Kάποια μέρα το σπίτι μου θα είναι και πάλι καθαρό…
Μια φορά και έναν καιρό το σπίτι μου έλαμπε, λέει η Sharon Van Epps στο scarymommy! Το να σφουγγαρίζω ήταν η αγαπημένη μου άσκηση: Καθάρισε το σπίτι σου και κανε ταυτόχρονα αεροβική, ήταν το αγαπημένο μου moto… Όλα τα κουτάκια μέσα στα ντουλάπια ήταν τακτοποιημένα κατά σειρά ύψους, ενώ όλα τα μπαχαρικά στο συρτάρι ήταν τακτοποιημένα αλφαβητικά. Θεωρούσα ότι καθώς η χειρότερη συνήθεια του άντρα μου ήταν το να ρίχνει την πετσέτα στο πάτωμα, ήμουν μια πολύ τυχερή γυναίκα! Έτσι απλά έβαζα μια καινούρια πετσέτα στο μπάνιο, χαμογελώντας…
Και τότε εμφανίστηκαν τα παιχνίδια... Μικροσκοπικά, βλαβερά παιχνίδια, που σε πονούσαν αν τα πατούσες μέσα στη νύχτα και τεράστια παιχνίδια που έπιαναν απελπιστικά πολύ χώρο στο ήδη μικρό διαμέρισμά μας… Ζωάκια και κούκλες που απλά μάζευαν σκόνη, αφού κανείς δεν έπαιζε μαζί τους πλέον. Μαρκαδόροι, μπογιές, αυτοκόλλητα και τσαλακωμένα μπλοκ ζωγραφικής, πεταμένα ακατάστατα μέσα στα συρτάρια… Λιγδωμένες χλαπάτσες που άφησαν λεκέδες στους τοίχους, και βρώμικα αποτυπώματα στο γυάλινο τραπεζάκι…
Όταν άρχισαν τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο το κακό χειροτέρεψε. Βιβλία και τετράδια πεταμένα παντού, τα μολύβια δεν βρίσκονταν ποτέ στη θέση τους, καθώς προτιμούσαν το τραπέζι της κουζίνας. Κάθε φορά στις απόκριες γεμίζαμε ρούχα από τα οποία θα φτιάχναμε διάφορα κουστούμια – και φυσικά έπρεπε να τα κρατήσουμε ΟΛΑ! Όχι, τα παιδιά μου δεν πετούσαν εύκολα πράγματα, με αποτέλεσμα να μαζεύονται όλα μέσα στο σπίτι…
Το πλυντήριο… Αν, το πλυντήριο! Ρούχα του Tae Kwon Do, φόρμες γυμναστικής, στολή για το μπάσκετ, στολή για το ποδόσφαιρο… Όλες λερωμένες! Γρασίδι στα γόνατα, γρασίδι και λάσπες στις κάλτσες, παγωτό ή κέτσαπ στα μπλουζάκια… Δεν υπήρχε αρκετή χλωρίνη στον κόσμο για να τα καθαρίσω όλα αυτά…
Τα παιδιά μεγάλωναν και εμείς μετακομίσαμε. Και μετακομίσαμε σε μια πόλη που συνέχεια βρέχει! Μεγαλύτερα παιδιά – μεγαλύτερη ακαταστασία… Τετράδια και βιβλία, σχολικές τσάντες, κομπιουτεράκια και υπολογιστές. Προϊόντα μακιγιάζ, πιστολάκια μαλλιών και ισιωτικές μηχανές. Κουτιά πίτσας πεταμένα στο υπόγειο, βρώμικα πιάτα, και ένα μπάνιο γεμάτο τζελ μαλλιών και τρίχες… Μυρωδιά ιδρώτα ανακατεμένη με το αγαπημένο αποσμητικό όλων των αντρών του σπιτιού και λερωμένα χαλιά από βερνίκια νυχιών…
Τα σπίτια άλλων οικογενειών είναι πάντα τόσο καθαρά και τακτοποιημένα… Πώς το κάνουν; Δεν μπορώ να καταλάβω… Ναι, τα παιδιά μου βοηθάνε και ο άντρα μου βοηθάει, αλλά οι ρυθμοί της ζωής μας είναι αμείλικτοι. Υπάρχει ένα χάος από εργασίες για το σχολείο, προετοιμασίες για τις δουλειές μας, e-mails, αγώνες ποδοσφαίρου και πρωταθλήματα, επιδείξεις μπαλέτου, πάρτι γενεθλίων και επισκέψεις… Υπήρχαν μέρες που με το ζόρι έφτανα μέχρι το κρεβάτι μου τη νύχτα…
Μισώ την ακαταστασία και το χάος. Τα μισώ! Αλλά ξέρω τι έρχεται… Οι δύο μεγαλύτεροι μου είναι στο λύκειο, ενώ η μικρή τελειώνει το γυμνάσιο… Θα έρθουν λίγα ακόμη χρόνια από εξεταστικές, διαβάσματα, ακαταστασία και ετοιμασίες για ραντεβού… Σημειώσεις πεταμένες παντού και εκτυπωμένες οι βάσεις των σχολών απο τα προηγούμενα έτη… Και κάποια στιγμή τα δωμάτια θα είναι γεμάτα κούτες μετακόμισης…
Και μετά… Θα ξυπνήσω μια μέρα σε ένα πεντακάθαρο σπίτι, αλλά χωρίς τα παιδιά μου… Το μόνο που θα μου έχει μείνει θα είναι η μια και μοναδική πετσέτα πεταμένη στο πάτωμα, από τον άντρα μου… Τουλάχιστον βασίζομαι πάνω του για να δημιουργεί έστω και μια μικρή υπενθύμιση του πώς ήμασταν με τα παιδιά…
Γι’ αυτό, χαρείτε τα παιδιά σας και μη σας νοιάζει η ακαταστασία! Θα έρθει η στιγμή που ακόμα και η ακαταστασία θα σας λείψει!
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
