο του κόσμου μου. Εργάζομαι ως δασκάλα, είμαι επίσης συγγραφέας και γράφω το πρώτο μου βιβλίο, διατηρώ την κοινωνική μου ζωή με τους φίλους μου. Απλά εννοώ πως πριν από τον Noah, απλά περιπλανιόμουν, προσπαθώντας να βρω έναν σκοπό. Ο Noah με «γείωσε», με την καλή έννοια.
Όσο και αν αγαπώ τον Noah, ακόμη θα προτιμούσα να είναι κορίτσι – όχι τώρα, αλλά όσο ήμουν έγκυος αλλά και πριν μείνω έγκυος, ακόμη και προτού παντρευτώ και ονειρευτώ μια κόρη. Όταν φανταζόμουν το μέλλον μου, φανταζόμουν κόρες.
Όταν έμεινα και πάλι έγκυος, το όνειρο μίας κόρης ξύπνησε και πάλι. Ο Noah θα αποκτούσε μία αδελφή και θα ήταν υπέροχα. Θα ήταν ένας πολύ καλός μεγάλος αδελφός. Ακόμη και ο Noah έλεγε «αδελφούλα μου» όποτε έβαζε το κεφάλι του στην κοιλιά μου.
Ποτέ δεν ήθελα ένα κορίτσι για να τη δω να φοράει παπούτσια μπαλέτου και αξεσουάρ γεμάτα γκλίτερ. Ήθελα ένα κορίτσι γιατί όταν θα μεγάλωνε και θα γινόταν έφηβη και ενήλικος, θα μπορούσα να της εκμυστηρευτώ πράγματα, θα είχα κάποια να συζητήσω για τον έρωτα. Φανταζόμουν τους χορούς του γυμνασίου και τα πρώτα της ραντεβού και τα δάκρυά της όταν θα χώριζε με τα αγόρια της. Ήθελα να έχω κάποια συνοδοιπόρο σε αυτό το ταξίδι προς τη γυναικεία φύση.
«Τα καλά νέα είναι πως περιμένεις κορίτσι», είπε η αδελφή μου όταν μπήκα στο νοσοκομείο μετά από υπερβολική ναυτία στο πρώτο μου τρίμηνο. Η εγκυμοσύνη διέφερε από εκείνη του Noah, γι’ αυτό ήμουν σίγουρη πως μεγάλωνε μία μικρή Sonoma μέσα μου, στ’ αλήθεια αυτή τη φορά. Είχαμε πειστεί όλοι μας.
Και έπειτα στον υπέρηχο των 20 εβδομάδων, είδαμε ένα πέος. Άλλο ένα πέος. Άλλο ένα αγόρι. Τα αγόρια μου.
Σαν αγορομάνα, βλέπω πλέον τα πάντα διαφορετικά – ιδίως τον έρωτα, το πώς φερόμουν στα αγόρια, το πώς τα πλήγωνα, πώς πλήγωνα τις μητέρες τους. Με σκοτώνει να σκέφτομαι το πώς έζησα τον έρωτα στην εφηβεία μου και τα είκοσι μου χρόνια. Πόσο εγωίστρια ήμουν. Αν κάποια πλήγωνε τα αγόρια μου, θα υπέφερα.
Πλέον, δεν σκέφτομαι πολύ το ότι ήθελα μια κόρη. Αφιερώνω τον χρόνο μου αγαπώντας τον Noah και τον αδελφό του Atticus και δεν έχω χρόνο να σκεφτώ ροζ φούστες και συζητήσεις για την περίοδο. Ξέρω όμως πως στο μέλλον θα υπάρξουν στιγμές (και γάμοι κυρίως) όπου θα αναρωτηθώ πώς θα ήταν η ζωή αν έκανα κορίτσι.
Το διαβάσαμε στο eimaimama.gr
