“Οι άνδρες δεν κλαίνε” – Κι όμως κλαίνε, και ευτυχώς δηλαδή!
Παιδική χαρά, μεσημεράκι. Ένα αγοράκι παίζει κυνηγητό με άλλους μπόμπιρες, τρέχοντας πέρα δώθε, γεμάτο ενθουσιασμό. Πάνω στην έξαψη του παιχνιδιού, σκοντάφτει και πέφτει. Σκίζεται ελαφρώς το παντελόνι του, λίγο αίμα αρχίζει να τρέχει και από το γόνατό του και όπως είναι αναμενόμενο ο μικρός ξεσπάει σε κλάματα.
Η μητέρα, που κάθεται σε ένα παγκάκι, τρέχει πανικόβλητη στον μικρό για να τον παρηγορήσει.«Έλα μην κλαις του λέει, δεν έπαθες τίποτα. Οι άντρες δεν κλαίνε». Ο μικρός προσπαθεί να βάλει φρένο στα συναισθήματα του, σκουπίζει την μύτη του με το μανίκι του, και σηκώνεται. Μόλις έμαθε πως επειδή είναι άντρας δεν επιτρέπεται να κλαίει. Μόλις έμαθε ότι τα κλάματα είναι μόνο για τα κορίτσια. Ότι δεν πρέπει να δείχνει την ευαισθησία του και οφείλει να καλύπτει τα συναισθήματά του.
Τι δεν πρέπει ΠΟΤΕ να λέμε σε ένα παιδί όταν κλαίει!
Δεν έχω γιο, έχω κόρη. Όμως αν είχα και γιο και κόρη, και συνέβαινε ένα αθώο ατύχημα και στα δυο, και ξεσπούσαν σε κλάματα, δεν θα έλεγα ποτέ στην κόρη μου «εσύ κλάψε ελεύθερα» και στον γιο μου «εσύ μην κλαις, γιατί είσαι άντρας». Δεν ξέρω ποιος είχε αυτή την αρρωστημένη πεποίθηση που πέρασε από τις γιαγιάδες μας στις σημερινές μαμάδες ότι ένα αγόρι δεν δικαιούται να κλαίει σαν ένα κορίτσι, ή ότι ένα αγόρι είναι «κοριτσάκι» αν εκφράσει το συναίσθημά του με δάκρυα.
Η αλήθεια είναι πως το να αποδείξεις ότι είσαι άντρας, πάντα κόστιζε πολύ ακριβά στα αγόρια…
