Tantrum. Αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποιούν οι φίλοι μας οι αγγλόφωνες για να περιγράψουν τη φάση όπου ένα παιδί κλαίει και οδύρεται σε δημόσια θέα επειδή οι γονείς του αρνούνται να κάνουν αυτό που θέλει (στην περίπτωση πάντα που το παιδί ξέρει τι θέλει ή θέλει μια το ένα μία το άλλο).
Χθες η Έλενα είχε το πρώτο της πανηγυρικό tantrum. Ήμασταν στην γιορτή του Χαμόγελου του Παιδιού (πολύ ωραία περάσαμε κατά τα άλλα), η Έλενα είχε λιώσει τα καινούρια της παπούτσια χορεύοντας (όταν δεν χόρευε, ρωτούσε τους περαστικούς «κοίτα τα παπούτσια μου, φοράω τακούνια» – όχι, δεν ήταν τακούνια), είχε πάει βόλτα με το τρενάκι, είχε παίξει στον παιδότοπο, είχε ανέβει στην πίστα και στο τέλος ήταν τόσο κουρασμένη που με το παραμικρό έκλαιγε και οδύρονταν σαν να της είχε πει κάποιος ότι δεν θα ξαναφάει ποτέ στη ζωή της καραμέλες. Το ένα δευτερόλεπτο χτυπιόταν γιατί δεν ήθελε να φύγει, και το αμέσως επόμενο, γιατί δεν είχαμε φύγει ακόμη. Ο διακτινισμός, βλέπετε, δεν προβλέπεται ακόμη και για τα πολύ νυσταγμένα νήπια.
Έχοντας υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας παρόμοιων ξεσπασμάτων, για ένα ήμουν σίγουρη: αυτό, στο δικό μου το παιδί δεν θα συνέβαινε ποτέ. Κάτι που, συνειρμικά, με φέρνει σε όλα τα «ποτέ» που έχω ξεστομίσει ποτέ για το παιδί μου και τα οποία εν τέλει «λούστηκα», όπως υποθέτω αρκετές ακόμη μητέρες πριν από μένα, αλλά και στις στιγμές που έρχεσαι αντιμέτωπος με καταστάσεις όπου εύχεσαι να είχες εύκαιρο κάποιο manual. Ιδού μερικά:
Η πρώτη φορά που θα πέσει από το κρεβάτι
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Έχεις μόλις τοποθετήσει το παιδί στη μέση του κρεβατιού και μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, το μέχρι τότε ασάλευτο μωρό έχει κατρακυλήσει στο πάτωμα στέλνοντάς σου στο πρώτο ταξίδι στην ενοχή. Ο τρόμος του να δεις το παιδί σου με ένα τραύμα που θα «έπρεπε να είχες αποφύγει» είναι αδυσώπητος. Είναι επίσης μια ακόμη πικρή προειδοποίηση ότι ως γονιός θα κάνεις λάθη και πως μέρος της φουλ τάιμ δουλειάς που ανέλαβες με τη γέννηση του παιδιού σου είναι να μαθαίνεις από αυτά.
Η πρώτη φορά που το αφήνεις με άλλον ενήλικα
Δεν υπάρχουν λέξεις για το μείγμα ενοχής, αγωνίας, ελευθερίας και ξανά ενοχής που βιώνεις την πρώτη φορά που αποχωρίζεσαι το παιδί σου. Είτε το αφήνεις για δύο ώρες, ίσα να προλάβεις να βάψεις ρίζα, είτε για μια έστω και μειωμένου ωραρίου επιστροφή στη δουλειά, μετά από αυτό το συναισθηματικό ρόλερ κόστερ, θα επιστρέψεις ένας εντελώς άλλος γονιός – και άνθρωπος.
Η πρώτη του δημόσια υστερία
Θυμάσαι τον παλιό, άτεκνο εαυτό σου; Εκείνον που πήγαινε στην παραλία, στο σούπερ μάρκετ, στα μαγαζιά ή σε ένα εστιατόριο και όταν έβλεπε κάποιο μυξιάρικο νήπιο να κάνει τον χαμό για ασήμαντη αφορμή σκεφτόταν ότι οι γονείς του δεν το είχαν διδάξει τίποτα σχετικά με την πειθαρχία; Ε λοιπόν, αυτό το άτομο δεν υπάρχει πια. Και αυτό είναι καλό γιατί πλέον μισείς αυτό το άτομο.
Η πρώτη φορά που συνειδητοποιείς ότι είσαι το κέντρο του κόσμου του
Πηγαίνεις ανέμελος στην τουαλέτα και ακούς να φωνάζει έντρομο «θέλω τη μαμά μου, πού πήγε η μαμά μου;». Είναι περιτριγυρισμένο από παιχνίδια και το μόνο που θέλει είναι να καθίσει στα πόδια σου (ή να σκαρφαλώσει στο κεφάλι σου). Είσαι η τροφός του, η ασφάλειά του, η πηγή της γνώσης του, η παρτενέρ του στο χορό. Αν αυτό από μόνο του δεν σε φουσκώνει με περυφάνεια αλλά και φόβο, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να το κάνει.
Η πρώτη φορά που δεν θα σε θέλει
Ωστόσο μην παρασυνηθίσεις να είσαι το κέντρο του σύμπαντος του παιδιού σου. Γιατί θα έρθει κάποια στιγμή που το βλαστάρι σου θα θέλει μόνο τον άλλο γονιό για να το κάνει μπάνιο, για να το βάλει στο καρότσι του σουπερμάρκετ, για να του δώσει το γάλα, για να του διαβάσει το παραμύθι, για να του πιάσει το χέρι στη βόλτα. Ή, ακόμη χειρότερα, τον άνθρωπο που το κρατάει όταν εσύ είσαι στη δουλειά. Έχεις νιώσει ποτέ μικρός και ασήμαντος; Καλωσήρθες στο γονεϊκό σύμπαν.
H ημέρα που σταματάς να θηλάζεις
Προσοχή, ένας ανεμοστρόβιλος συναισθημάτων είναι έτοιμος να ξεχυθεί κατά πάνω σου: Μήπως αποθηλάζεις πολύ νωρίς; Πώς θα το πάρει το παιδί; Είσαι καλή μάνα; Ναι, αλλά τώρα μπορείς να πιεις και ένα ποτήρι παραπάνω. Και να κάνεις και ένα τσιγάρο σαν άνθρωπος βρε αδελφέ. Παράξενο αυτό το καινούριο συναίσθημα να μην φοβάσαι ότι θα πλημμυρίσεις εν ώρα meeting. Είναι αδιανόητο, το ξέρω, αλλά λίγο καιρό μετά θα σου λείπει ο θηλάζων εαυτό σου (η ανισομαστεία από την άλλη, βέβαια όχι).
Η πρώτη φορά που θα μπερδέψει το όνομά σου με το όνομα του ανθρώπου που το φροντίζει όσο εσύ είσαι στη δουλειά
Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη, όπως συμβαίνει όταν κι εσύ μπερδέψεις το όνομα του άνδρα σου με του συναδέλφου σου στη δουλειά (όχι δεν τον γουστάρεις, απλώς τυχαίνει τις καθημερινές να τον βλέπεις πιο πολλές ώρες από τον άνδρα σου). Είναι ένα χτύπημα κάτω από τη μέση, το οποίο παρότι σε ενοχλεί, το αφήνεις να πέσει κάτω, φροντίζοντας τεχνηέντως όσο είστε μαζί να μην ξανααναφερθεί ούτε μία φορά.
Η πρώτη φορά που σου λέει «συγγνώμη»
Ξέρει ότι το έχει παρακάνει. Ξέρει ότι είσαι έξαλλη. Και ψάχνει τρόπο να την γλιτώσει. Αν και είναι μόλις 2, έχει καταλάβει ότι υπάρχει μία λέξη που μπορεί να φέρει την ηρεμία ξανά στο σπίτι. Και την λέει με το πιο γλυκό ύφος του κόσμου. Όταν μάλιστα τη συνδυάζει με το άνοιγμα των χεριών του για να σε πάρει αγκαλιά εσύ όχι απλώς ξεχνάς τον λόγο που το επέπληξες αλλά έχεις τη σφοδρή επιθυμία να του ζητήσεις συγγνώμη που του δημιούργησες την επιθυμία να σου πει συγγνώμη, ακόμη κι αν δεν του το ζήτησες. Έλα, προσπάθησε να αντισταθείς. Μπορείς.
