Ναι! Μπορείς να αγαπήσεις το δεύτερο παιδί σου όσο το πρώτο!
Όταν ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος για δεύτερη φορά, η κόρη μου ήταν μόλις δέκα μηνών – μωρό ακόμη, μας λέει η Bryn Huntpalmer στο scarymommy.com. Ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να μη δουλεύω και να είμαι στο σπίτι μαζί της, ως εκ τούτου, ήμασταν πολύ κοντά. Ξέρω ότι ακούγεται παράξενο. Φυσικά είμαι δεμένη με το παιδί μου, αλλά νομίζω ότι ο δεσμός μας έχει πάει λίγο παραπέρα από τη φυσιολογική σχέση μητέρας-παιδιού. Είμαστε φίλες, συνέταιροι στην περιπέτεια, συνένοχοι στα εγκλήματα και έχουμε παρηγοριά η μια την άλλη… Ο δεσμός μας ήταν απίστευτος και εγώ απλώς δεν μπορούσα να φανταστώ οτι κάποιο άλλο παιδί θα μπορούσε να το ανταγωνιστεί αυτό.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Η σχέση μας επηρεάστηκε άμεσα μόλις έμεινα έγκυος. Ήμουν πολύ κουρασμένη, είχα ναυτία και εμετούς. Ποτέ δεν είχα σκοπό να κάνω τα παιδιά μου με τόσο μικρή χρονική διαφορά μεταξύ τους. Επίσης είχα σκοπό να θηλάσω τη μικρή μου μέχρι τα δυο της χρόνια, όμως με την εγκυμοσύνη μου έπρεπε να το σταματήσω λίγο μετά τα πρώτα της γενέθλια. Ήταν σαν να έπρεπε να κλέψω κάποια πράγματα από τη βρεφική της ηλικία εξαιτίας του νέου μωρού!Ο γιος μου γεννήθηκε με έναν εύκολο και γρήγορο τοκετό στο σπίτι. Ήμουν ανυπόμονη να τον συναντήσω και ευγνώμων που ήρθε στη ζωή μας, αλλά δεν έκλαψα όταν τον είδα όπως στην μικρή μου. Στην πραγματικότητα, τα δάκρυα χαράς τα έριξα αργότερα, όταν η κόρη μου σκαρφάλωσε στο κρεβάτι για να γνωρίσει τον αδελφό της. Το ότι την έβλεπα να παρακολουθεί προσεκτικά και να επισημαίνει τα «μικροσκοπικά αυτιά» του και τα «μικρά δαχτυλάκια» του, ήταν αρκετό για να με κάνει να κλάψω. Αμέσως πλημμύρισα με όμορφες σκέψεις σχετικά με το πώς θα μεγαλώσουν μαζί και θα είναι οι καλύτεροι φίλοι για μια ζωή!
Διδάξτε στα παιδιά σας τις συνέπειες των πράξεών τους…
Κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών της ζωής του γιου μου, είχα τρομερούς πόνους κάθε φορά που τον θήλαζα. Ήταν επώδυνο όλο αυτό και ταυτόχρονα αισθανόμουν πολύ μόνη δεδομένου ότι ο σύζυγός μου πήγαινε βόλτες την κόρη μας, ώστε να μπορώ να ξεκουραστώ. Λαχταρούσα να περνάω περισσότερο χρόνο με την κόρη μου και πραγματικά δεν αισθανόμουν και πολύ αγάπη γι ‘αυτό τον μικρό ξένο που μου προκαλούσε τόσο έντονο πόνο κάθε φορά που θήλαζε (δηλαδή όλη την ώρα).
Όπως ίσως γνωρίζετε, τα νεογέννητα απαιτούν ολοκληρωτική προσοχή και σπάνια λένε «ευχαριστώ». Αν και εκτιμούσα πολύ το ότι ο άντρας μου προσπαθούσε να με βοηθήσει, ένιωθα μεγάλη ζήλια για το χρόνο που περνούσαν οι δύο τους και εγώ δεν ήμουν εκεί. Στην πραγματικότητα ήθελα να πηγαίνω μαζί στους ημερήσιες εκδρομές στην παραλία και να της διαβάζω παραμύθια το βράδυ. Αντιθέτως όμως, είχα κολλήσει όλη την ημέρα σε μια καρέκλα, αγκαλιά με ένα απαιτητικό νεογέννητο κρεμασμένο από το στήθος μου.
Εκτός από τον πόνο και τη μοναξιά, αυτό το νέο μωρό μου φαινόταν πολύ διαφορετικό από ό, τι περίμενα. Υποθέτω ότι περίμενα μια μίνι έκδοση της κόρης μου, αλλά τελικά ήταν ένα ρυτιδιασμένο νεογέννητο και, αν και ντρέπομαι και μισώ να το παραδεχτώ, σκέφτηκα ότι ήταν μάλλον … άσχημο! Ακόμη σκέφτηκα ότι αν συνέβαινε κάτι σε αυτό το μωρό δεν θα αναστατωνόμουν ιδιαίτερα… Τότε ήταν όταν κατάλαβα ότι χρειάζεται να μιλήσω σε κάποιον. Σκέφτηκα ότι αυτό ήταν ένα πρώιμο σημάδι επιλόχειας κατάθλιψης και δεν ήθελα να χάσω τον έλεγχο με αυτό το θέμα.
Εξέφρασα τις ανησυχίες μου στο σύζυγό μου λέγοντας ότι το μωρό μου φαινόταν σα ξένος και φαινόταν σαν να μην ήταν πραγματικά δικό μας παιδί. Συμφωνούσαμε ότι στην πραγματικότητα η κόρη μας δημιούργησε την οικογένειά μας, ενώ ο γιος μας ήταν κάτι σαν… αουτσάιντερ. Είδαμε τα πάντα μέσα από τα μάτια της κόρης μας για τη ζωή της. Ανησυχήσαμε για το πώς ένα άλλο παιδί επρόκειτο να την επηρεάσει. Αναρωτηθήκαμε αν θα μας τραβάει τόσο πολύ την προσοχή το νέο μωρό που η κόρη μας θα υποφέρει. Κάναμε μια πολύ μικρή συζήτηση για το τι σημαίνουν όλα αυτά για το γιο μας. Κανείς μας δεν σκέφτηκε να εξετάσει με ποιο τρόπο θα τον επηρεάσει το να έχει μια μεγάλη αδελφή τόσο κοντά στην ηλικία. Μπροστά στις ανησυχίες για την κόρη μας, ο γιος μας ερχόταν δεύτερος…
Ευτυχώς, όλα αυτά κράτησαν μια εβδομάδα μόνο. Οι ορμόνες μου άρχισαν να εξισορροπούνται, ο πόνος που ένιωθα έφυγε και η προσωπικότητα του μικρούλη μου, άρχισε να με κερδίζει. Μεταμορφωνόταν σε ένα παιδί που έμοιαζε να είναι όντως δικό μου. Στη πραγματικότητα κοιτάζοντας φωτογραφίες, κατάλαβα ότι μοιάζει εκπληκτικά με την αδελφή του όπως ήταν όταν γεννήθηκε. Υποθέτω ότι απλά δε θυμόμουν καλά τις πρώτες μέρες της ζωής της.
Σύντομα, τον λάτρεψα τόσο που σχεδόν εθίστηκα σε αυτόν. Τα μικρά πράγματα, όπως η μυρωδιά από τα χέρια του με κάνουν να λιώνω! Ένιωσα προστατευτικά και μητρικά απέναντι του. Άρχισα ακόμη να τον ευνοώ κιόλας λίγο περισσότερο, από την ενστικτώδη ανάγκη να τον προστατεύσω από τη θορυβώδη και δυνατή αδελφή του, που τον αγκάλιαζε με λίγο παραπάνω ενθουσιασμό.
Ο γιος μου είναι τώρα 9 μηνών και η κόρη μου είναι 2.5 ετών και ευτυχώς μπορώ να πω ότι μου αρέσουν και τα 2 παιδιά μου το ίδιο. Η ζωή μας έχει μπει σε κανονικούς ρυθμούς, έχουμε όλοι συνηθίσει ο ένας στον άλλο, και σίγουρα η οικογένειά μας αισθάνεται πλήρης. Νιώθω τόσο τυχερή που έχω δύο καταπληκτικά παιδιά και τα αγαπώ και τα δυο τόσο μα τόσο πολύ.
Εντάξει, ίσως μου αρέσει λίιιγο περισσότερο εκείνο που κοιμάται αυτή τη στιγμή.
Βabyradio – Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
