Πώς πρέπει να μιλάς στο παιδί σου όταν θες να του βάλεις κάποια όρια!
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, όταν θέτουμε όρια στα πολύ μικρά παιδιά. Η σταθερότητα και η συνέπεια δεν πρέπει να συγχέονται με την αυστηρότητα, τη σκληρότητα ή την τιμωρία. Μερικές φορές, όσο προσεκτικοί κι αν είμαστε, είναι δυστυχώς αδύνατο ν’ αποφύγουμε μια δυνατή φωνή ή ένα απερίσκεπτο χαστούκι. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να ζητήσουμε σοβαρά συγνώμη και να προσπαθήσουμε να συμφιλιωθούμε με το παιδί, δίνοντάς του την υπόσχεση ότι θ’ αποφύγουμε αυτή τη βίαιη συμπεριφορά στο μέλλον.
Όταν θέτουμε όρια στα μικρά παιδιά δεν πρέπει να ξεχνάμε κάποιες βασικές αρχές:
1. Συχνά οι γονείς λένε πολλά λόγια που δεν είναι και πολύ ξεκάθαρα για τα παιδιά. Όταν, μετά από μια ατέλειωτη “λογοδιάρροια”, ανακαλύπτουν ότι το παιδί δεν έχει καταλάβει τίποτα, πολλές φορές αντιδρούν παρορμητικά -φωνάζουν, χειρονομούν, χτυπούν. Όταν μιλάμε με τα μικρά παιδιά, πρέπει να ασχολούμαστε μαζί τους -να τα κοιτάμε, να τ’ αγγίζουμε. Τα παιδιά χρειάζονται την αίσθηση της αποδοχής. Η σαφήνεια και η ειλικρίνεια προστατεύουν από τις απερίσκεπτες τιμωρίες.
Βάζω όρια στο παιδί μου. Από το Α ως το Ω της διαδικασίας.-Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας
2. Φράσεις, όπως «Αυτό είναι επικίνδυνο», «Αυτό είναι πολύ δύσκολο για σένα», «Αυτό δεν ξέρεις να το κάνειςΐ», σπάνια βοηθούν τα παιδιά να σεβαστούν τα όρια. Για να καταλάβουν κάτι τα παιδιά πρέπει να το “συλλάβουν” με την κυριολεκτική έννοια της λέξης: Μόνο ένα κερί που καίει κοντά στο χέρι τους, θα τους δώσει την αίσθηση του καυτού.
3. Όταν βάζουμε όρια πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τη συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το παιδί – αυτό που βιώνει εδώ και τώρα. Επίσης, να δεχτούμε, ότι κάτι που ισχύει για άλλα παιδιά, μπορεί να μην ισχύει και για το δικό μας παιδί. Ή, κάτι που σε ένα ή δύο χρόνια θα είναι περιορισμός για το παιδί, προς το παρόν μπορεί να σημαίνει βοήθεια και υποστήριξη.
4. Συχνά οι γονείς μιλούν στα μικρά παιδιά σαν να είναι ενήλικες. Προσπαθούν να λύσουν τις συγκρούσεις με πολύ ορθολογικό τρόπο και ξεχνούν ότι τα μικρά παιδιά έχουν μια ανιμιστική* θεώρηση του κόσμου, ότι μπλέκουν συχνά τη φαντασία με την πραγματικότητα κι ότι εύκολα μπορούν να δεχτούν “μαγικές” λύσεις των συγκρούσεων, όπως συμβαίνει στα παραμύθια.
Πηγή: boro.gr
