Αληθινή ιστορία : Αφού τα κατάφερα εγώ θα τα καταφέρεις και ΕΣΥ!
Παντρεύτηκα το 2012 και όπως κάθε γυναίκα έτσι και εγώ ονειρευόμουνα να κάνω τη δική μου οικογένεια. Με το σύζυγο μου από τη στιγμή που παντρευτήκαμε θέλαμε αμέσως να ξεκινήσουμε προσπάθειες. Αφού επιστρέψαμε από ένα μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι κάναμε την πρώτη μας προσπάθεια.
Τι ΔΕΝ πρέπει να ξεχάσω στις διακοπές των Χριστουγέννων με το μωρό μου
[babyPostAd]Πριν καν να έχω καθυστέρηση πήγα πήρα τεστ το οποίο έδειξε θετικό… Το τι χαρά πήρα ένας Θεός ξέρει.. Κλάμα συγκίνηση.. Δεν ξέρω αλλά η τόση συγκίνηση που πήρα με έκανε να σκεφτώ πως γεννήθηκα σε αυτό τον κόσμο με σκοπό να γίνω μάνα. Αφού έκλεισα το πρώτο ραντεβού στο γιατρό και διαδώσαμε παντού το γεγονός πήγαμε στο γυναικολόγο για την πρώτη εξέταση.. Και κάπου εκεί μεθυσμένοι από χαρά μπήκαμε στο ιατρείο.. Προσπαθούσα να διαβάσω το βλέμμα του γιατρού που ήταν κάπως μπερδεμένο.. Δεν έλεγε τίποτε.. Απλά έκανε υπολογισμούς.. Και εκεί ένιωσα το πρώτο σφίξιμο στο στομάχι. .Ένιωσα ένα κρύο ιδρώτα να λούζει το κορμί μου και την φωνή μου να χάνεται και να μην βγαίνει..
Για 7 λεπτά δεν μας έλεγε τίποτα.. Μου φάνηκαν αιώνας.. Άρχισε να μου λέει για αργή σύλληψη για μεγάλο κύκλο περιόδου και να προσπαθεί να με καθησυχάσει.. Ήταν όμως μάταιο.. Το ένιωσα σε εκείνο το χαμένο βλέμμα του πως δεν είδε αυτό που ήθελε και έπρεπε να δει! Μέσα μου το καταδίκασα για να μην απογοητευτώ.. Και να τα τηλέφωνα να με παίρνουν όλοι και να με ρωτάνε τι μου είπε ο γιατρός κα να μην τον πιστεύω και να πάω αλλού και όλα αυτά τα γνωστά.. Και ναι πήγα και σε άλλο γιατρό και μου έδωσε ψεύτικες ελπίδες.
Στην περίπτωση μου ακούγαμε καρδούλα, αλλά ο σάκος και το μωρό δεν μεγάλωναν. Μετά ξανά στον ίδιο γιατρό και να περιμένουμε επί της ουσίας να μας πει αν σταμάτησε ο παλμός για να κάνουμε απόξεση .Και αφού φτάσαμε στην 9η εβδομάδα ,σταμάτησε ο παλμός και το μωράκι μας το χάσαμε μαζί με αυτό και τις ελπίδες μας και τα όνειρα μας! Εισαχθήκαμε στην κλινική και μετά από ένα σύντομο χειρουργείο ,θυμάμαι έκλεισα τα μάτια μου και με το που τα άνοιξα έκλαιγα απαρηγόρητα.. Δεν το πίστευα..
Πέρασαν 5 μήνες ,αυτούς τους μήνες με τον σύζυγο μου κάναμε ταξίδια και προσπαθούσαμε να απαλύνουμε το κενό μας ταξιδεύοντας.. Ξέραμε όμως και οι δυο ότι θέλαμε πολύ ένα μωρό και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πάλι τη διαδικασία μιας δεύτερης προσπάθειας.. Και αφού πέρασαν πέντε μήνες μετά την αποβολή ξεκίνησαν πάλι οι προσπάθειες. Για κάποιο λόγο είχα ανάγκη να επισκεφτώ ξανά τον γιατρό μου, του είπα ότι ήθελα να μείνω αμέσως χωρίς πολλά πολλά.
Μετά από προσπάθεια 6 μηνών κατάλαβα ότι το άγχος είχε μπει στη ζωή μου και πως δεν θα ήταν τόσο εύκολο να μείνω ξανά έγκυος. Αφού τον επισκέφτηκα και με διαβεβαίωσε πως όλα ήταν καλά ,με συμβούλεψε να πάρω κάποια χάπια λίγο πριν την ωορρηξία και με προγραμματισμένες προσπάθειες θα ήταν πιο εύκολο να συλλάβω .Αυτό φυσικά δεν λειτούργησε στην περίπτωση μας γιατί ο σύζυγος μου δικαιολογημένα αντέδρασε αφού κλείναμε ραντεβού για να προσπαθήσουμε συγκεκριμένες ώρες της μέρας όπως μας είπε ο γιατρός! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε συνέχεια γιατί όπως ορθά μου έλεγε ο σύζυγός μου δεν γίνονται έτσι τα μωρά κορίτσι μου ..Πρέπει να είμαστε χαλαροί πρέπει να ηρεμήσουμε ..
Αληθινή Ιστορία: Δε φεύγω αν δεν φύγουμε μαζί!
Και πέρασε κιόλας ένας χρόνος που είχαμε χάσει το πρώτο μας μωράκι και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε έναν άλλο γιατρό ..Αφού του εξιστόρησα το τι συνέβηκε με εξέτασε και μου είπε ότι ήμουν στην ωορρηξία μου. Δεν ξέρω αλλά αυτός ο γιατρός με έκανε να νιώσω ασφάλεια ..Φυσικά μου είπε προτού προσπαθήσω ,καλό θα ήταν να έκανα ένα κύκλο εξετάσεων για να σιγουρευτεί ότι δεν υπήρχε κάτι που να χρειάζεται θεραπεία !
Εγώ όμως δεν υπάκουσα ..Αφού ήμουν στην ωορρηξία ήθελα να προσπαθήσω και έτσι έκανα ..Πέρασε ένας μήνας και με την πρώτη μέρα καθυστέρησης να ο πρώτος πρωινός εμετός. Για άλλους ένα τέτοιο ξύπνημα θα ήταν αηδιαστικό αλλά για μένα ήταν το ομορφότερο ξύπνημα της ζωής μου. Αμέσως πήγα πήρα τεστ και αφού το έκανα 2 φορές λάθος από τη σύγχυσή μου αποφάσισα να πάω να κάνω χοριακή .
Και ναι ήμουν πάλι έγκυος και ένας νέος κύκλος περιπέτειας άρχιζε. Αυτή τη φορά όμως ήμουν συγκρατημένη ,φοβισμένη και πολύ αγχωμένη.. Δεν είπα σε κανέναν τίποτε αν και η μάνα μου με κατάλαβε και με ρώταγε συνέχεια πότε θα αδιαθετήσω .Πήγαμε και στο γιατρό και πάλι δυστυχώς τα ίδια ..Ο παλμός να ακούγεται το έμβρυο να ναι μικρό και ο σάκος να μη μεγαλώνει. Ένιωθα να με ζώνουν τα φίδια. Δεν άντεχα να το ξαναζήσω ..Και πήγα σε άλλους τρεις γιατρούς! Η μια δεν είδε καν το έμβρυο και μου έκανε λόγο για εξωμήτριο .Μου έδωσε επίσης εκτρωτικό υπόθετο και μου είπε να το βάλω στο σπίτι μόνη και αφού αποβάλω να πάω να με δει. Πήγα και σε τρίτο γιατρό ο οποίος είδε ότι και ο πρώτος παλμό ,έμβρυο μικρό και σάκο μικρό ..Κλάμα ,απελπισία ..ένας εφιάλτης ατελείωτος..
Και πάνω εκεί που πήγα να πάρω το εκτρωτικό υπόθετο από μόνη μου για να τελειώνω ,με παίρνει τηλέφωνο ο γιατρός μου και μου λέει έλα να σε δω μην πάρεις να πιεις τίποτε από μόνη .Πήγα λοιπόν όπου με διαβεβαίωσε ότι για ακόμη μια φορά η καρδούλα του μωρού σταμάτησε και μου συνέστησε να νοσηλευτώ στην κλινική και να μου χορηγηθούν εκτρωτικά υπόθετα αντί της απόξεσης .Το είχα για εύκολο .Νόμιζα θα ήταν κάτι απλό !Με θυμάμαι στο δωμάτιο της κλινικής να τρέμω, να φεύγουν πόδια και χέρια στον αέρα και να ανεβάζω 40 πυρετό με σπασμούς και να μου βάζουν συνεχώς ηρεμιστικές .
Και αφού πέρασε και ο 2ος ζωντανός εφιάλτης της αποβολής ξαναπήγα στο γιατρό μου να με δει. Εκεί μου έγραψε ένα κατεβατό εξετάσεις να τις ακολουθήσω ..Δυο μήνες έκανα εξετάσεις ..Έμπαινα έβγαινα από τον ένα γιατρό στον άλλον ..Ώσπου άρχισα να σκέφτομαι ότι είχα κουραστεί ..Τα αποτελέσματα στο μεταξύ δεν έδειξαν κάτι συγκεκριμένο .Σε γενικές γραμμές όλα καλά ! Μόνο κάτι μου ανέφερε ο γιατρός ότι θα κάναμε με το που θα έμενα ξανά έγκυος προληπτικά.
Και πάνω εκεί που χαλάρωσα και είπα να ψάξω για δουλειά γιατί το κεφάλαιο μωρό δεν μου καθόταν με τίποτε να και η 3η καθυστέρηση, 5 μήνες μετά την 2η αποβολή. Δεν ήθελα να κάνω τεστ δεν ήθελα να ξέρω εάν είμαι έγκυος γιατί άρχισα δουλειά και δεν είχα καμία διάθεση να ξαναπεράσω τα ίδια .Πήρα όμως το θάρρος και πήγα να κάνω και πάλι την χοριακή η οποία ήταν στα ύψη .Δεν ενθουσιάστηκα γιατί και τις άλλες φορές μια χαρά ήταν απλά δεν διπλασιαζόταν όπως θα έπρεπε .Αφού ενημέρωσα το γιατρό, μου είπε να πάω να με δει και εκεί με είδε με ένα διάπλατο χαμόγελο που ακόμη το έχω στο μυαλό μου και εύχομαι ο Θεός να με αξιώσει να το ξαναδώ κάποια στιγμή στη ζωή μου..
Αληθινή ιστορία: «Δεν υπάρχει εξιλέωση όταν σκέφτομαι το παιδί μου να κλαίει μόνο του μέσα στη θερμοκοιτίδα…»
Πιστεύω μου είπε πως αυτή την φορά όλα θα πάνε καλά. Κάναμε μια θεραπεία με το που έμεινα έγκυος και αισίως φτάσαμε στη 14η εβδομάδα όπου και ξεκίνησαν οι αιμορραγίες ..Ο εφιάλτης της αποβολής με κυνηγούσε συνέχεια ..Ο γιατρός μου απαγόρευσε κάθε μετακίνηση ,σηκωνόμουνα μόνο για τουαλέτα .Στη Β΄ επιπέδου διαγνώστηκα με προδρομικό επιπωματικό πλακούντα .Κίνδυνος μου λέει ο γιατρός να γεννήσουμε από 5 μηνών .Κλάμα ,απελπισία και τίποτα να μην με αφήνει να χαρώ αυτή την εγκυμοσύνη ..Και φτάνουμε στην 27η εβδομάδα και κάνουμε εξέταση ζαχάρου .Το κερασάκι στην τούρτα προστέθηκε και με τον διαβήτη, 53kg με 1.71 ύψος έπρεπε να κάνω και διατροφή για να μην χρειαστεί να κάνω ινσουλίνη μέσα σε όλα τα άλλα .Και δεν πέρναγαν με τίποτε οι μέρες ..
Η πείνα, το άγχος ,οι εμετοί έως 7 μηνών ..Και εκεί στην 35η εβδομάδα αφού ο Θεός με βοήθησε και έφτασα μέχρι 8 μηνών η αιμορραγία ξανακτυπά αλλά δεν ήταν μόνο αυτό .Το μωρό ήταν ανάποδα γιατί δεν το άφηνε ο πλακούντας να γυρίσει και αν έσπαγαν τα νερά θα είχαμε ρήξη πλακούντα κάτι που όπως μου είπε ο γιατρός θα ήταν καταστροφικό και για το μωρό και για τη ζωή μου! Μαζεύουμε λοιπόν βαλίτσες και αναχωρούμε για την κλινική μέσα στα άγρια μεσάνυκτα με οδηγό την ελπίδα .Δύο γυναικολόγοι, 3 μαίες και μια παιδίατρος ειδικευμένη για νεογνά !Τον έζησα τον τοκετό μου .Τον ένιωσα στο πετσί μου γιατί παρόλο που παρέλυσαν τα πόδια και η κοιλιά μου εγώ ένιωθα να με σφάζουν από τον πόνο .Με τέτοιο άγχος πώς να με πιάσουν τα μυοχαλαρωτικά !
Και ναι εκείνο τα πρωινό του Μαρτη γέννησα τον γιο μου που χρειάστηκε σαφώς θερμοκοιτίδα και οξυγόνα για μέρες αλλά τα καταφέραμε και οι προσευχές μου εισακούστηκαν .Τώρα είναι ενός έτους .
Τον κοιτάω στα μάτια και δεν το πιστεύω ..
Αφού τα κατάφερα εγώ θα τα καταφέρεις και ΕΣΥ γι αυτό μην χάνεις τις ελπίδες σου!!!!
Ανώνυμη – Babyradio
