Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω .. ούτε από που να το πιάσω, ούτε που θα “πρέπει” να το αφήσω…
Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω και φτου κι απ’ την αρχή…
Πάνε τρεις μέρες που είδα αυτή τη φωτογραφία και με έχει στοιχειώσει… κυρίως η οργή… και η ντροπή… και η αηδία για την παντελή ανυπαρξία του κράτους… και άλλα πολλά… Άπειρα… Και ολα τους μπερδεμένα …
Αναφέρομαι στη φώτο με το βρεφάκι έξω απο τη σκηνή και πάνω από λάσπες, να παίρνει ένα από τα πρώτα του μπανάκια… Καμία σχέση με εκείνα τα πρώτα μπανάκια των δικών μου παιδιών… των δικών μας παιδιών… των παιδιών που ζουν σε ενα σπίτι με στέγη, ζέστη, αγάπη και άπειρες ανέσεις, που για εμας είναι απλά “δεδομένα”…
Έμεινα ώρα να κοιτάζω την εικόνα και να μπαίνω στη θέση αυτής της μανούλας που μόλις έφερε στον λασπωμένο τούτο κόσμο ένα τέλειο πλάσμα, του οποίου η φθορά μόλις ξεκίνησε…
Έβαλα στη θέση εκείνου του βρέφους τα δικά μου παιδιά, που ειδικά στις πρώτες ημέρες μας μαζί, όπου οι έγνοιες μου αφορούσαν κυρίως αν κρύωναν, αν ζεσταίνονται, αν χόρτασαν, ή αν τα ενοχλούσαν τα τσίσα τους…
Η ανάσα μου είχε φράξει… όχι δεν λυπόμουν… δεν στενοχωρήθηκα γι αυτό που έβλεπα… Θύμωσα όμως… θύμωσα ΠΟΛΥ…!! Οπως πιστεύω θύμωσε και κάθε νοήμων άνθρωπος που έχει συνείδηση σε αυτόν τον λασπωμένο τόπο…
Κάμποσες ώρες μετά και διαβάζοντας μια εξαιρετική δημοσιογράφο που παρακολουθώ εδώ και αρκετό καιρό και η οποία έχει ζήσει κατά το παρελθόν στη Συρία, την Ιορδανία, τη Νιγηρία αλλά και τη Βόρεια Κορέα, ανέφερε οτι ο Ερυθρός Σταυρός δήλωσε ότι δεν υπάρχει γέννα μέσα σε καμία σκηνή, καθώς και ότι όλες οι εγκυμονούσες παρακολουθούνται στενά τόσο απο τον ερυθρό Σταυρό όσο και απο εθελοντικές οργανώσεις που βρίσκονται στην περιοχή…
Ψάχνοντάς το περισσότερο, η πληροφορία της Φραγκίσκας επιβεβαιωνόταν και απο περισσότερες πηγές… και κάπου εκεί μάλλον θύμωσα περισσότερο…
Μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε επαφή με το σάπιο σύστημα της τηλεθέασης και την δημοσιότητας... δεν είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνω πως έχω πέσει σε μια παγίδα ψέματος που έπαιξε με τη συνείδηση μου… δεν είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πόσο βρώμικο παιχνιδι παίζεται εις βαρος μου απο τα ΜΜΕ… Προφανώς ούτε και η τελευταία… Αυτή τη φορά όμως αντικείμενο του πόνου ήταν ένα βρεφάκι…
Ένα βρεφάκι που το καλωσόρισαν χιλιάδες οργισμένες συνειδήσεις σαν και τη δικιά μου, στον κόσμο της λάσπης .. Ένα βρεφάκι σαν τα εκατοντάδες εκείνα τσιγγανάκια που γεννιούνται κάθε χρόνο και παίρνουν το πρώτο τους μπανάκι έξω από μια σκηνή και πάνω από λάσπες… Μόνο που με τα τσιγγανάκια δεν ασχοληθήκαμε και ποτέ… Πόσο να “πουλήσουν” τα τσιγγανάκια…
Είδα μεγάλους και τρανούς να ποζάρουν και να δίνουν συνεντεύξεις στις κάμερες και στα κανάλια, ενώ διατελούσαν “της προσφοράς” τους στους πρόσφυγες… Πολύ αμφιβάλλω αν ρώτησαν κανέναν πως είναι να κοιμάται μέσα σε μια σκηνή που στάζει τις τελευταίες δεκα μέρες που βρέχει συνεχόμενα…
Αμφιβάλλω αν κανείς τους πήρε μια αγκαλιά ένα μωρό από όλα αυτά τα αγγελούδια που μπουσουλάνε μέσα στις νωτισμένες από την υγρασία σκηνές… Αμφιβάλλω βασικά για το αν όοοολο αυτό θα γινόταν και χωρίς τις κάμερες…
Θαυμάζω όμως απεριόριστα όλους εκείνους του εθελοντές… Εκείνους τους εκατοντάδες εθελοντές, που καθημερινά είναι κοντά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους… Όλους εκείνους τους γιατρούς που προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους και τιμούν τον όρκο που έδωσαν…
Θαυμάζω απεριόριστα όλους εκείνους που άνοιξαν τα σπίτια τους και έβαλαν μέσα πρόσφυγες, έφαγαν στο ίδιο τραπέζι και μοιράστηκαν μαζί τους το ίδιο μπάνιο, χωρίς την παρουσία καμίας κάμερας.. Γι αυτούς όλους καμαρωνω διπλά και προσεύχομαι να τους κρατάει ο θεός καλά ..
Αυτή τη στιγμή στη χώρα μας βρίσκονται περί τις 45.000 πρόσφυγες… Ο καθένας τους με μια ξεχωριστή τραγική ιστορία… Όλοι τους ένας προς ένας, ήρθαν εδώ ελπίζοντας … Όλοι τους ένας προς ένας, έχουν κι από ένα όνειρο… Και από κάμποσα δικαιώματα που ανάθεμα και αν τα υπολόγισε κανείς από αυτούς που πουλάν πολιτική…
Αν κάτι τους οφείλουμε και είναι καθήκον μας, είναι ο σεβασμός… Ίσως αν υπάρχει χώρος, και μια προσευχή για εκείνους… και πιο πολύ για τα χιλιάδες παιδιά που βρίσκονται ανάμεσα τους, πολλά εκ των οποίων ” ασυνόδευτα”… Ο δικός μου ο νους δεν το χωράει και το “ασυνόδευτο ” στοιχειώνει κάθε μου σκέψη που έχει να κάνει με όλους τους..
Σκέφτομαι… Θα μπορούσα να είμαι στη θέση τους… Τρέμω, αλλά μπορεί με μια στραβοτιμωνιά να βρεθώ στη θέση τους… Εκτός από φαγητό για τα παιδιά μου, θα χρειαζόμουν σεβασμό ώστε να μην λυγίσω σε όλο αυτό το αδιέξοδο ..
“Ο Θεός είναι μεγάλος”… Το ίδιο λένε και οι ίδιοι για τον Αλλάχ…
Ας μας δείξει ότι δεν μας έχει ξεχάσει…
Και ένεκα των ημερών, ας βοηθήσουμε να αναστηθεί ότι μέσα μας έχει πεθάνει..
Κυρίως η ανθρωπιά που μας χαρακτηρίζει και σαν λαό…
Αμήν…
Για το babyradio: ΑΥΡΑ ΦΟΥΚΟΥ
