Η νίκη της προωρότητας…(Αληθινή ιστορία)!
Από την πρώτη μέρα που μάθαμε ότι θα γεννούσα πρόωρα, η πορεία μας ήταν κατά κανόνα μοναχική. Ή για να είμαι πιο δίκαιη η πορεία μας ήταν σχεδόν απόλυτα μοναχική από τη μέρα που πήραμε τον γεννημένο την 33η εβδομάδα γιο μας στο σπίτι.
[babyPostAd]Με το που βγήκαμε από τη μονάδα, η προωρότητα τελείωσε, κάθε αναφορά σε αυτή, κάθε παράλογος και μη φόβος ήταν ανεπίτρεπτος, κάθε στιγμή αδυναμίας πριν ή μετά την επίσκεψη σε κάποια ειδικότητα ήταν αδικαιολόγητη. Το παιδί ήταν καλά, ό,τι έγινε έγινε, οι τόσες επισκέψεις ήταν απλά ταλαιπωρία για το μωρό και έπρεπε επιτέλους να ηρεμήσουμε και να αφήσουμε πίσω μας εκείνους τους δύο πρώτους μήνες του παιδιού μας που πέρασαν στην απομόνωση της ΜΕΝΝ και έπειτα του σπιτιού.
Αφού το παιδί γυρνούσε στους διάφορους ήχους γιατί να το πάμε για ακουολογικό έλεγχο; Αφού μας κοιτάει όταν του μιλάμε γιατί να πάμε σε οφθαλμίατρο στους 2 μήνες, στα 2 έτη, στα 5 έτη; Αφού μεγαλώνει, γιατί να το δει νεογνολόγος; Αφού κουνάει χέρια – πόδια γιατί να το δει φυσιοθεραπευτής; Αφού είναι υγιής, γιατί να τον δει ενδοκρινολόγος; Όταν τα αποτελέσματα ήταν θετικά, ερχόταν η επιβεβαίωση: Είδες; Τζάμπα ταλαιπώρησες το μωρό. Πότε θα το πάρεις απόφαση ότι όλα είναι μια χαρά;
– Μα, από τη μονάδα μας ζητούν όλες αυτές τις εξετάσεις.
– Σιγά, υπερβολές των γιατρών!
Και όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που ίσως θα θέλαμε, ερχόταν η απορία: Μα πώς;
– Μάλλον γιατί γεννήθηκε πρόωρα…
Και εγώ, δεν μπορούσα να αφήσω τίποτα πίσω. Ήθελα να μιλήσω, να κλάψω και να μην ακούσω αυτή την αηδία του «δεν έγινε τίποτα». Πώς δεν είχε γίνει; Είχα γεννήσει πρόωρα, είχα στερηθεί 2 μήνες εγκυμοσύνης, είδα το μωρό μου να παλεύει με τον θάνατο. Λίγο είναι; Τα έπνιγα μέσα μου και με έπνιγαν και αυτά. Ξεσπούσα στον άντρα μου όταν πια δεν άντεχα άλλο και δεν του άφηνα κανένα περιθώριο να λυγίσει και εκείνος. Και μετά συνέχιζα να παλεύω με τα «σημάδια» της υπολειπόμενης ανάπτυξης και της υποτονίας. Ώρες ατελείωτες παλεύαμε με τον άντρα μου για να πιει 50-60 ml γάλα, ακούγοντας ότι θα τον κάνουμε παχύσαρκο και με ψυχολογικά προβλήματα, πιέζοντάς τον να πιει γάλα, και ας είχαμε μόλις γυρίσει από τον γιατρό και έχοντας ακούσει ότι τρώει ελάχιστα για την ηλικία του, ότι δεν έχει πάρει βάρος και ότι αν συνεχίσει έτσι ο χειμώνας θα είναι «δύσκολος». Ώρες ατελείωτες και στις φυσιοθεραπείες να τον βλέπω να κλαίει και να μην μπορεί να κάνει τίποτα, να ακούω από τον φυσιοθεραπευτή ότι αν είχαμε πάει από την πρώτη μέρα δεν θα ήταν «τόσο χάλια» και από όλους τους γύρω μας ότι δεν υπάρχει λόγος να τον τυραννάω.
Και έβλεπα ότι δεν έβαζε βάρος και τρελαινόμουν. Δέχτηκα να πιστέψω ότι μέχρι τον πρώτο χρόνο το αγοράκι μου δεν θα θύμιζε σε τίποτα το πρόωρο μωρό που είχα. Αλλά ο πρώτος χρόνος πέρασε και παρέμενε ένα μικροκαμωμένο αγοράκι που μεγάλωνε ασύμμετρα, ένα τεράστιο κεφάλι σε ένα μικροσκοπικό σώμα, με ασύμμετρα άκρα, αναμνηστικό της ενδομήτριας υπολειπόμενης ανάπτυξης. Έβλεπα πως κάποιους μήνες μάκραινε μόνο ο κορμός του και κάποιους άλλους μόνο τα άκρα του. Έβλεπα πώς κάποιους μήνες το σώμα του ήταν απόλυτα συμμετρικό και άλλες μετατρεπόταν σε ένα «εξωγηινάκι». Και μετά έπρεπε να περιμένω να περάσει και ο δεύτερος χρόνος, γιατί στα 2 σίγουρα θα γινόταν ολόκληρος άντρας. Αλλά και πάλι τίποτα δεν άλλαξε.
Πώς επηρεάζεται η ψυχική υγεία των γονιών από τη γέννηση ενός πρόωρου παιδιού;
Δύο χρόνια πάλευα με μόνο στήριγμα τον άντρα μου και τον παιδίατρό μας να διώξω από πάνω του κάθε σημάδι της προωρότητας. Βλέποντας όμως ότι χάνω αυτή την άνιση μάχη, χάθηκα, παραδόθηκα, απελπίστηκα.
Και τότε ξαφνικά, σαν από μηχανής θεός, εμφανίστηκε στη ζωή μας μία καταπληκτική παιδοενδοκρινολόγος που μας εξήγησε ακριβώς τι συμβαίνει με τα μωρά που γεννιούνται λόγω ενδομήτριας υπολειπόμενης ανάπτυξης. Μας μίλησε για κινδύνους, για πιθανότητες και πολλά άλλα, με τρόπο κατανοητό, αλλά κυρίως ανθρώπινο. Και για κάποιο λόγο περίεργο ένιωσα ότι απέκτησα ένα ακόμη στήριγμα, έναν άνθρωπο που δεχόταν τους φόβους μου και την ανασφάλειά μου ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό και μου πρότεινε διεξόδους.
Λίγο αργότερα, ήρθαν στη ζωή μου μαμάδες με ανάλογες εμπειρίες. Γνώρισα την Κέλλυ, που μου έμαθε πως ο μόνος τρόπος για να σταθώ στα πόδια μου και να προχωρήσω ήταν να παραδεχτώ ότι είχα γεννήσει πρόωρα, να χρησιμοποιώ καθημερινά τις λέξεις «πρόωρος», «προωρότητα», κάτι που, εκτός από τον άντρα μου, μου είχαν απαγορεύσει όλοι. Γνώρισα την Άννα και την Πωλίνα, που ήξεραν ακριβώς τι ήταν αυτό που φοβόμουν, γιατί το είχαν και εκείνες στο σπίτι τους. Γνώρισα μία μαμά που έχασε το παιδάκι της, αποκαμωμένο και αδύναμο ίσως από την προσπάθεια να νικήσει τα δικά του σημάδια προωρότητας και υπολειπόμενης ανάπτυξης, δείχνοντάς μου ότι, δυστυχώς, οι φόβοι μου δεν ήταν τόσο παράλογοι. Γνώρισα και άλλες πολλές, πάρα πολλές μητέρες που ακούγοντάς με να λέω πως φοβάμαι, ποτέ μα ποτέ δε ρώτησαν «γιατί;». Απλά ήξεραν. Ούτε μπήκαν στη διαδικασία να μου αποδείξουν ότι ο φόβος μου ήταν παράλογος. Το ήξεραν όπως και εγώ, αλλά δεν είχε σημασία.
Και κάπως έτσι πέρασαν 5 χρόνια από τη μέρα που γέννησα στις 33+4 ακριβώς ένα αγοράκι IUGR. Πέντε χρόνια με πολλά δάκρυα, στιγμές αδυναμίας, αλλά και πολλές, πάρα πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Πέντε χρόνια με πολλές «ήττες» αλλά και πολλές «νίκες» για να μπορέσω να αποδεχτώ ότι κάποιες φορές η προωρότητα δεν γίνεται παρελθόν, κάποιες φορές τα σημάδια της μένουν για πάντα, άλλοτε πιο ασήμαντα, όπως μία ουλή ή ένα πρόβλημα ανάπτυξης και άλλοτε πιο σοβαρά. Και αυτό δεν είναι κακό. Νόμιζα πως για μας νίκη θα είναι το να διώξουμε κάθε ίχνος της υπολειπόμενης ανάπτυξης από τη ζωή του γιου μας. Τελικά όμως νίκη ίσως να είναι απλά το να νιώσουμε περήφανοι για ό,τι καταφέραμε, για ό,τι κατάφερε εκείνος, ο ήρωας της οικογένειας και να του μάθουμε να είναι περήφανος για κάθε σημάδι που έχει το σώμα του. Νίκη είναι και το να μπορέσει να σταθεί όρθιος απέναντι στο γεμάτο περιέργεια, και όχι σπάνια γεμάτο οίκτο, βλέμμα όσων δεν ξέρουν. Νίκη είναι και το να έχει δίπλα του την οικογένειά του χαρούμενη και ενωμένη να τον στηρίζει σε κάθε του νέα προσπάθεια. Νίκη είναι πολύ απλά το να μπορέσει να είναι στη ζωή του το ίδιο πεισματάρης και το ίδιο πολεμιστής, όπως ήταν από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε.
Από την Τασούλα Μελισσοπούλου.
Πηγή: 31ebdomades.gr
