Είμαι 29 χρονών και έχω έναν γιο 4 χρονών. Γνώρισα τον άντρα μου όταν ήμουν 15 χρονών. Ερωτευτήκαμε αγαπηθήκαμε και ήμασταν το τέλειο ζευγάρι.. Μια ζωή ήμασταν ένα.. Ώσπου ήρθε η Μαρία.. Μια συνάδελφός του που είναι ακόμη και τώρα μαζί.. Ξεκίνησαν όταν εγώ ήμουν έγκυος. Όταν γέννησα με άφησε γι’ αυτήν. Τον παρακάλεσα γιατί δεν ήξερα, μου έλεγε πως απλά δεν είναι πια ερωτευμένος μαζί μου, πως δε με βλέπει πια σαν γυναίκα από τότε που έμεινα έγκυος. Με τρέλανε.. Ήμουν 3 μηνών όταν με απάθεια και μεγάλη οργή με κοίταξε και μου είπε πως του τελείωσε πως δεν είναι πια ερωτευμένος..
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, μου φερόταν άσχημα με μάλωνε συνέχεια μου φώναζε και δεν ερχόταν στον γιατρό μαζί μου.Ήταν θέμα χρόνου να με αφήσει. Αργούσε να έρθει από τη δουλειά. Βρήκα κρυμμένα προφυλακτικά στο αμάξι του αλλά και πάλι δεν παραδέχθηκε τίποτα. Παρακάλεσα να λογικευτεί αλλά τίποτα. Μετά από τόσα χρόνια.. Μετά από τόση αγάπη.. Πάντα πίστευα πως θα είναι ο καλύτερος πατέρας του κόσμου αλλά αποδείχθηκε τόσο λίγος. Για μια π@να άφησε τη γυναίκα και το παιδάκι του όταν ακόμη αυτό ήταν στην κοιλιά. Μπορεί να μέναμε στο ίδιο σπίτι αλλά δεν ήμασταν μαζί. Τελικά τα νερά έσπασαν νωρίτερα.Τον έπαιρνα τηλέφωνο αλλά δεν το σήκωνε.. Εγώ στην Αθήνα δεν είχα κανένα.. Η μόνη μου παρηγοριά κι ο μόνος άνθρωπος που ήξερα ήταν η κολλητή μου. Ήμασταν τόσα χλμ μακριά αλλά με έπαιρνε τηλ διαρκώς. Ήταν κι εκείνη έγκυος! 4 μήνες διαφορά έχουν τα κουκλάκια μας!
Τελικά κατά τις 6 τον βρήκα στο τηλέφωνο, πήγαμε στην κλινική και γέννησα το πρωί. Όταν τον είδα πως αγκάλιασε το γιο μας, πίστεψα πως όλα έγιναν όπως πριν, αλλά αυτό κράτησε μισή μέρα. Προφανώς όταν έφυγε από την κλινική πήγε και την βρήκε.. Τι να πω.. ώσπου να σαραντίσω ήταν ένας Εφιάλτης.. Πόσο έκλαψα Θεέ μου, πόσο ικέτεψα τον Θεό να με λυπηθεί, να λέω πως δε το αξίζουμε αυτό ούτε ο μικρός ούτε γω. Πως μπόρεσαν αυτοί οι άνθρωποι να το κάνουν αυτό.. Διαλύθηκε μια οικογένεια.. Μου την δίνει που είναι το ευτυχισμένο ζευγαράκι που το δέχθηκαν πια όλοι..
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ!!!! ΑΥΤΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΚΑΝΕ ΣΕΞ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΩΡΑΚΙ!!!! ΑΥΤΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΗ ΖΩΗ! ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΛΙΓΟ ΛΙΓΟ ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΜΟΝΟ Κ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ!!!!!!!!!!!!
Πώς μπορεί αυτή η γυναίκα να κοιμάται ήσυχη όταν κατέστρεψε τη ζωή μου και καταδίκασε το παιδί μου να ζει μακριά απ” τον μπαμπά του, από τη πρώτη μέρα της ζωής του, και το παίζει και κυρία; Πώς μπορεί ο άντρας μου, που παράτησε το παιδί του, να έρχεται πια 2 φορές το χρόνο και καλά καλά δεν τον παίρνει κι έρχεται από αγγαρεία; Τον λυπάμαι…. Την Παρασκευή πήγα να πάρω το παιδί από το σχολείο κι ήμουν με τη μαμά μου και 2 συμμαθητές του έλεγαν πως ήρθαν οι 2 μαμάδες του να τον πάρουν. Ο ένας λέει «η μια είναι η μαμά του η άλλη η γιαγιά του» «όχι ο Διονύσης έχει 2 μαμάδες και δεν έχει μπαμπά» Αυτά είναι τα λόγια 4χρονων παιδιών. Ο γιος μου είναι το μοναδικό παιδί μέσα στην τάξη που έχει χωρισμένους γονείς . Με πείραξε τόσο πολύ… Είναι παιδάκια αλλά λένε σκληρά λόγια.. Με πειράζει που την άλλη εβδομάδα θα πάω με τους γονείς μου να τον δούμε στην παράσταση του σχολείου.. Πέρασαν 4 χρόνια όμως ακόμη κλαίω..
Μπορεί πια να μη τον αγαπώ να μην τον θέλω όμως ακόμη λέω «γιατί σε μας;» Ακόμη πονάω ακόμη κλαίω κι ακόμη δε μπορώ να τους συγχωρήσω.. Εύχομαι να είναι μαζί και να πάρουν από τον Θεό ότι τους αξίζει. Κατέστρεψαν τη ζωή μου.. Με άφησαν μόνη σε όλα.. Ο μικρός δε βλέπει τον πατέρα του, αραίωσε πια να έρχεται και απ” όσο μαθαίνω ταξιδεύει διαρκώς με εκείνη. Ξέρεις βλέπω αυτές τις ωραίες διαφημίσεις που δείχνει κάτι όμορφες οικογένειες να τρώνε μαζί πρωινό να γελούν και να παίζουν με το σκυλάκι τους.. Τίποτα παραπάνω από αυτό δεν ήθελα.. Ούτε λεφτά ούτε τρέλες.. ΑΓΑΠΗ ΑΓΑΠΗ ΑΓΑΠΗ αυτό ρε γαμώτο..
Εμείς ήμασταν ένα όταν έχασε τον μπαμπά του μαζί κλαίγαμε.. Μαζί πανελλήνιες μαζί όταν μπήκα στο ΤΕΙ να μου λέει πως είναι περήφανος για μένα, να περιμένουν να τελειώσω για να κατεβώ Αθήνα να μείνουμε μαζί.. ΜΑΖΙ αυτό ήμασταν.. ΕΝΑ.. Πως γίνεται να αφήνεις την οικογένεια σου το μωρό σου έτσι απλά; Ελπίζω και εύχομαι μια μέρα να πάρουν αυτό που τους αξίζει, αλλά δυστυχώς δεν το πιστεύω.. Όταν το παιδί μου είναι άρρωστο δεν είναι εδώ να με βοηθήσει. Έχασε την πρώτη μέρα στο σχολείο, έφυγε και δεν έκατσε καν να τον ακούσει να λέει το πρώτο του ποίημα στο σχολείο.. Όταν μπήκε στο νοσοκομείο ο μικρός τα έπαιξα. Δεν ήταν κάτι σοβαρό παιδικές αρρώστιες.. Αλλά ήθελα τότε να ήταν εκεί. Αντί γι” αυτό απάντησε στο τηλέφωνο«το θεωρείς τόσο σημαντικό για να ρθω;» Είχα τη μαμά μου ευτυχώς. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να ορθοποδήσω, πίστεψα πως η ζωή μου είχε τελειώσει τότε. Κάθε μέρα έλεγα μια προσευχή στον Θεό παρακαλούσα την Παναγία σαν μάνα να με νοιώσει και να με βοηθήσει να ενώσω την οικογένεια μου αλλά μάταια. Για να τα καταφέρω με βοήθησε η κολλητή μου που μου βρήκε δουλειά. Με τη δουλειά ξεχάστηκα έπρεπε να μείνω μόνη μου με τον μικρό για να πάρω τα πάνω μου. Σιγά σιγά τα κατάφερα κι έφτασε η μέρα που δεν έκλαιγα διαρκώς.
Ήρθε η μέρα που έπαψα πια να αγαπώ το «άλλο μου μισό» όπως έλεγα πάντα. Θα ήθελα πολύ να σας πω πως πάλι ονειρεύομαι όμως θα ήταν ψέμα.. Φοβάμαι.. Όλα στο μυαλό μου είναι τόσο καθαρά, νομίζω πως δε ξέχασα λεπτό από εκείνες τις δύσκολες στιγμές.. Θυμάμαι εκείνο το μεσημέρι που πήγαμε βόλτα με το αμάξι οι 2 μας και με πήγε στη θάλασσα, εγώ η ανόητη πίστεψα πως ήθελε να μείνουμε λίγο μόνοι γι’ αυτό αφήσαμε το παιδί στη μαμά μου αλλά εκείνος δεν έχανε στιγμή να με πονάει.. Ακόμη θυμάμαι εκείνον τον γκρεμό που ήθελε να πέσω. Ήμουν τόσο ευάλωτη που ίσως και να με έπειθε να το κάνω. Ήμουν το εμπόδιο στην ευτυχία τους κι έπρεπε να με διώξουν οπωσδήποτε.. Άραγε θυμάται πόσο με πόνεσε; Πόσο υπέφερε το παιδάκι μας, εξαιτίας του; Πόσο άλλαξε…Γιατί η ζωή να αλλάζει τόσο απότομα;
Φοβάμαι το μέλλον.. Δε θα πω ψέματα.. Ακόμη πονάω ακόμη κλαίω ακόμη όταν ακούω ένα τραγούδι τα θυμάμαι όλα.. Ακόμη και τώρα μετά από τόσα χρόνια, ο θυμός δεν έφυγε.. Θυμώνω που δεν είναι εδω να δει το παιδί του να μεγαλώνει να γίνεται τόσο καλό παιδάκι τόσο ζαβολιάρικο και γλυκό.. Θυμώνω που τον κοιμίζω και μετά είμαι μόνη.. Και το βραβείο μου σε όλα αυτά; Έμαθα ποιοι είναι οι φίλοι μου, ελάχιστοι. Η πιο καλή; Η κολλητή μου, που ήταν πάντα κοντά μου, που μου έκανε την τιμή και βάπτισε το παιδάκι μου, που με στήριξε τόσο πολύ. Δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει χωρίς εκείνη, νομίζω πως θα είχα χάσει το μυαλό μου αν δεν την είχα να με ακούει και να κλαίει μαζί μου. Έχω και μια άλλη καλή φίλη, συμμαθήτρια, που μαζί με τη κολλητή μου, δεν με άφησαν μόνη μου λεπτό.. Είναι τόσο πολύτιμο να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος.. Να έχεις έναν άνθρωπο να κλάψεις μαζί του και να σε ακούσει να σε αφήσει να ξεσπάσεις..
Μπορεί να έχασα τον άντρα μου αλλά δέθηκα περισσότερο με τα κορίτσια μου. Έμαθα να περπατάω μόνη μου και είδα πόσο δυνατή είμαι τελικά. Και ξέρω ότι τα κατάφερα ως μαμά.. όταν ο μικρός μου, μου λέει «σ’ αγαπώ» ναι νοιώθω η καλύτερη μαμά στον κόσμο…. Γιατί απλά έχω ένα υπέροχο παιδάκι και παρόλα τα άσχημα που πέρασα άξιζαν γιατί έχω εσένα ψυχή μου.. Το γιο μου… Είμαστε τόσο τυχεροί εμείς που είμαστε γονείς.. Είναι ότι πιο υπέροχο μπορεί να σου δώσει ο Θεός… Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να είχαν το μυαλό και την ψυχή να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με αγάπη, γιατί ένα παιδί μόνο αγάπη θέλει, όχι δώρα.. όταν του δίνεις αγάπη χαμογελάει η ψυχή του.. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι αγαπημένοι και υγιείς.. Να ευχαριστείτε κάθε μέρα τον Θεό για τα δώρα που μας έδωσε.. Μη φέρεστε αχάριστα.. Καμιά φορά αυτό που εμείς θεωρούμε δεδομένο κάποιοι άλλοι παρακαλούν να το έχουν.. Μέσα σε ένα γράμμα δεν μπορώ να σας πω αυτό που ένιωσα.. Δεν μπορώ να σας πω πόσο πόνεσα απλά ήθελα να μοιραστώ λίγο από τη ζωή μου μαζί σας.. Ξέρω πως υπάρχουν μανούλες που έζησαν πολύ χειρότερα πράματα από εμένα, εγώ έζησα μόνο πόνο ψυχής κάποιες έζησαν πολύ χειρότερα.. Όμως όλο αυτό για μένα ήταν απίστευτα δύσκολο..
Κάθε μέρα για μένα είναι ένας αγώνας. Είμαι η Αλεξία, ζω το παιδάκι μου μόνη μου από την πρώτη μέρα της ζωής του και παρά τα όσα έγιναν, νοιώθω τυχερή. Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που μου τον έστειλες! Αλεξία
