«Δεν θέλω να πάω σχολείο», «Πονάει το κεφάλι μου, πονάει η κοιλιά μου», «Με χτυπάνε οι φίλοι μου» (πρέπει να διαπιστώσουμε ότι δεν τον /την χτυπάνε οι φίλοι του/της σε συνεργασία με την δασκάλα), «Δεν τους θέλω», «Θέλω να αλλάξω σχολείο», «Μην με στείλεις πάλι σχολείο»….
Αυτά μπορεί να είναι τα λόγια ενός παιδιού προσχολικής και σχολικής ηλικίας προς τους γονείς τους, δηλώνοντας άρνηση να πάει σχολείο. Η σχολική περίοδος είναι μια κρίσιμη φάση του παιδιού καθώς καλείται καθημερινά να βρίσκεται σε ένα διαφορετικό περιβάλλον από το οικογενειακό που είχε μάθει να έχει δεδομένη προσοχή και ασφάλεια.
Η Σχολική Άρνηση λοιπόν είναι ένα συχνό φαινόμενο που μπορεί να εκδηλώσουν τα παιδιά οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της σχολικής τους φοίτησης και ποικίλει ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, την προσωπικότητά του, την οικογενειακή κατάσταση ακόμα και την κοινωνικοοικονομική κατάσταση.
Εμφανίζεται ξαφνικά εκδηλώνοντας συμπτώματα και συμπεριφορές όπως: πονοκέφαλο, πόνο στο στομάχι – κοιλιά, πόνο στο λαιμό, ζάλη, διάρροια, ενούρηση, εφιάλτες κατά τη διάρκεια της νύχτας, άρνηση να φάει, υπερκινητικότητα, εκρήξεις θυμού, επιθετικότητα, έντονα κλάματα, απομόνωση, αντικοινωνική συμπεριφορά.
Τα παραπάνω είναι πιο έντονα όταν πλησιάζει η ώρα να πάνε σχολείο, ενώ δια μαγείας δεν εμφανίζονται καθόλη την διάρκεια του Σαββατοκύριακου.
Οι λόγοι της σχολικής άρνησης κάποιες φορές δεν μπορούν να διασαφηνισθούν από τα παιδιά καθώς δεν γνωρίζουν και τα ίδια το λόγο της άρνησής τους να πάνε σχολείο.
Τα παιδιά μικρότερης ηλικίας δυσκολεύονται να μιλήσουν στους γονείς για την αιτία του άγχους τους, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά ίσως έχουν δεχτεί κάποιες ενοχλήσεις – πειράγματα από τους συμμαθητές τους, σωματική βία, διαζύγιο στην οικογένεια, ασθένεια στην οικογένεια, αίσθηση ζήλιας εξαιτίας του ερχομού ενός νέου μωρού.
Για την αντιμετώπιση της σχολικής άρνησης χρειάζεται αρκετή υπομονή τόσο από τους γονείς όσο και από τους δασκάλους.
Από τη στιγμή που διαπιστώνεται το πρόβλημα θα ήταν καλό το παιδί ακόμα και εάν ζητήσει να μην πάει σχολείο για μια μέρα, να μην παραμείνει στο σπίτι καθώς αυτόματα ενισχύονται οι συναισθηματικές του δυσκολίες.
Θα ήταν καλό να ενημερώσουμε έγκαιρα τους δασκάλους για το πρόβλημα που έχει παρουσιαστεί και να ζητήσουμε και τη δική τους στήριξη και κατανόηση.
Να ακούσουμε το παιδί με ιδιαίτερη προσοχή για ότι μας αναφέρει και να το διευκολύνουμε να μας μιλήσει για το φόβο του να πάει σχολείο.
Θα πρέπει οι γονείς να κρατήσουν την ψυχραιμία τους και να μην μεταφέρουν την αγωνία και το άγχος τους στο παιδί.
Επίσης θα ήταν καλό να μην ασκήσουν κάποια αρνητική κριτική προς το παιδί ή να το συγκρίνουν με τον αδερφό / αδερφή τους.
Ο έπαινος, η επιβράβευση και η ενθάρρυνση συμβάλλουν θετικά στην συναισθηματική κατάσταση του παιδιού.
