«Νομίζω ότι το βρήκαμε», ψέλλισα στον Γιάννη και τον πήρα αγκαλιά βουρκωμένη… Ήταν το σπίτι μας και νομίζω ότι και οι δύο μας το καταλάβαμε από την πρώτη μας επίσκεψη εκεί… Ήταν μεγάλο, πολύ πολύ φωτεινό, με μεγάλους εννιαίους χώρους. Είχε δύο ορόφους, άνετη αυλή και μια τεράστια βεράντα που έβλεπε τη θάλασσα… Νομίζω πως αυτή ακριβώς η βεράντα μας έκανε να πάρουμε την τελική απόφαση… Το σπίτι αυτό θα γινόταν δικό μας και μέσα του θα στέγαζε τα κοινά μας όνειρα…
Σχέδια έδιναν και έπαιρναν… Που θα βάζαμε αυτό το τέλειο πατινέ σαλονάκι αυλής, τον καναπέ γωνία, το γραφείο μας, τις φωτογραφίες μας, που θα πίναμε το μοχίτο φράουλα σε μια καλοκαιρινή δύση, που θα χαζεύαμε τα αστέρια παρέα με μπύρες και πατατάκια, που θα βάζαμε τη λεκάνη με την άμμο για να παίζουν και να χτίζουν πύργους τα δυο μας πανέμορφα παιδιά, που θα βάζαμε τα φουσκωτά παιχνίδια του καλοκαιριού, πως θα παίζαμε κυνήγι θησαυρού και μπουγέλο… Εννοείται ακόμη δεν ήμασταν καν παντρεμένοι, όμως… είναι τόσο ωραίο να κάνεις όνειρα και σχέδια… Αρκεί κάποιος από εκεί ψηλά να μην γελά… χα!!
Η ζωή μας χάρισε απλόχερα τα όνειρά μας και για αυτό μόνο ευγνωμοσύνη έχω να νιώσω… Η μεγάλη μας κόρη ήταν το πιο συνεργάσιμο παιδί του κόσμου… όταν έλεγες «όχι» ήταν όχι και τέλος (άσχετα αν στην πορεία άλλαξε κι αυτό)… Το δεύτερό μας παιδί, γεννήθηκε μάλλον για να αναρριχηθεί και να ανακαλύψει καινούργιες απάτητες κορυφές…. Ήταν μόλις 9 μηνών όταν ο άντρας μου με φώναξε από τον πάνω όροφο και με ρώτησε αν βλέπω τον μικρό… με βεβαιότητα του απάντησα «ναι» καθώς μόλις μερικά δευτερόλεπτα πριν τον άκουγα να συζητά στη δική του ακαταλαβίστικη μα συνάμα τέλεια γλώσσα… κοιτάζοντας όμως γύρω μου , ο μικρός δεν ήταν πουθενά… Μερικά δευτερόλεπτα μετά ο Γιάννης κατέβαινε μαζί του γελώντας.. «ήρθε η ώρα να πάρουμε πορτάκι για τη σκάλα»… Εννοείται το παραγγείλαμε την ίδια μέρα… Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι ο μικρός Ταρζάν, δεν περπατούσε ακόμη…
Όταν περπάτησε, αγοράσαμε και δεύτερο πορτάκι, για τον πάνω όροφο αυτή τη φορά.. Ο μικρός αναρριχητής είχε ήδη ανακαλύψει δύο τρόπους κατάβασης… αρχικά με την όπισθεν βάζοντας την κοιλιά σαν φυσική τσουλίθρα και στη συνέχεια με τον πισινό, κατεβαίνοντας σκαλάκι σκαλάκι… Πόσο καμάρωνε με αυτό του το ανδραγάθημα, δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις… γυάλιζε ολόκληρος και το χαμόγελο έδενε σταυρόκομπο πάνω από το κεφάλι του…
Ο καιρός περνά γρήγορα και τώρα που καλοσύνεψε αρχίσαμε σιγά σιγά να βγαίνουμε στο μπαλκόνι… Στο τέλειο μπαλκόνι που βλέπει την τέλεια θάλασσα, με τα ανύπαρκτα μας (αλλά σούπερ μίνιμαλ) κάγκελα, τα οποία η μεγάλη μας κόρη ουδέποτε άγγιξε, και αν άγγιξε, άκουσε ένα ξεγυρισμένο μακρόσυρτο «όοοοοοοοοχι εκεί αγάπη μου , είναι επικίνδυνο» και απλά δεν ξαναποπειράθηκε να κάνει οποιοδήποτε βήμα προς τα εκεί. Το ίδιο όμως μακρόσυρτο «όοοοοοοοχι» δεν έχει καμία ισχύ για τον μικρό Ταρζάν…. Όοοοοοοοοχι μανούλα…. Δεν θα γίνει το δικό σου εδώ… Αρχικά λοιπόν άρχισε να πετάει ότι έβρισκε μπροστά του κάτω και να ακολουθεί με το κεφάλι του και τα ματάκια του την πορεία του εκτοξευθέντος αντικειμένου… αφού το αντικείμενο έφτανε κάτω, έλεγε ένα εξίσου μακρόσυρτο «πάααααειιιιιιιι… μπουμ!!!» και έψαχνε τρέχοντας και γελώντας να βρει το επόμενο του προς αυτοκτονία θύμα… πέταξε παπούτσια, ζώνες, λούτρινα παιχνίδια, μερικά βιβλία δικά του, ένα δικό μου, το παγούρι του και ένα πλαστικό πιατάκι της γάτας… αφού συνειδητοποίησε (νόμιζα η δόλια) ότι υπάρχει κάτι που λέγεται βαρύτητα και πως ότι κι αν πετάμε πέφτει κάτω και κάνει «μπουμ», σταμάτησε να πετάει οτιδήποτε και απλά απέμεινε να κοιτάζει κάτω τα θύματά του…
Τον πήρα λοιπόν κι εγώ αγκαλιά και του εξήγησα τι συμβαίνει με τα αντικείμενα που πετάμε και πόσο επικίνδυνο είναι αυτό που κάνει. Συνέχισα λέγοντάς του πώς δεν είναι παιχνίδι και πως η μαμά θα στενοχωρηθεί πάρα πάρα πολύ αν κάτι άσχημο συμβεί και πως θέλω να είναι πολύ πολύ προσεκτικός… «δεν πετάμε και δεν κοιτάμε ποτέ ποτέ ποτέ κάτω από το μπαλκόνι»…. Πόσο αθώα είμαι τελικά!!!!
Με φοβερή ταχύτητα με σπρώχνει και κατεβαίνει από την αγκαλιά μου, κατεβαίνει από το τέλειο σαλονάκι της τέλειας βεράντας που κοιτά την τέλεια θάλασσα, σπρώχνει το τέλειο τραπεζάκι που φιλοξενεί τα μοχίττο φράουλας και τις παγωμένες μπύρες του καλοκαιριού (λέμε τώρα!!!), πάει κατευθείαν και αποπειράται να σκαρφαλώσει πάνω στα κάγκελα κοιτάζοντας κάτω και φωνάζοντας «τοίτα!!!! Τοίτα!!!!»… Τον κοιτάζω αποσβολωμένη με ορθάνοιχτο στόμα…
Εννοείται η καρδιά μου πήγε στην κούλουρη και ακόμη παραπέρα…
Εννοείται τον άρπαξα με μιας και μπήκαμε μέσα…
Εννοείται το μπαλκόνι κλείδωσε ερμητικά…
Το ίδιο βράδυ ήρθα σε επαφή με τους ειδικούς για να μας βάλουν κάγκελα ασφαλείας και ευτυχώς η ανταπόκρισή τους ήταν ΑΜΕΣΗ…
Πλέον το μπαλκόνι μας είναι ασφαλές… Και εγώ νιώθω ότι έχω κερδίσει μια μάχη με τον μικρό Ταρζάν.. Όχι ότι δεν έχω μερικές εκατοντάδες ακόμη μπροστά μου, αλλά εδώ κέρδισα με διαφορά! (Χα!! Σου την έσκασα νεαρέ!!)
Τώρα απλά περιμένουμε!!! Περιμένουμε υπομονετικά το καλοκαίρι… Περιμένουμε να περάσουμε απογεύματα με νερά και μπουγέλα, με πικ νικ στη δύση του ήλιου, με πολλές πολλές φωτογραφίες και άλλες τόσες σκανδαλιές που θα με βγάλουν πάλι εκτός εαυτού, αλλά πάλι θα φτάσω να γελάω αγκαλιά μαζί τους… Περιμένουμε εκείνα τα βραδάκια που θα χαιρόμαστε τη δροσιά του μπαλκονιού παρέα με εκείνο το μοχίττο φράουλα, παρέα με τη θάλασσα, τα αστέρια, τα λευκά φαναράκια που θυμίζουν Σαντορίνη, κάνοντας όμορφες κουβέντες και σχέδια… Χωρίς εξφεντονιζόμενα αντικείμενα και αναζητήσεις πορείας αυτών.. Μα κυρίως, θα ζούμε όμορφες στιγμές στη βεράντα μας, ΑΣΦΑΛΩΣ….
Babyradio – Powered by Protex.gr
