Ναι, το ξέρω πως και εγώ κρίνω αυτούς που κρίνουν γράφοντας τα παρακάτω αλλά δεν γίνεται να εκφράσω αλλιώς όλα αυτά που έγιναν.
Αυτή είναι η ιστορία:
Είμαι σε ένα πολυκατάστημα με τον τρίχρονο γιο μου. Μετά από τόσες δουλειές και υποχρεώσεις καταφέραμε να βγούμε για ψώνια.
Μπήκαμε λοιπόν σε ένα πολύ γνωστό κατάστημα με παιδικά είδη και παιχνίδια. Εννοείται πως ο γιος μου ξετρελάθηκε και ήθελε να δούμε όλα τα παιχνίδια. Πίσω από τον πάγκο της υποδοχής κάθονται 2 γυναίκες που εργάζονται στο κατάστημα. (Σημειωτέον η μια εκ των δυο ήταν έγκυος. ) Όλα κυλούν ήρεμα μέχρι που ξαφνικά ο γιος μου άρχισε να κλαίει. Όλοι μας ξέρετε πως δεν χρειάζονται και πολλοί λόγοι για να κλάψει ένα τρίχρονο παιδί. Λίγο η κούραση , λίγο το παιχνίδι που δεν βρήκαμε και ήταν απαρηγόρητος. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω χωρίς αποτέλεσμα.
Οι δυο κυρίες μιλούσαν αρκετή ώρα μεταξύ τους αλλά αρκετά δυνατά για να τις ακούσω. Στην αρχή νόμιζα πως μιλούσαν για κάτι άλλο αλλά άκουσα να λέει η έγκυος στην άλλη γυναίκα: ” Το δικό μου παιδί δεν υπάρχει περίπτωση να συμπεριφέρεται έτσι. Είναι δυνατόν; Εγώ δεν θα ανεχόμουν τέτοια πράγματα!”
Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα αν θα έλεγε τα ίδια πράγματα μετά από 1,5 χρόνο.
Δεν γίνεται να έχουν άποψη για ένα παιδί που το είδαν για 20 λεπτά της ώρας. Το ότι κλαίει και γκρινιάζει αυτή την στιγμή δεν σημαίνει ότι είναι έτσι γενικά σαν παιδί. Είναι και ευγενικό και ήσυχο. Απλά είναι φορές που λειτουργεί σαν παιδί. Δηλαδή απρόβλεπτα.
Ειδικά όταν δεν είσαι γονιός, είναι πολύ πιο εύκολο να έχεις άποψη για όλους τους γονείς και να τους κατακρίνετε. Όμως πολλές φορές θα ήταν καλύτερο να σκεφτείτε πριν μιλήσετε. Σαν γονείς έχουμε μάθει να αγνοούμε τα βλέμματα γεμάτα οίκτο ή τα σχόλια που έχουν να κάνουν με τα παιδιά μας.
Μπορεί να μην συμφωνείτε με όλα όσα λέμε ή με τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας αλλά έχουμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε αυτό που θεωρούμε σωστό για τα παιδιά μας.
Μακάρι το παιδί της κυρίας να συμπεριφέρεται σωστά σύμφωνα με τα λεγόμενά της, αλλά μάλλον θα αναθεωρήσει όσα είπε σε λίγο καιρό.
Δεν θα ασχοληθώ παραπάνω με αυτό το ζήτημα αλλά νομίζω πως θα ήθελα λίγη υποστήριξη από εκείνες ειδικά όταν ξέρουν πως όλες οι μαμάδες θα βιώνουν τα ίδια.
babyradio.gr– Άννα Κ.
Ένα γράμμα στους γείτονές μου, τώρα που έγινα μαμά…
Ένα ευχαριστώ για την …πεθερά μου!
O μύθος ότι γονιός και παιδί μπορούν να είναι «φιλαράκια»
