Διαβάζοντας τον πρωτότυπο τίτλο της ιστορίας που ακολουθεί, πίστευα πως η μητέρα αυτή απλά «αστειεύεται». Κι όμως, δεν είναι έτσι. Διαβάστε και σεις την ιστορία της Adele Allen, μίας μαμάς που δεν έκοψε τον ομφάλιο λώρο του παιδιού της μετά τη γέννα «για να έχει μια φυσική γέννα λωτό, όπως και οι χιμπατζήδες» (και δεν έκοψε τον λώρο με τα δόντια όπως κάνουν άλλα ζώα μετά τη γέννα, καθώς είναι vegan)!
Ακολούθησα την πρακτική της γέννας «λωτός» και πέρασα έξι μέρες με το παιδί μου κατά τις οποίες ήρθαμε πιο κοντά, πλέναμε και τυλίγαμε τον πλακούντα κάθε μέρα για να είναι καθαρός και τον βάζαμε σε μία αδιάβροχη σακούλα.
Καθώς ο πλακούντας δεν βγήκε μέχρι πέντε ώρες μετά τη γέννα, είχα την ευκαιρία να δεθώ με τον γιο μου στην αγκαλιά μου, χωρίς να τον αποχωριστώ καθόλου. Την περίοδο αυτή το δέσιμο ήταν πολύ σημαντικό για μένα και ένιωθα πως δεν έπρεπε κανένας άλλος να πάρει το μωρό μακριά μου. Ο πλακούντας ήταν ακόμη συνδεδεμένος με τον ομφάλιο λώρο κι αυτό με βοήθησε.
Λίγο μετά τη γέννα, ο λώρος ξεράθηκε γρήγορα και απέκτησε την υφή ενός καλωδίου. Τα βράδια κοιμόμασταν με το μωρό στο κρεβάτι και είχαμε τον πλακούντα στο πλάι. Κάναμε πιο εύκολο το να μεταφέρουμε τον πλακούντα μαζί με το μωρό στο σπίτι χρησιμοποιώντας ένα ελαστικό sling που είχε μια τσέπη μπροστά και μπορούσε να κρατήσει τον πλακούντα.
Έξι μέρες αφού ζήσαμε αυτή την ευλογημένη εμπειρία δεσίματος, ξυπνήσαμε ένα πρωί και είδαμε πως ο μικρός Ulysses είχε γραπωθεί από τον λώρο και τον αποκόλλησε από μόνος του, αφήνοντας πίσω έναν ωραίο και υγιή αφαλό. Τις έξι μέρες που ήταν ακόμη συνδεδεμένος με τον πλακούντα, ήταν πολύ ήρεμος και κοιμόταν πολύ καλά. Λόγω της υγρασίας του περιβάλλοντος εκεί που μένουμε και επειδή είχαμε τυλίξει τον πλακούντα με πλαστική ταινία για τα τρόφιμα, δεν είχε στεγνώσει ακόμη όπως θα έπρεπε και είχε αποκτήσει μια μυρωδιά μούχλας της τελευταίες μέρες. Παρ’ όλ’ αυτά ο ομφάλιος λώρος είχε ήδη κλείσει και αερίζαμε τα δωμάτια, οπότε δεν θεώρησα πως ο Ulysses διέτρεχε κάποιον κίνδυνο.
Παρά την μικρή ταλαιπωρία που είχαμε να μάθουμε να κινούμαστε με τον ομφάλιο λώρο και να καθαρίζουμε τον πλακούντα, πιστεύω πως τα πιθανά οφέλη μίας γέννας λωτός υπερνικούν τα όποια μειονεκτήματα.
Για την ακρίβεια, σκοπεύω να γεννήσω έτσι και το επόμενο παιδί μου.
Στους πολιτισμούς που διατηρούν τον πλακούντα αφού κοπεί ο ομφάλιος λώρος, η παράδοση λέει πως αν θάψεις τον πλακούντα στη δεξιά πλευρά της εξώπορτάς σου θα αποκτήσεις αγόρι και στην αριστερή κορίτσι. Ο άντρας μου και εγώ ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα κατοικιών τότε και δεν είχαμε την επιλογή αυτή γι’ αυτό και αποφασίσαμε πως το καλύτερο θα ήταν να επιστρέψουμε τον πλακούντα στη γη, μέσα στη θάλασσα, αντί να τον θάψουμε. Μιας και μας αρέσει να ταξιδεύουμε, για εμάς η θάλασσα συμβολίζει την περιπέτεια και την ελευθερία, μία ζωή που ελπίζω ο Ulysses να καταφέρει κάποτε να ζήσει.
Γι’ αυτό το λόγο επέλεξα τη γέννα λωτό – και να αφήσω το παιδί μου να μεγαλώσει φυσικά, χωρίς να επεμβαίνω, και γι’ αυτό θα την συνιστούσα σε όποια με ρωτούσε.
Μεγάλωσα συμβατικά, όπως κάθε άλλο παιδί, και αισθανόμουν συχνά αδύναμη και έτσι ανέπτυξα μία εξάρτηση στους άλλους και έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ο φυσικός τοκετός και ο φυσικός τρόπος ανατροφής ενός παιδιού σου δίνει τον τρόπο να δείξεις στο πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή σου πως σέβεσαι, εμπιστεύεσαι και τιμάς τη σοφία που κρύβει μέσα του.
Πολλές φορές με ρωτάνε πού έχει τις ρίζες της η γέννα λωτός;
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη από πού πήρε το όνομά της, αλλά φαντάζομαι πως έχει να κάνει με το ότι ο πλακούντας μοιάζει στο λουλούδι αυτό. Αν παρατηρήσετε έναν πλακούντα που έχει ακόμη συνδεδεμένο τον ομφάλιο λώρο θα δείτε πως αποτελείται από ένα μαγευτικό δίκτυο από φλέβες που τον διατρέχουν, όπως τα φύλλα και ο λώρος θυμίζει έναν μίσχο. Το σύμβολο του λωτού συναντάται επίσης συχνά στην Ινδία.
Κεντρικό ρόλο σε όλα τα πνευματικά μονοπάτια παίζει η έννοια της «άφεσης» – τα πάντα στη φύση έχουν τον κύκλο τους και χρειάζονται το χρόνο τους προτού περάσουν στην επόμενη φάση. Όπως το σώμα της μητέρας ξέρει ενστικτωδώς να απελευθερώσει τον πλακούντα έχοντας λάβει το μήνυμα από το μωρό που θηλάζει, έτσι και το σώμα του μωρού ξέρει πότε ακριβώς να απελευθερώσει τον λώρο χωρίς καμία παρέμβαση.
Κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος που αποφάσισα να έχω μία γέννα χωρίς διάμεσο και χωρίς καμία παρέμβαση.
Αισθανόμουν έντονα πως χρειαζόταν να επιτρέψω στο μωρό μου να γεννηθεί τη στιγμή και με τον τρόπο που θα ένιωθε πιο άνετα. Παρόλο που είχα εύκαιρα τα τηλέφωνα έκτακτης ανάγκης, αποφάσισα να μην έχω μαίες ή γιατρούς παρόντες καθώς ένιωθα πως δεν μπορούσα να τους εμπιστευτώ πως θα σέβονταν τις επιθυμίες μου και θα ακολουθούσαν το σχέδιο τοκετού μου.
Έχοντας ακούσει πολλές ιστορίες από άλλες γυναίκες που γέννησαν με γιατρό, δεν αισθανόμουν βέβαιη πως θα είχα απόλυτη στήριξη. Γι’ αυτούς τους λόγους, επέλεξα να έχω μόνο τον άντρα μου παρόντα στον τοκετό.
Οι λέξεις «φυσικός τοκετός» συχνά φέρνουν στο μυαλό εικόνες από πισίνες τοκετού, ομοιοπαθητικά φάρμακα και κάποιες παρεμβάσεις από μαίες, ενώ κάποιες άλλες φορές είναι παρούσα και μια δούλα.
Για μένα όμως, φυσικός τοκετός σημαίνει πολλά περισσότερα από το να γεννήσεις στην άνεση του σπιτιού σου χωρίς λαβίδες και φάρμακα.
Ο πλακούντας είναι η πηγή ζωής του μωρού: του παρέχει οξυγόνο, τροφή και επίσης αποβάλλει ό,τι χρειάζεται τους εννέα μήνες που συνήθως διαρκεί μία εγκυμοσύνη.
Μεγάλωσε με το μωρό και ήταν συνεχώς παρών. Ακόμη και μετά τη γέννα, ο πλακούντας συνεχίζει να παρέχει οξυγόνο στο μωρό για τουλάχιστον πέντε ολόκληρα λεπτά προτού το μωρό αρχίσει να αναπνέει εξ ολοκλήρου με τους πνεύμονές του. Όσο πάλλεται ομφάλιος λώρος, παρέχονται όχι μόνο οξυγόνο αλλά και πολύτιμα θρεπτικά συστατικά όπως σίδηρος και βλαστοκύτταρα στις αποθήκες του παιδιού, δίνοντάς του τις καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης και ανάπτυξης.
Όταν γίνεται νωρίς η απολίνωση και η αφαίρεση του ομφάλιου λώρου, κινδυνεύει να χάσει αυτή την πολύτιμη ανταλλαγή ουσιών. Κάποια άγρια ζώα όπως οι κοντινότεροι συγγενείς μας, οι χιμπατζήδες, φαίνεται πως το γνωρίζουν αυτό ενστικτωδών καθώς οι περισσότεροι από αυτούς συνεχίζουν να φέρουν τον πλακούντα μαζί με τον ομφάλιο λώρο ώσπου να πέσει φυσικά και να επιστρέψει στη γη – αυτό που αναφέρουμε «γέννα λωτός». Άλλα ζώα κόβουν τον λώρο με τα δόντια λίγο μετά τη γέννα, αλλά ως vegan, αυτή η επιλογή δεν ήταν για μένα.
Πρόσφατα, οι μαιευτήρες εκδήλωσαν την ανησυχία του σχετικά με τον πιθανό κίνδυνο μη αφαίρεσης του ομφάλιου λώρου, τη λεγόμενη σηψαιμία, μία μόλυνση του αίματος (ή δηλητηρίαση) που μπορεί να προκαλέσει ανεπάρκειες σε ζωτικά όργανα και να θέσει τη ζωή του παιδιού σε κίνδυνο. Αν και αυτό έχει ενδιαφέρον και προκαλεί αναστάτωση, δεν υπάρχουν κάποιες αποδείξεις/περιπτώσεις σηψαιμίας ή θανάτων νεογνών που προκλήθηκαν από μία μητέρα που επέλεξε να μην κόψει τον λώρο.
Υπάρχουν ωστόσο περιπτώσεις εμφάνισης σηψαιμίας σε περιπτώσεις αποκοπής του λώρου.
Τα φυσικά πλεονεκτήματα της μη αποκοπής του λώρου περιλαμβάνουν τη βέλτιστη θωράκιση του ανοσοποιητικού συστήματος και τη μείωση του κινδύνου της μόλυνσης καθώς δεν δημιουργείται καμία ανοιχτή πληγή. Τα άλλα οφέλη, κατά τη γνώμη μου, είναι πιο πνευματικής φύσης.
Πιστεύω πως για να καταλάβουμε το πώς οι γυναίκες προορίζονται από τη φύση να γεννήσουν θα πρέπει να παρατηρήσουμε τα άγρια ζώα τα οποία δεν έχουν επηρεαστεί από τον άνθρωπο.
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω.
Όταν τα ζώα πλησιάζουν στο τέλος της εγκυμοσύνης τους, γνωρίζουν ενστικτωδώς πότε να βρουν ένα καταφύγιο και να δώσουν ένα ασφαλές πέρασμα στον έξω κόσμο στα παιδιά τους. Επιλέγουν ένα ήσυχο και γαλήνιο μέρος χωρίς πολύ φως ή θόρυβο και ξεκινούν μόνα τους τον τοκετό.
Κανείς άλλος δεν παρεμβαίνει, επειδή αυτό θα προκαλούσε άγχος στη μητέρα, συστέλλοντας τους μύες της που θα πρέπει να παραμείνουν χαλαροί για τη διαδικασία του τοκετού.
Μόλις οι απόγονοι γεννηθούν, κανείς δεν τους ζυγίζει, κανείς δεν τους μετράει ούτε και τους τυλίγει σε κουβέρτες – τα μικρά θηλαστικά βρίσκουν τον δρόμο τους στο στήθος και θηλάζουν, καθώς έρχονται σε επαφή με το δέρμα της μητέρας που θα βοηθήσει να ρυθμιστεί η θερμοκρασία του σώματός τους και θα τους δώσει μία αίσθηση ασφάλεια και άνεσης. Η εγγύτητα αυτή με μία γνώριμη μυρωδιά και επαφή αποτελεί επίσης μία αναγκαία ασπίδα απέναντι στο σοκ της μετάβασης από ένα ζεστό, σκοτεινό και ήρεμο περιβάλλον όπως η μήτρα, στον γεμάτο εξωτερικά ερεθίσματα κόσμο.
Καθώς ο γιος μας μεγάλωνε, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε ένα μοντέλο γονεϊκότητας στην ανατροφή του κατά το οποίο το παιδί έχει τον πρώτο ρόλο και έχει περισσότερο έλεγχο στο τι συμβαίνει το ίδιο στη ζωή του.
Ο ελεύθερος αυτός τρόπος γονεϊκότητας υποστηρίζει την ελευθερία του παιδιού χωρίς καθοδήγηση, χωρίς πίεση και τιμωρία.
Επιτρέποντας στα παιδιά να ζήσουν τη ζωή τους στον δικό τους ρυθμό, μαθαίνουν να εμπιστεύονται τα ένστικτά τους και αναπτύσσουν ήθος και αξίες με βάση τις προσωπικές τους εμπειρίες και όχι με βάση τις απόψεις που έχουν οι γονείς για τον κόσμο. Οι πρακτικές αυτές αποτελούν τον απογαλακτισμό από το ίδιο το παιδί, τη μη-επιθετική επικοινωνία και την ελεύθερη μορφή παιχνιδιού, όλα κομμάτια μίας προσέγγισης που δεν καταπιέζει, όπως η γέννα λωτός που δίνει στο σώμα του παιδιού να αποφασίσει πότε θα αποχωριστεί τον πλακούντα και όχι σε κάποιον τρίτο.
Πιστεύω πως ως γονείς μαθαίνουμε από τη φύση. Ας την παρατηρήσουμε και ας μάθουμε από τη σοφία των ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον.
πηγή: xojane.com
Το διαβάσαμε στο eimaimama.gr
