Ειμαι η Νόρα και αυτή είναι η δική μας ιστορία για το πώς μας άγγιξε η προωρότητα και πώς πλέον πορευόμαστε με αυτή.
Μετά από έναν πολύ δύσκολο αγώνα και 4 αγγελάκια στον ουρανό, κατάφερα να κράτησω στην αγκαλιά μου τον γιο μου, τον ήλιο μου… μετά από μια εγκυμοσύνη χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Σχεδόν τελειόμηνος, 36 εβδομάδων γιατί ο γιατρός μου έλεγε ότι τις τελευταίες εβδομάδες δεν μεγάλωνε σωστά… Δεν με έστειλε όμως να κάνω και τις απαραίτητες εξετάσεις για τον σκοπό αυτό. Θα έπρεπε να το είχε κάνει. Έπειτα λοιπόν απο 14 μήνες ευτυχίας μαζί με το υπέροχο αυτό πλάσμα, τον ήλιο μας, αποφασίσαμε ότι είναι ώρα να παλέψουμε και για το αδελφάκι του. Και ήρθε αμέσως, η χαρά μας απερίγραπτη! Το άγχος μας επίσης. Και ξεκινάει ο αγώνας.
6η εβδομάδα: Αίμα, πολύ αίμα, πάει χάθηκε το παιδί, σκεφτόμασταν με δάκρυα στα μάτια. “Όχι η καρδια του χτυπάει” να λένε, όταν μπορέσαμε να κάνουμε υπέρηχο την ίδια μέρα. “Αλλά η αποκόλληση είναι τεράστια, θα πρέπει να μείνεις στο κρεβάτι”. Τα λόγια του γιατρού αντηχούν ακόμα στα αφτιά μου: ”Δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει, λίγες οι πιθανότητες”. Υπέρηχοι, υπέρηχοι, φόβος, συσπάσεις, θα το χάσουμε και αυτό. Και εκείνη εκεί, να παλεύει…
13η εβδομάδα: Τα καταφέραμε! “Έφυγε η αιμορραγία, έκλεισε η αποκόλληση, μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι” τα λόγια του γιατρού. Όμως δεν μεγαλώνει σωστά, είναι πίσω, θα δούμε, κλάμα πάλι…
14η εβδομάδα: Δεν μεγάλωσε όσο θα έπρεπε. “Ίσως να κάνουμε αμνιοκέντηση, το παιδί μάλλον έχει κάποιο πρόβλημα”. “Όχι γιατρέ, δεν θέλω να ρισκάρω να το χάσω”.
20η εβδομάδα: Αλλάζω γιατρούς. Βρίσκω γιατρούς-ανθρώπους με διάθεση να σώσουν αυτό το πλάσμα που τόσο παλεύει. Με στέλνουν σε αιματολόγο, στην καλύτερη. Έχω θρομβοφιλία που δεν είχε φανεί στις εξετάσεις που είχα κάνει παλιά. Αντιπηκτικές ενέσεις λοιπόν στην κοιλιά, 2 την ημέρα κι όμως δεν με πιάνουν σωστά ούτε και αυτές. Πολλά φάρμακα, ατέλειωτοι υπέρηχοι, ατέλειωτα ντόπλερ, ατελείωτο κλάμα και αγωνία. Εγώ όμως είχα πεισμώσει, έλεγα σε όλους ότι θα τα καταφέρει. Δεν ένιωθα έγκυος όμως, ένιωθα άρρωστη. “Να κάνεις διακοπή” πρότειναν κάποιοι, “ρισκάρεις και τη δική σου ζωή”. “Όχι δεν θα κάνω καμία διακοπή, θα την πάρετε από την κοιλιά μου μόνο αν ειναι νεκρή μία απο τις δυο μας”.
29η εβδομάδα: Έχω πρηστεί εδώ και 4 εβδομάδες, η πίεση μου ανεβαίνει, προεκλαμψία, κινδυνεύουμε. Με πιάνει πονοκέφαλος και πόνος στο συκώτι, σύνδρομο HELLP, ο κίνδυνος μεγάλωσε.
29 εβδομάδες και 1 ημέρα: Κανονίζουμε να πάμε την άλλη μέρα το πρωί για καισαρική εφόσον τα ντόπλερ και η κατάσταση μου έδειχναν ότι δεν υπήρχε άλλο περιθώριο. Ο άντρας μου με παρακαλάει να πάμε την ίδια μέρα το βράδυ στο μαιευτήριο, να μην περιμένουμε το πρωί της επόμενης. Θα γίνει κάτι κακό μέσα στο βράδυ μου λέει, δεν έχουμε περιθώριο μέχρι αύριο. Και όντως δεν είχαμε…
Μέσα σε λίγες ώρες αφού μπήκα για παρακολούθηση ανέβασα πολύ υψηλή πίεση και κάλεσαν εσπευσμένα τον γιατρό μου. “Γιατί τώρα, γιατρέ”, του λέω εγώ η αφελής, ”αύριο το πρωί δεν είπαμε”; ”Δεν έχεις μέχρι το πρωί” μου είπε. Και σωθήκαμε… Για λίγες ώρες.
“Πήγες και ήρθες” μου είπε αργότερα όταν είχα ξυπνήσει στην εντατική. “Το μωρό;” ρωτούσα εγώ. ”Το μωρό με νοιάζει”.
Η συγκλονιστική αντίδραση της μητέρας που για πρώτη φορά αγκαλιάζει το πρόωρο μωρό της! (Video)
Και κάπου εκεί ξεκινάει ο αγώνας της ΜΕΝΝ. Ενα υπέροχο μωρό 490 γραμμαρίων γεννιέται. Δεν το βλέπω γιατί γεννάω με ολική νάρκωση και μπαίνω και εγώ κατευθείαν εντατική λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης μου. Έρχεται ο άντρας μου και μου την δείχνει την επόμενη μέρα σε φωτογραφία, την έχει ήδη αγαπήσει με το που την είδε, αλλά το βλέπω στα μάτια του ανησυχεί πολύ. ”Θα τα καταφέρει” του λέω, ”θα δεις”. Όσο και να έχεις ψάξει στο διαδίκτυο δεν είσαι προετοιμασμένος να δεις ένα τόσο μικρό μωρό, είναι έμβρυο ακόμα.
Το ταξίδι της ΜΕΝΝ αρχίζει, δεκάδες καλώδια, οροί, μηχανήματα σε ένα μικροσκοπικό κορμάκι που χωράει σε δυο παλάμες. Ειναι ζωηρή όμως, κουνιέται πολύ. Την τέταρτη μέρα στο επισκεπτήριο, το απογευματινό που πήγαινα εγώ (ο σύζυγος πρωί- εγώ απόγευμα λόγω του άλλου μας παιδιού), της μιλάω όπως κάθε φορά και ξαφνικά μου ανοίγει τα μικροσκοπικά της μάτια. Και όσα δάκρυα και παράπονο είχα κρατήσει μέσα μου τόσο καιρό, βγαίνουν την ώρα εκείνη, τρέχουν οι νοσηλεύτριες να μου φέρουν να καθήσω και να δουν αν είμαι καλά. “Εγώ η μανούλα σου είμαι” της λέω, ”κοντά σου θα είμαι για πάντα”.
Και οι μέρες κυλάνε. Την θαυμάζουμε γιατί ειναι ζωηρή, τόσο μικρή αλλά όμορφη, εύθραυστη αλλά δυνατή. Μια νοσηλεύτρια την έχει βγάλει λουκουμάκι, άλλη την φωνάζει “γυμνάστρια” τόσο που κουνιέται, διώχνει συνέχεια ένα νάυλον που της έχουν βάλει σαν σεντονάκι πάνω της, για να κρατάει σταθερή τη θερμοκρασία της. Στις πρώτες 3 μέρες μας είχαν πει συμβαίνουν συνήθως τα πιο δύσκολα. Μετρούσαμε 24ωρα και, ναι, τα περάσαμε! Γιορτή!
Στις 15 μέρες μας λένε, έχουμε μια πρώτη εικόνα για την πορεία της. Μετράμε πάλι 24 ωρα. Όλα πάνε πολύ καλά. Εγώ από την αρχή αγκαλιά με το θήλαστρο να καταψύχω το γάλα μου για να το έχει μόλις μπορέσει να σιτιστεί. Αρχίζουμε να το πιστεύουμε πως όλα θα πάνε καλά.
46 ημέρες μετά: Πηγαίνω όπως κάθε απόγευμα να την δω. Ρωτάω την γιατρό που έχει βάρδια. Όλα πάνε καλά μου λέει, 1250 γρ. το βάρος της. Η κοιλιά της, μου φαίνεται φουσκωμένη της λέω εγώ. Είναι ένας μετεωρισμός μου λένε. Θα το παρακολουθήσουμε αλλά μάλλον δεν είναι κάτι.
47 ημέρες μετά: Το τηλεφώνημα που τρέμει ο γονιός με μωρό στη μονάδα. Ξημερώματα, ελάτε γρήγορα το παιδί θα χρειαστεί επέμβαση, το έντερο έχει πρόβλημα. Η γη και το φως μας χάνεται και τρέχουμε πανικόβλητοι. Φτάνουμε στη μονάδα και ο χρόνος σταματάει. Είναι ακόμα στο μυαλό μου σαν ταινία σε αργή κίνηση. Ο χειρουργός να μας μιλάει, να λέει κάτι ακαταλαβίστικα “τρύπα στο έντερο”, “νεκρωτική εντεροκολίτιδα”, “χειρουργείο”, “στομίες”, “πιθανότητες επιβίωσης”. Τον κοιτάμε χαμένοι. Και το μωρό μου με μια τεράστια φουσκωμένη κοιλίτσα με μαύρες φλέβες παντού να κοιτάζει με ορθάνοιχτα τα μάτια προς τα πάνω σαν να μου έλεγε “τι να κάνω τώρα μανούλα;”.
Η καρδιά μου σκίστηκε σε χιλιάδες κομμάτια που δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα μαζέψω όλα ποτέ.
Το μωρό μεταφέρεται σε παιδιατρικό νοσοκομείο. Φτάνει σχεδόν πεθαμένο. Το επαναφέρουν εκεί αλλά μας λένε συνεχώς “είναι βαριά”, “βαρύ περιστατικό”, “δεν ξέρουμε τι θα γίνει”, “δεν είναι καν σε καλή κατάσταση ώστε να μπορέσει να χειρουργηθεί”. Τι εννοούν; Και εμείς ανήμποροι. Η μόνη μου παρηγοριά η προσευχή, η δική μου και των μαμάδων που μοιράστηκα τον πόνο μου μαζί τους. Άγνωστες μέχρι τότε κι όμως δικοί μου άνθρωποι, να με στηρίζουν καθημερινά και να μου δίνουν κουράγιο.
“Θα φύγετε;” μας ρωτάνε οι γιατροί εκείνο το βράδυ, την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο. Γιατί ρωτάνε, αναρωτήθηκα. Τώρα ξέρω ότι ρωτούσαν γιατί ήταν σχεδόν σίγουροι ότι δεν θα έβγαζε το βράδυ το μωρό μας.
Και οι προσευχές εισακούονται, η μπέμπα δείχνει και εκείνη τη δύναμή της. Την επόμενη μέρα μας λένε ότι δεν το περίμεναν, αλλά βελτιώθηκε πολύ. Την αναλαμβάνει μετά από παράκληση μας ένας εξαιρετικός χειρουργός που πάλεψε μαζί της μέχρι τέλους. Με τους χειρισμούς του, τη δύναμη της μπέμπας και των προσευχών, αποφεύγει το χειρουργείο. Εκείνη την εβδομάδα μας είχαν προετοιμάσει ότι θα έπρεπε να χειρουργηθεί στο έντερο, στην καρδιά και στα μάτια. Την επόμενη εβδομάδα κατάφερε και τα απέφυγε όλα: η τρύπα στο έντερο έκλεισε, ο βοτάλειος πόρος στην καρδιά το ίδιο και τα ματάκια της βελτιώθηκαν κι αυτά.
3 μήνες μετά: Έχει καταφέρει να βγει από τη διασωλήνωση, να αποφύγει όλα τα χειρουργεία, σιτίζεται με μπιμπερό, επιτέλους βλέπουμε το μούτρακι της χωρίς σωλήνες και ταινίες. Την ταΐζω και εγώ πλέον, κατάφερα να την πάρω αγκαλιά μετά από τόσο καιρό, σε λίγες μέρες θα πάτε σπίτι σας λένε…
Προωρότητα: Εικόνες και συναισθήματα που δεν ξεχνάς…
3 μήνες και 6 μέρες μετά: Έχω πάει να την δω. Από τη μεταφορά της στο παιδιατρικό νοσοκομείο και μετά, ο άντρας μου πήγαινε το μεσημέρι για την ενημέρωση και εγώ τα βράδια μόλις έβαζα για ύπνο τον “ήλιο μας”. Ετσι και εκείνη την ημέρα. Μόνο που κάτι δεν πήγαινε καλά. Δυο μέρες πριν είχα δει περίεργες κενώσεις όταν της άλλαξα την πάνα, είχαν κάνει κάποιες εξετάσεις γι’ αυτό αλλά δεν έδειξαν κάτι. Την ταΐζω αλλά κλαίει, οι σφυγμοί της 200. Τι συμβαίνει, τι γίνεται;
Νεκρωτική εντεροκολίτιδα ξανά. Στα χέρια μου. Ξανά τρύπα στο έντερο, λίγες μέρες πριν φύγουμε. Ξανά διασωληνωμένη, ξανά τρύπες στην κοιλίτσα της για παροχετεύσεις, ξανά δυνατά φάρμακα και ξανά η απειλή του χειρουργείου και της ίδιας της ζωής της. Δεύτερη φορά, μας λενε, δεν θα γλυτώσει το χειρουργείο και τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Ξανά απελπισία, ξανά προσευχή, όχι ότι είχαμε σταματήσει ποτέ. Και ο χειρουργός της να λείπει εκτός Ελλάδας. Ο εφημερεύων εκείνη την απαίσια νύχτα να θέλει να την βάλει αμέσως χειρουργείο. Να μιλάμε με τον γιατρό της στο τηλέφωνο και να τους λέει όχι, εκείνοι να επιμένουν, χαμός…
Ειναι 1 το βράδυ, είμαι μόνη μου έξω από την πόρτα της εντατικής, πριν λίγο είχα το κοριτσάκι μου στην αγκαλίτσα μου, τώρα κοιτάζω την πόρτα και κλαίω. Μπαίνουν, βγαίνουν, μου μιλάνε, κλαίω. Ελάτε λίγο να την δείτε, μου λένε, της κρατάω το χέρι. “Σε παρακαλώ, μωρό μου, πάλεψε. Μην αφήσεις τη μανούλα σου μόνη της, πάλεψε για μένα. Και εγώ σου υπόσχομαι να προσπαθώ σε όλη μου τη ζωή να γίνω η καλύτερη μαμά για σένα. Δεν θέλω κανένα άλλο μωρό, μόνο εσένα”. Έμεινα εκεί, σε μια καρέκλα έξω από τη μονάδα μέχρι το πρωί, να κλαίω μόνη μου, να της μιλάω όποτε με αφήνουν να την δω.
Με άκουσε και πάλεψε. Έδωσε τη μάχη της ζωής της και πάλι τα κατάφερε.
4 μήνες και 6 μερες μετά: Μπαίνω στην εντατική για τελευταία φορά. Έχω φέρει τα ρούχα σου, το καθισματάκι αυτοκινήτου, τα κατάφερες μωρό μου. Βλέπω τα πάντα γύρω μου, έχουν γίνει τόσο γνώριμα πια, και να θέλω δεν θα τα ξεχάσω. Σε κοιτάω, έχεις τόσες τρύπες στα χεράκια και στα ποδαράκια σου, σου έχουν ξυρίσει και το κεφαλάκι σε διάφορες μεριές γιατί δεν έβρισκαν πουθενά πλέον φλέβα. Η κοιλίτσα σου έχει κι αυτή σημάδια από τα σωληνάκια. Κι όμως είσαι μια ηρωίδα. Και οι ήρωες φέρουν με καμάρι τα σημάδια από τις μάχες που έδωσαν. Αυτό επιλέγω να θυμάμαι. Και ότι αυτά τα σημάδια, αυτά τα “απαίσια” μηχανήματα, αυτά τα συνεχόμενα “μπιμ μπιπ” που ακούγονται ακόμα και τώρα μέσα στο κεφάλι μου από τα μηχανήματα, σε κράτησαν ζωντανή και σε έφεραν κοντά μου.
Παρά τα όσα περάσαμε, είμαστε οι τυχεροί. Μέσα στις μονάδες είδαμε, γνωρίσαμε και κλάψαμε με γονείς που έφυγαν χωρίς τα παιδιά τους.
Τα κατάφερες μωρό μου. Είσαι σπίτι μας, είσαι στην αγκαλιά μας και δεν θα είσαι ποτέ πια μόνη.
Ας ξανασκεφτούν τι συμβουλές θα δίνουν σε μέλλουσες μαμάδες εκείνοι που έλεγαν να το ξανασκεφτώ αν θα σε κράτησω, γιατί αν είσαι κάτω από 800-900 γραμμάρια όταν γεννηθείς δεν θα βλέπεις ή δεν θα ακούς ή θα έχεις σωματική ή και νοητική αναπηρία. Και έτσι να ήταν, μαζί θα το αντιμετωπίζαμε. Δεν ξέρουμε αν στο μέλλον θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε κάτι, αλλά και ποιος γονιός το ξέρει; Την αγάπη μας δεν την αλλάζει, ούτε κανενός γονιού με λατρεία για το παιδί του.
8 μήνες μετά: Κοντεύεις τα 5 κιλά. Μεγαλώνεις γρήγορα. Είσαι πολύ έξυπνη και πανέμορφη. Κοιτάς με περιέργεια και ενδιαφέρον τα πάντα από την μέρα που ήρθες σπίτι μας και δίνεις στους πάντες το πιο γλυκό φαφούτικο χαμογελάκι σου! Είσαι γερή, έχεις μια δύναμη μέσα σου που δεν έχουν οι ενήλικες. Απολαμβάνεις τα χάδια, τα ατέλειωτα φιλάκια, τα παιχνιδάκια, τις αγκαλιές μας και την απέραντη αγάπη μας. Ο αδελφός σου σε λατρεύει από την πρώτη στιγμή. Και είναι μόλις 2 χρονών. Όπου σε βλέπει, σε φιλάει και σε αγκαλιάζει. Δεν ξέρει τι πέρασες, όμως με τον τρόπο του σε ευγνωμονεί καθημερινά που είσαι κοντά μας.
Όπως και εμείς. Δώσαμε έναν τεράστιο αγώνα να σε κρατήσουμε και εσύ έδωσες έναν ακόμα μεγαλύτερο να μείνεις κοντά μας. Και έτσι εσύ μας δίνεις πλέον τα πιο υπέροχα μαθήματα ζωής. Εσύ, μωρό μου, και όλα τα υπέροχα μικροσκοπικά προωράκια στις μονάδες.
Η προωρότητα με έμαθε λέξεις όπως “διασωλήνωση”, “λεβάιν”,”crp”, “ταχύπνοια”, “νεκρωτική εντεροκολίτιδα”, με έκανε να αισθανθώ απελπισία και πόνο. Με έμαθε όμως να ξαναστέκομαι στα πόδια μου, να μαθαίνω τα όριά μου και το ποια είμαι από την αρχή, με έκανε να χαίρομαι με τα πιο μικρά πράγματα, με κάθε μικρό ή μεγάλο επίτευγμα της μαχήτριάς μου και μου άφησε εκείνη να με μαθαίνει κάθε μέρα ποια μπορώ να γίνω.
Μην σας ξεγελούν οι μικροσκοπικές μπουνίτσες τους. Είναι τ ε ρ ά σ τ ι ο ι ήρωες.
Νόρα Χατζηνικολάου
Πηγή: 31ebdomades.blogspot.gr
