Μη με ρωτάτε «Λοιπόν, εσύ πότε θα κάνεις παιδιά;»
Δεν είμαι σίγουρη πότε ακριβώς η ερώτηση «Πότε θα κάνετε παιδιά;» ή «Πότε θα κάνετε άλλο παιδί;» έγινε μια συνηθισμένη, αθώα ερώτηση που μπορεί να κάνει κανείς. Αν ήξερα, θα γύριζα πίσω το χρόνο σ” εκείνη τη στιγμή και θα απέτρεπα κάθε προσπάθεια να γίνουν τέτοιες ερωτήσεις κοινωνικά αποδεκτές.
Όπως και με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, αυτό που φαίνεται αθώο και φιλικό σε κάποιους είναι στην πραγματικότητα οδυνηρό και επίπονο για κάποιους άλλους. Δεν είναι ποτέ εντάξει να κάνεις σε κάποιον αυτή την ερώτηση ή άλλες τέτοιες ερωτήσεις.
Αυτή η ερώτηση με πονάει
Όσον καιρό ο άντρας μου κι εγώ προσπαθούσαμε απεγνωσμένα να συλλάβουμε το μικρό μας, ο κόσμος μάς έκανε τη φοβερή ερώτηση: «ΛΟΙΠΟΝ, εσείς πότε θα κάνετε παιδιά;». Ήμασταν παντρεμένοι τέσσερα χρόνια πριν μείνω έγκυος στο μικρό μας, και, εν αγνοία των περισσότερων, σχεδόν το μισό από αυτό το διάστημα το περάσαμε προσπαθώντας να συλλάβω.
Φαντάζομαι πως στους παραέξω φαινόταν περίεργο που δεν είχαμε κάνει ακόμα οικογένεια. Όμως και μόνο στο άκουσμα της ερώτησης πονούσε κάθε φορά η καρδιά μου.
Πώς να απαντήσω;
Δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω αυτή την ερώτηση. Έπρεπε δηλαδή να κάτσω να διηγηθώ στον ξάδερφο Φράνκι, που τον βλέπω μια φορά το χρόνο, ολόκληρη την άθλια ιστορία της υπογονιμότητάς μου; Ήθελε η γυναίκα του συναδέλφου του άντρα μου να μάθει πραγματικά για τις κύστες στις ωοθήκες μου στο χριστουγεννιάτικο πάρτι της εταιρίας; Μάλλον όχι. Αυτοί οι άνθρωποι πίστευαν πως έκαναν απλώς κουβεντούλα.
Και μετά, ήταν εκείνοι οι κοντινότεροι συγγενείς και φίλοι που πίστευαν ότι μου έκαναν χάρη που με ρωτούσαν. Μου εξηγούσαν ότι εγώ κι ο άντρας μου θα γινόμασταν καταπληκτικοί γονείς. Μερικές φορές το τραβούσαν ακόμα πιο πολύ, λέγοντάς μου ότι ανυπομονούσαν να δουν σε ποιον θα έμοιαζαν τα παιδιά μας (εντάξει, βάλε ένα μαχαίρι στην ήδη τσακισμένη μου καρδιά και στρίψ” το λίγο ακόμα).
Δεν έχει τέλος
Όταν κάναμε την κόρη μας, νόμιζα ότι ο καιρός των ενοχλητικών ερωτήσεων είχε τελειώσει. Και μετά, μόλις η κόρη μου έγινε έξι μηνών, συμπτωματικά την εποχή ακριβώς που αρχίσαμε να προσπαθούμε πάλι να συλλάβουμε, οι ενοχλητικές ερωτήσεις επέστρεψαν και με κατατρέχουν μέχρι σήμερα.
Οι περισσότεροι στενοί συγγενείς και φίλοι ξέρουν πια τις δυσκολίες που έχουμε να συλλάβουμε και σταμάτησαν να ρωτάνε. Αλλά οι άνθρωποι στη ζωή μας που δεν ξέρουν τίποτα για τα προβλήματά μας λένε πράγματα όπως: «Λοιπόν; Δεν είναι καιρός για άλλο ένα; Η κόρη σου χρειάζεται ένα αδερφάκι, ξέρεις. Δεν μπορεί να μείνει μοναχοπαίδι».
Μετά από όλες τις αποβολές που είχα αφότου γεννήθηκε η κόρη μου, έχω πολύ λιγότερη υπομονή γι” αυτό το πράγμα. Αυτές οι ερωτήσεις δεν με στεναχωρούν πια, τώρα με θυμώνουν. Πώς τολμάνε αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν τόσο αδιάκριτες ερωτήσεις;
Οι άλλοι δεν βλέπουν τον πόνο
Αυτό που κάνω τελικά είναι να θυμίζω στον εαυτό μου ότι αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά δεν ξέρουν πόσο ανάρμοστες είναι αυτές οι ερωτήσεις. Ένα άρθρο στο περιοδικό «Self» ανέφερε ότι στην Αμερική ένα στα οχτώ ζευγάρια θα έρθει αντιμέτωπο με την υπογονιμότητα και 1,1 εκατομμύρια γυναίκες θα υποβληθούν σε θεραπεία φέτος.
Το γεγονός ότι οι περισσότερες γυναίκες δεν μιλούν γι” αυτό το κάνει ακόμα πιο οδυνηρό: μια πρόσφατη έρευνα σε ασθενείς με υπογονιμότητα αποκαλύπτει ότι το 61% κρατά κρυφό από φίλους και συγγενείς τον αγώνα που δίνει για να μείνει έγκυος. Τις περισσότερες φορές κι εγώ δεν έχω όρεξη να εξηγήσω στους άλλους πόσο απαίσια με κάνουν να αισθάνομαι οι ερωτήσεις τους. Μου φαίνεται πάντα ακατάλληλη η στιγμή και η περίσταση.
Επίσης, κρατιέμαι και δεν απαντάω σ” αυτές τις ερωτήσεις με κάτι εξίσου ανάρμοστο όπως «Ναι, κι εμείς ελπίζαμε ότι οι τελευταίες τέσσερις εγκυμοσύνες μας δεν θα κατέληγαν σε αποβολές, ώστε να μπορέσουμε να χαρίσουμε ένα αδερφάκι στην κόρη μας. Ευχαριστώ που ρώτησες».
Υπεράνω
Ο άντρας μου καταφέρνει να είναι ευγενικός και να φαίνεται υπεράνω στις περισσότερες καταστάσεις. Όταν τον ρωτούν για την πρόθεσή μας να κάνουμε κι άλλα παιδιά, πάντα απαντάει με λαχτάρα: «Πραγματικά το ελπίζω».
Δεν είναι η αναμενόμενη απάντηση, σίγουρα, αλλά είναι αρκετή για κάνει τον ανακριτή να αλλάξει θέμα και να σκεφτεί λιγάκι.
Πηγή: Casey Berna
