Είμαι γυναίκα, μητέρα, αδελφή, κόρη, ιδιοκτήτης επιχείρησης, τρελαίνομαι για αθλητικά και κρύα μπύρα, οδηγώ μηχανή, κάνω πολλές δουλειές καλύτερα από αρκετούς άντρες, μαστορεύω κ.λ.π. Γενικά είμαι ένας χειραφετημένος άνθρωπος, που πάντα πίστευε στην ισότητα των φύλων και μπλα μπλα μπλα. Τελευταία, όμως δεν είμαι πια και τόσο φεμινίστρια. Κάποτε ήμουν, και μάλιστα τρελή, αλλά από την ημέρα που έγινα μητέρα δυο αγοριών, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να ευθυγραμμιστώ απόλυτα με τον φεμινισμό, τουλάχιστον όπως εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια.
Και εξηγούμαι. Είμαι το είδος του ανθρώπου που βοηθάω τα αγόρια μου να εξελιχθούν σε άντρες που κάθε γυναίκα θα ήθελε να έχει δίπλα της. Που αύριο, δεν θα υπάρξει κάποια να τους αποκαλέσει «μαμάκηδες», «κολλημένους στην φούστα της μαμάς», «μαμόθρεφτους» και όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς που κι εγώ, δικαίως, έχω αποδώσει σε αρκετούς άντρες που πέρασαν από τη ζωή μου.
Τους μαθαίνω να είναι ανεξάρτητοι, αυτάρκεις, να μαζεύουν τα πράγματά τους, να πλένουν το πιάτο τους και να σέβονται τις γυναίκες. Τους διδάσκω να εκτιμούν την εσωτερική ομορφιά των άλλων και να μην κρίνουν τους ανθρώπους από τα ρούχα τους, τα χρήματα που έχουν, τη θρησκεία τους, το χρώμα του δέρματός τους.
Θέλω τα αγόρια μου να ανοίγουν την πόρτα σε μια γυναίκα, να μην περπατούν μπροστά της, να της μεταφέρουν κάτι βαρύ και όταν βγουν έξω να πληρώσουν το λογαριασμό χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα. Ενθαρρύνω τους γιους μου να λένε στα κορίτσια ότι είναι όμορφα όταν όντως το πιστεύουν και να είναι τρυφεροί μαζί τους. Δεν τους παρουσιάζω τα κορίτσια σαν αδύναμες υπάρξεις που χρειάζονται προστασία, το αντίθετο. Απλά τους τονίζω πως ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσουν τη μυική τους δύναμη για να επιβληθούν σε ένα κορίτσι.
Κατά καιρούς, όμως, σκέφτομαι μήπως με όλα αυτά που τους μαθαίνω τους μετατρέπω σε «θύματα» των γυναικών, καθώς γύρω μου συναντώ κορίτσια τα οποία τρέφουν απαξίωση για τον τύπο ανδρών που εγώ θεωρώ σωστούς. Πολλά από αυτά, για να μην πω τα περισσότερα, θεωρούν τα αγόρια που φέρονται ευγενικά, «φλούφληδες» ή «ξενέρωτους» ενώ αν τολμήσουν να εκφράσουν τον θαυμασμό τους με όμορφο τρόπο, «λιγούρηδες» και «ξελιγωμένους».
Τον τελευταίο καιρό, ο όρος φεμινισμός νιώθω ότι έχει αλλάξει. Αντί να κρύβει ένα μήνυμα ενδυνάμωσης και δικαιοσύνης μεταξύ των δύο φύλων έχει μετατρέψει τους άντρες σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, που το μόνο που θέλουν είναι να βολέψουν το «πέος» τους και να ρίξουν τα κορίτσια στο κρεβάτι. Νομίζω ότι αυτό τους αδικεί πολύ.
Θέλω οι γιοι μου να αγαπούν άνευ όρων και ονειρεύομαι και οι σύντροφοί τους να κάνουν το ίδιο. Ελπίζω να επιλέξουν μία σύντροφο που να τους τιμά για το ότι είναι «άντρες» λόγω της αντρίκιας τους συμπεριφοράς και όχι γιατί έχουν μυς και ένα πέος να επιδείξουν. Δεν θέλω τα παιδιά μου να γίνουν θύματα του θυμού κάποιας γυναίκας που έχει μεγαλώσει με την ρήση «όλοι οι άντρες είναι μαλάκες» ή «όλοι ίδιοι είναι». Δεν έχω πει ποτέ κάτι αντίστοιχο στα παιδιά μου για τις γυναίκες, αφενός γιατί είμαι γυναίκα και αφετέρου γιατί δεν αντέχω το τσουβάλιασμα. Υπάρχουν ηλίθιες, ανόητες και κακομαθημένες γυναίκες, όπως υπάρχουν άβουλοι, αγενείς καθόλου ιπποτικοί και κολλημένοι στη μάνα τους άντρες. Και ευτυχώς, ίσως, γιατί αν δεν υπήρχαν διαφορές όλα θα ήταν πολύ βαρετά.
Θέλω να υπάρχει δικαιοσύνη για όλους, αλλά αν φεμινισμός, όπως εξελίσσεται, σημαίνει καταστολή της αρρενωπότητας, τότε εγώ δεν ανήκω πια σε αυτή την ομάδα. Γιατί δεν μιλάμε πλέον για ισότητα των δύο φύλων αλλά για το ακριβώς αντίθετο.
Πάντα θα λέω στα αγόρια μου να αγαπούν, να προστατεύουν και να θαυμάζουν τις γυναίκες, όπως άλλωστε κάνει και ο πατέρας τους. Άλλωστε τους τονίζω πάντα πως οι γυναίκες δεν χρειάζονται έναν άντρα για να αισθάνονται ότι αξίζουν. Αυτό που ζητάω από αυτούς είναι να σέβονται όλους τους ανθρώπους. Μόνο τότε θα είναι ο κόσμος πραγματικά δίκαιος και ισότιμος.
Γράφει η Αναστασία Αρμενιάκου
Πηγή: themamagers.gr
