Δεν είμαι η τέλεια μαμά και το ευχαριστιέμαι!
Θελώ εδω και καιρό να μιλήσω σε άλλες μαμάδες, Θέλω να σας πω πώς νιωθω.
Υπάρχουν στιγμές που η μέρα μοιάζει ατέλειωτη. Υπάρχουν μέρες που δεν προλαβάινω να φτιάξω να φάω κάτι ωραίο και υγιεινό για μένα γιατι απλά δεν προλαβαίνω.
Και ναι , μπορεί να φωνάξω, να ξεσπάσω, να μην αντέξω τον ρόλο της μαμάς της χαμογελαστής, της υπομονετικής και να θέλω να κλάψω αλλά και πάλι δεν έχω χρόνο. Απο τότε που έγινα μαμά είδα πως δεν έχω χρόνο να περάσω την «καταθλιψάρα» μου και να σκεπαστώ κάτω απο το πάπλωμα και να κοιμάμαι όπως έκανα…και μετά λέω «ευτυχώς θεέ μου που δεν προλαβαίνω να το ζήσω αυτό»
Και μετά πρέπει να μαγειρέψω, να τακτοποιήσω, να παίξω, θέλω να παίξω, το ευχαριστιέμαι αλλα έχω και τόσα αλλα στο μυαλό μου… και έρχεται η μέρα που ο γιος μου ζητάει να πάω να βρω τον χαρταετό που δεν πετάξαμε, γιατι φέτος η καθαρά Δευτέρα ήταν μές στη βροχή…και βλέπεις..του έμεινε το απωθημένο του χαρταετού και δε θέλω να του χαλάσω το χατήρι…
Και δεν είμαι πάντα ζεν. Και με πιάνει πονοκέφαλος αλλά δεν προλαβαίνω να τον νιώσω γιατι κάποιος φωνάζει μαμά…και για μένα είναι σημαντικό αυτό το μαμά γιατι ο πονοκέφαλος θα περάσει αλλά και οι στιγμές θα περάσουν και θέλω να είμαι εκεί , να τις ζω ,γιατι ναι ,φεύγουν τόσο γρήγορα..
Και ναι φοβάμαι. Φοβάμαι το κάθε λεπτό μήπως πάθει κάτι κακό, μήπως στραβοκαταπιεί εκείνο το σταφύλι για το οποίο διάβασα οτι μπορεί να πνιγούν τα παιδιά, και θυμάμαι να ξανακάνω μαθήματα πρώτων βοηθειών γιατί τα ξέχασα , πάει τοσος καιρός…και έχω κι εναν σύντροφο που πρέπει να τον «δω» και να με «δει» και θέλω να είμαστε και μαζί οι δυό μας αλλά δύσκολο ακόμα…κάτσε να μεγαλώσει το παιδί, υπομονή…
Μήπως η μαμά μου τα κατάφερε καλύτερα από μένα;
Και ανησυχω αν θα του διαλέξω το σχολείο που του ταιριαζει, αν εκφράζεται αρκετά, αν είναι καλά, αν έχει φιλους, αν τον κοροιδεύουν, αν κοροιδεύει…
Και πέφτω στο κρεβάτι το βράδυ…αχ το ήσυχο και ήρεμο βραδύ, τότε που όλοι πάνε για ύπνο και σκέφτομαι πόσα μπορώ να κάνω τώρα…και η κούραση της ημέρας δε με αφήνει…και με παίρνει ο ύπνος με το βιβλίο στο χέρι ακόμα στην πρωτη του σελίδα…
Και ξέρετε τί; ειμαι χαρούμενη. Γιατί σήμερα πρόσεξα μια πεταλούδα που δεν μπορούσε να πετάξει και την βοηθήσαμε. Γιατι παρατήρησα στα συννεφα σχηματισμένη μια καρδιά. Γιατί διάβασα για ακόμα μια φορά τον μικρό πρίγκηπα και κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούριο για μένα και για τον κόσμο…Και όλα αυτα δεν θα τα είχα προσέξει αν δεν ήταν το παιδί μου στη ζώη μου και εγώ εξαιτίας του τόσο διαφορετική…Και κάθε μέρα μου μαθαίνει τόσα. Πράγματα που ήξερα σαν παιδί αλλά κάπου τα ξέχασα στην πορεία μου σαν ενήλικας. Έμαθα πόσο σημαντικό είναι να κρατάς μια υπόσχεση και να μην υπόσχεσαι ποτέ αν δεν το εννοείς, έμαθα να παρατηρώ την ζωή, να παίζω κρυφτό και να το ευχαριστιέμαι, να περνάω όμορφα κάνοντας φούσκες, να πετάω χαρταετό και να μην είναι καθαρά Δευτέρα…είναι τόσα, είναι παγωτά να στάζουν, ειναι φιλιά με ήχο και φιλιά χωρίς ήχο, είναι να δίνεις φιλί στην πληγή που πονάει και αυτή να γίνεται καλά…είναι να φορέσεις επίτηδες μια μέρα διαφορετικές κάλτσες γιατί απλά έχει πλάκα!
Δεν είμαι η τέλεια μαμά αλλα είμαι χαρούμενη και όλα αυτά είναι η ζωή, και τα απολαμβάνω και μπορεί να κλάψω αλλα και θα γελάσω και θα συγκινηθώ και θα ζήσω όλο αυτό το γονεικό πρότζεκτ της ζωής μου που σαν κι αυτό άλλο δεν έχει.
Και θα βρω τον χρόνο και για μένα και για τον σύντροφο και για το παιδί και τελικά όλα θα δέσουν μέσα σε μια εικόνα του πιο όμορφου παζλ. Πάντα δένουν και ταιριαζουν τα κομμάτια.
Καμιά μας δεν είναι τέλεια. Αλλά νομίζω οτι τελικά δεν έχει σημασία και να είμαι η να είσαι γιατί όπως λέμε και στα παιδιά μας «δεν κάνουμε αγώνα με κανέναν, σημασία έχει το παιχνίδι»!
Πηγή: childit.gr
